De Australische singer-songwriter Ry Cuming (Ry X, The Acid) en Duitse muziekproducent Frank Wiedemann (Âme) schreven begin vorig decennium samen een nummer. “Howling” ging door enkele fases, maar het potentieel was meteen duidelijk. Al snel had het nieuwbakken duo een undergroundklassieker beet. Dit smaakte naar meer, zo bleek; het tweetal doopte zich Howling naar die eerste samenwerking, en had in 2015 een eerste langspeler klaar.
Sacred Ground is ons, ondanks enkele gebreken, zonder twijfel bijgebleven. Beide artiesten inspireerden elkaar om de beste versie van zichzelf te zijn, met als resultaat een wonderlijke symbiose van intieme singer-songwritermelodieën en expansieve houseklanken. Met Dawn bewees Ry X een jaar later dat hij het ook perfect alleen kan, maar bij momenten was een terugkeer van de beats wel welkom geweest. Nu is die er eindelijk, want het duo heeft de tijd gevonden voor een tweede langspeler. We waren erg benieuwd of die zou kunnen voldoen aan de relatief hoge lat die beide artiesten voor zichzelf hebben gelegd.
Colure opent met een fluistering: “Ellipses I” is een charmant stukje ambient, maar geeft nog niet al te veel geheimen prijs. Die eer is weggelegd aan “Pieces”. We moesten even kijken of dit niet een van de singles was die voorafgaand aan de plaat werden losgelaten, want het kwam ons meteen bekend voor. In elk opzicht is het nummer indicatief van de Howlingformule: twinkelende toetsen maken plaats voor harde bassen, waarna de zweverige, in galm gedrenkte zang van Ry X de show steelt.
Zo komen de positieve aspecten van de muziek van het duo meteen boven, maar ze brengen ook een minpunt met zich mee: er wordt zeer weinig gebroken met deze formule doorheen de plaat. Dat kan een consistente luisterervaring opleveren, maar gezien Colure bijna zeventig minuten lang is zorgt het vooral dat het verschil tussen nummers wat wazig wordt. Op Sacred Ground waren er nog enkele instrumentale tussenstukjes om voor variatie te zorgen, maar dat aspect is op deze opvolger voornamelijk verdwenen.
Dit is uiteraard geen aanklacht tegen Ry X, want de Australiër heeft nog steeds de stem van een engel. Het valt ons echter op dat de productie van Frank Wiedemann boeiender en complexer wordt wanneer het duo nummers schrijft die minder berust zijn op een traditionele zanglijn. Single “Dew” zet dit mooi in de verf. Wiedemann haalt geluiden uit allerlei diverse instrumenten en laat deze allemaal een distincte rol op zich nemen, terwijl de stem van zijn tegenspeler bewerkt en herhaald wordt tot er niet veel meer van overblijft. Het resultaat is een van de beste songs op de plaat, en een nodige breuk met de stagnatie die in de voorgaande nummers leek op te treden.
Er staan gelukkig nog een paar momenten zoals “Dew” op de plaat. ”Phases” kenden we al, maar drie jaar later brengt het nummer ons nog steeds in een minutenlange hypnose. Meteen daarna lijkt “Mother Mother” zich eerst weer braaf aan de formule te gaan houden, maar na een viertal minuten neemt een verslavende instrumentale coda het heft in handen. De spanningsboog staat strak en de drums lijken continu naar iets nieuws op te bouwen. Ook met quasi-afsluiter “Lover” konden we al eerder kennismaken, maar we zijn nog steeds enthousiast over de geslaagde mix van donkere beats, diepe bassen en warme pianoakkoorden.
Over het laatste grote hoogtepunt zouden we een stuk langer kunnen doorgaan, maar we zullen het bij één paragraaf houden: “The Water”. Dit stond eerder al op Unfurl, de tweede soloplaat van Ry X, maar na het horen van deze versie hebben we het origineel spontaan uit al onze afspeellijsten gegooid. De recyclage van “Howling” konden we nog enigszins begrijpen, gezien dat nummer volledig was heropgenomen om beter in beide albums te passen, maar deze versie van “The Water” komt duidelijk voort uit hetzelfde projectbestand. Waarom de in vergelijking levenloze eerste iteratie überhaupt uitgebracht werd snappen we voor geen meter. Het is echter fijn om dit nummer zijn volle potentieel te zien bereiken.
De nieuwe Howling is een goede plaat, maar er bestaat zoiets als te veel van het goede, en vooral ook te veel van hetzelfde. Zowat alle nummers kunnen ons bekoren, maar het knippen van het minst boeiende materiaal—zoals leadsingle “Bind”, die nog steeds weinig met ons doet—had Colure meer geschikt gemaakt voor een aandachtige luisterbeurt. Nu zijn we eerder geneigd om de plaat op te zetten als sfeervol achtergrondgeluid. Zo’n album mag er natuurlijk ook zijn, maar ons bewust van het kunnen van Cuming en Wiedemann weten we dat ze net iets beter verdienen.
