AlbumsRecensies

My Morning Jacket – The Waterfall II (★★★★): Sequel die er geen is

Na ijzersterke platen als Z, At Dawn en hun onverwoestbaar debuut The Tennessee Fire durfden kwatongen al beweren dat My Morning Jacket wat in het slop van hun carrière was geraakt. Evil Urges (2008) en Circuital (2011) bleken inderdaad minder bestand tegen de tand des tijds dan hun eerder werk. Na een grote tour voor hun laatste wapenfeit The Waterfall in 2015 en 2016 werd het wat stil rond de Amerikaanse band. My Morning Jacket trad nog sporadisch op, vierde ondertussen de tiende verjaardag van Evil Urges en de twintigste verjaardag van hun debuut The Tennessee Fire terwijl zowel frontman Jim James als gitarist Carl Broemel zich op solowerk stortten. My Morning Jacket leek meer achteruit dan voorruit te kijken.

Tijdens de recente lockdown gooide Jim James zijn afspeellijst op shuffle en hoorde op een van zijn wandelingen “Spinning My Wheels” voorbij waaien. Het nummer was een restant van de opnamesessies voor hun album The Waterfall in 2014. De band trok zich toen terug op Stinson Beach in het noorden van Californië en raakte zoals zoveel bands geïnspireerd door het landschap en de isolatie. Naar verluidt penden ze genoeg materiaal neer om een driedubbelalbum te vullen. De eerste selectie kreeg onder de noemer The Waterfall zowaar een grammynominatie (Best Alternative Music Album). Om het tweede deel op de wereld lost te laten waren dus blijkbaar vijf jaar en een pandemie nodig.

‘I’ve been wrong for so long / Risking my life for the sake of the song’ valt Jim James meteen met de deur in huis. “Spinnig My Wheels” vat inderdaad perfect samen hoe het leven in lockdown eruitziet. Elke dag lijkt hetzelfde terwijl de tijd onverbiddelijk voortschrijdt. Het is een thema dat tijdens The Waterfall II wel vaker de kop opsteekt. Niet helemaal verwonderlijk dat James drie kwartier verder het album afsluit met de prangende vraag ‘I wonder where the time went?’.

Ondanks dat alle songs wel uit dezelfde opnamesessies uit 2014 stammen, klinken ze net als deel 1 van The Waterfall zowel coherent als opvallend variërend. Op “Still Thinking” en “Climbing The Steps” trekt de band een blik onversneden Americanapop open. Al zou het niet een My Morning Jacket nummer zijn als het niet tegen het einde ontspoort in een tempodrop met echoënde gitaren en een gierende saxofoon. “Feel You” komt wat traag op gang maar ontpopt zich gaandeweg tot een meeslepende song die sterk doet denken aan Wilco (of is het omgekeerd?). Die gitaarsolo alleen al is om duimen en vingers bij af te likken.

“Magic Bullet” steunt zelfs op een soort vettige synth die aangespekt wordt met al even vettige gitaren en een lepe groove. Ondertussen hekelt James de manier waarop Amerika steeds weer naar wapens en geweld grijpt om zijn problemen op te lossen: ‘Ain’t no way to solve a problem of the streets with an itchy trigger finger’. My Morning Jacket bracht het nummer al uit in 2016 toen America opnieuw opgeschrikt werd door buitensporig politiegeweld tegen zwarte Amerikanen. Wie de afgelopen maanden niet onder een steen heeft geleefd, merkt dat er op vier jaar tijd nog niet gek veel veranderd is. James geeft ook grif toe dat hij ondertussen al niet meer weet welk incident er nu precies de aanzet gaf tot “Magic Bullet”. 

Jim James’ grootste argument om The Waterfall II nu uit te brengen, is dat de nummers op een vreemde manier opnieuw relevant en actueel werden. Eigenlijk is dat niet zozeer de verdienste van James (die zich wel opnieuw een meesterlijke songsmid toont) maar vooral het falen van de maatschappij die al jarenlang, ondanks het massale protest, weigert om systematische problemen aan te pakken. Zonder problemen als klimaatopwarming, racisme of de groeiende ongelijkheid te benoemen heeft James het in “Run it” en “Wasted” vooral over alle tijd die verspild wordt door leiders en politici. ‘Man or woman, don’t matter / You gotta stand up for yourself / Stand up and be counted / You can’t depend on nobody else’.

The Waterfall II is geen nieuwe richting voor My Morning Jacket. Dat kan ook moeilijk gezien de opnames dateren van 2014. Maar het is ook meer dan een album vol bonustracks. Je hoort een band die de misstappen van het recente verleden (Evil Urges en Circuital) probeert uit te wissen en zijn best doet om opnieuw de hoogdagen van weleer te beleven. En met succes. We kunnen al haast niet wachten om de nummers eens live te horen, waar ze ongetwijfeld nog beter tot hun recht zullen komen.

Toch blijft het vreemd dat The Waterfall II vijf jaar lang bij Jim James in een schuif heeft gelegen. Materiaal van dergelijke hoge kwaliteit moet altijd het daglicht kunnen zien. The Waterfall had gerust een dubbelalbum mogen zijn, of zoals recent nog Big Thief en King Gizzard kon My Morning Jacket gewoon twee albums in een jaar tijd uitbrengen. Gelukkig kondigde Jim James aan dat er wel degelijk nieuw werk van My Morning Jacket op komst is. Als het dezelfde hoge toppen kan scheren als The Waterfall II ziet de toekomst er voor de band alvast weer heel wat rooskleuriger uit.

Facebook / Instagram / Twitter / Website

Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.

Related posts
AlbumsFeatured albumsRecensies

M. Ward – supernatural thing (★★★): Ronddwalen in een andere wereld

Het is ondertussen drie jaar geleden dat de Amerikaanse singer-songwriter M. Ward twee albums uitbracht. Een daarvan was Migration Stories, waarin hij…
InstagramLiveRecensies

My Morning Jacket @ De Roma: Mooie liedjes duren toch lang

Het was alweer van 2015 geleden dat My Morning Jacket een bezoek bracht aan België. De band uit Louisville bracht in de…
LiveRecensies

Primavera Sound Barcelona 2023: Hoogtepunten verzamelen onder de Spaanse zon

Primavera Sound Barcelona is al twintig jaar het Europese festival bij uitstek om de meest actuele, alternatieve bands aan het werk te…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.