Instrumentale gitaarmuziek, en zeker die van het genre waarbij de gitarist ongeveer duizend noten per seconde spuwt: het is niet voor iedereen. Een uitzondering lijkt Joe Satriani te zijn. Na een carrière van 34 jaar goed voor 620.000 maandelijkse luisteraars op Spotify, tien miljoen verkochte albums en vijftien Grammynominaties. Niet dat dit laatste een referentie voor kwaliteit is, maar goed.
Satriani is de gitaargod der gitaargoden. Hij gaf les aan Steve Vai, die zelf uitgroeide tot een notoire shredder, en Kirk Hammett van Metallica. Hij zette instrumentale gitaarmuziek eigenhandig op de kaart met Surfing With The Alien (’87), Flying In A Blue Dream (’89) en The Extremist (’92). En nu lost hij dus Shapeshifting, zijn zeventiende album. Pfew, veel cijfers. ’t Is dat we heden tijd hebben om alles tot in de puntjes uit te vlooien.
Wie niet goed bekend is met het genre vraagt zich terecht af: ‘Hoe kan je in godsnaam zeventien platen maken met instrumentale gitaarmuziek?’ Dat is natuurlijk de kunst van Satriani. De goede man braakt namelijk niet gewoon wat noten. Nee, hij schrijft songs, met strofes en een refrein, inclusief brug en hier en daar een break. Hij roept werelden op en vertelt verhalen, met vernuftige riffs en catchy melodieën. Rijkelijk overgoten met solo’s waarvan de virtuositeit zich minstens in de stratosfeer bevindt.
Ondanks de technische hoogstandjes – en nu komt het – weet Satriani vooral emotie op te wekken. Dompel je maar eens onder in “Flying In A Blue Dream” van het gelijknamige album of “Summer Song” van The Extremist. Goed, dat zijn klassiekers, maar door de jaren heen heeft hij links en rechts nog straf spul op de wereld losgelaten. En dat ontbreekt op Shapeshifting.
Joe is op de dool. Hij schiet van rock naar pop naar folk naar country, zelfs naar reggae, godbetert. Hij is zo furieus aan het – jawel – shapeshiften dat we ons net iets te veel afvroegen: ‘Waar gaat dit naartoe?’ en ook wel: ‘Waar gaat dit over?’ Wanneer je een nummer vernoemt naar zijn ingrediënten (“Ali Farka, Dick Dale, An Alien And Me”), geef je eigenlijk toe dat je niks te vertellen hebt. Terwijl het verhalende van Satriani net zijn kracht is.
Voor je denkt dat we hier al te lang in lockdown zitten en we ons gewoon blind willen afreageren: we hebben ook wat positiefs te melden. Het openings- en titelnummer, bijvoorbeeld, begint met een groove die zo vet is dat hij mogelijk je cholesterol de hoogte laat inschieten, waarna Satch knalt zoals in z’n beste dagen. In het trage “Teardrops” toont Satriani zich meester in de beheersing. Weten welke noten je niet moet spelen is ook een kunst. En dan is er nog “Falling Stars”, dat moody begint, halverwege een surfriff lost, waarna rock en funk de boel overnemen. Ja, echt. Het uptempo “Spirits, Ghosts and Outlaws” en het atmosferische “Waiting” lossen de spanning die ze opbouwen net niet in, waardoor ze blijven hangen bij ‘verdienstelijk’.
En toch, toch zullen we erbij zijn op 23 april 2021 in de Roma, voor het uitgestelde concert van Joe Satriani. Op de dool of niet, gitaargoden blijven gitaargoden en zij dienen aanbeden te worden.
