Blues Pills is een rockgroep afkomstig uit Zweden. De oprichters, Zack Anderson en Elin Larsson, zijn tevens de twee overgebleven originele groepsleden. Het duo schrijft samen de songs en dat bleek goed te werken, want al snel ruilden ze de bruine cafés voor grote festivals. In 2011 zag de groep het levenslicht en vier jaar later stonden ze al op Graspop. Nog eens twee jaar later konden ze ook het hoofdpodium van Rock Werchter aan hun palmares toevoegen. Anderson, die eerst bassist was, heeft tegenwoordig een gitaar in zijn handen en laat ons smullen van vettige geluiden.
Holy Moly! is een bluesrockalbum met de nodige energiedosis. De tandem “Low Road” en “Dreaming My Life Away” is daarvan een goed voorbeeld. Blues Pills bouwde al vaker songs rond de almachtige stem van Elin en gaat op deze langspeler verder op dit spoor. Vooral die uithalen in “California” blijven nazinderen. Daarnaast zorgen ze ook met de intro van “Rhythm in the Blood” voor een absurd extraatje.
Met deze nieuwe plaat blijft Blues Pills trouw aan wat ze doen, terwijl ze toch vernieuwend uit de hoek komen. Waar het vorige werk nog redelijk zwaar was, vinden we nu meer toegankelijkheid in de songs. De groep wisselt swingende drums en huilende gitaren af met sobere nummers die rust brengen. Holy Moly! is een eigen productie die aftrapt met een audiofragment over gelijke rechten, waarna het immer opzwepende “Proud Woman” start. Het nummer sluit af met een applausje en dat is welverdiend. ‘I’m a proud woman and I’m not the only one’, zingt Larsson, en terecht.
De plaat biedt met songs als “Rhythm in the Blood” en “Dreaming My Life Away” materiaal voor de liefhebbers van de hardere aanpak. Er is echter ook rust terug te vinden op de plaat; de laatste track, “Longest Lasting Friend”, is daar een mooi voorbeeld van. Holy Moly! heeft nog enkele goede songs zitten, maar kan ons op geen enkel moment echt van onze stoel doen vallen. Er is wel nog “California”, dat opbouwt naar een korte solo om af te sluiten met een heel erg sec stukje zang. Een goed nummer is het wel, maar dus geen magnum opus. Wel is de plaat goed opgebouwd; op de juiste momenten komt de rust. Later kruipt de vaart er dan weer in. De stem van Larsson komt ook in beide stijlen goed uit.
De dynamiek tussen alle instrumenten en de zang is zeer goed uitgewerkt. De achtergrondzang in “Wish I’d Known” geeft het rustige nummer en de zangeres een uitstekende toevoeging. De elementen van blues en soul en de juiste accenten maken dit misschien wel het beste nummer op de plaat, hoewel het geen typisch Blues Pills-nummer is. Daarna gooien ze de volumeknop weer even op elf, maar vlak voor de serene afsluiter krijgen we nog het misleidende “Song From a Mourning Dove”, waarvan de gitaar in de intro doet ons vaag denken aan “Brothers in Arms” van Dire Straits. Geen slechte eerste indruk. Kalmte en eenvoud lijken de bovenhand te hebben, alvorens de drums invallen en de gitaar een iets ruigere sound opzoekt. Plots sta je weer in een veel te vol gestampt bruin café waar het ruikt naar bier en zweet. Twee minuten geleden dreef je nochtans op een wolk met lichte pianoklanken in de oren.
Holy Moly! is veelzijdig, zoveel is duidelijk. Toch ligt het wel in de lijn van werk van wat de band altijd al bracht. Ze brengen een iets toegankelijkere vorm van de stijl die ze intussen bijna tien jaar spelen. Normaal mochten de Zweden aantreden op Graspop dit jaar, maar hun tweede show in Dessel is verplaatst naar 2021.
Facebook / Instagram / Twitter
