De vier Antwerpse knoppenkerels van Borokov Borokov lijken wel een bende beschonken studenten die samen een parodie van Kraftwerk proberen te maken. Beschonken studenten zijn het niet, gerenommeerde muzikanten wel, namelijk Arne Omloop (Bed Rugs), Boris Van den Eynden (Laat Maar), Noah Melis (Shy Dog, Pascale Deweze) en Yorgos Tsakiridis (The Hickey Underworld), die samen – tja – een parodie van Kraftwerk proberen te maken. Maar let op, het is veel meer dan dat. Dat analoge synthesizeridee van Kraftwerk gebruiken ze enkel als framework om ironie in muziek te brengen. Borokov Borokov maakt slimme songs met de nodige knipoog, een hoge dosis absurditeit en af en toe een schop tegen de kuiten van de muziekindustrie. Ze balanceren constant op het randje tussen geniaal en compleet idioot.
De afgelopen maanden hield de Antwerpse bende al menig luisteraar in bedwang met nieuwe, elke keer weer catchy liedjes. Al in oktober verrasten ze met “De Doordeweekse Man”, een lofzang voor het dagdagelijkse, waarbij Mathieu Terryn (Bazart) de vocals verzorgde. Een tijdje later kregen “Godverdomme”, een gabberschijf over onder andere een vieze toiletbril. Onlangs nog kwam ook “Dat Wat U Zoekt”, een duet met Fenne Kuppens van Whispering Sons. Deze nummers, samen met nog acht anderen, zouden al op 20 februari op Enkel Duetten verschenen moeten zijn. Dit werd een maandje uitgesteld, maar om ons te bedanken voor ons geduld werd er een extra album aan toegevoegd.
Twee albums dus, elk met een eigen concept. Het eerste, Enkel Duetten, bevat enkel – je raadt het – duetten. Het album staat boordevol samenwerkingen met ’s lands interessantste muzikanten, van Dijf Sanders tot Raf Valles Hilario (Tuff Guac), van Marcel Vanthilt tot Shht. Tijdens het wachten op al deze muzikanten experimenteerden de jongens van Borokov Borokov erop los en namen ze een reeks instrumentale onetakers op, genoeg voor een tweede album, dat de toepasselijke naam Wachtmuziek kreeg. Het centrale idee van Wachtmuziek is dat ze het moment laten uitwijzen hoe een nummer evolueert.
Laten we beginnen bij Enkel Duetten. Opener “Oude Telefoon”, samen met Raf Valles Hilario, is voornamelijk absurd op een geniale manier. Het al eerder uitgebrachte “Half Vier”, een ode aan het exacte middelpunt tussen drie en vier uur ’s nachts, werd in een nieuw jasje gestoken. Dat wil zeggen dat Mattias De Craene een extra saxofoonbijdrage mocht inspelen bovenop het alreeds extreem catchy nummer. ‘Ik ben hier om te dansen,’ wordt er gezongen, en dansen willen wij ook. In “Bachelor Beat” horen we op het einde de autotune van de geflipte Gentse groep Shht.
“Deurenkomedie” neemt je als luisteraar mee naar een gang met drie deuren: achter eentje een elektronicadeun, achter de tweede een pianospelende Frederik Croene en achter de laatste een zwerm vleermuizen. Zang van Marcel Vanthilt vind je terug op “Of”, alsook Dijf Sanders op de Gameboy (zoals hij ook doet bij Gameboyz II Men). Het geheel van het nummer schuwt complexiteit in zijn simpelheid en simpelheid in zijn complexheid niet. “Bond Pro Leenwoorden” bevat alleen maar woorden die zowel in het Franstalig als het Nederlandstalig gebied van België gebruikt worden, zoals ‘appartement’ of ‘humanitair’.
Het volledige album neemt gewaagde risico’s, zowel qua stijlveranderingen (disco, gabber én folk op één album) als qua absurd karakter. Niets lijkt gemaakt te zijn voor de grote buitenwereld, maar wel om inside jokes aan te wakkeren. Muziek moet niet serieus zijn om goed te kunnen zijn. Borokov Borokov is, zoals we al eerder zeiden, tegelijk geniale onnozelheid en onnozele genialiteit. Dat gevoel wordt op dit album meer dan eens naar voren geschoven.
Wachtmuziek slaat een heel andere weg in: geen zang (behalve op “Londerzeel”) en geen gastbijdrages, wel laten ze dit keer de bliepjes en de bloepjes spreken. Het is Kraftwerk hun nalatenschap in zijn puurste vorm. Met deze sounds worden hakkelige elektronicanummers uitgespannen. We kunnen wel genieten van de retro synthsound; geen enkel nummer vinden we vervelend, maar ook geen enkel nummer blaast ons echt omver. Enkel opener “Temperament” heeft een verslavend en meeslepend karakter. Wachtmuziek bestaat, daarover zul je ons niet horen klagen, maar of we er echt op wachtten is een ander vraagstuk.
Twee albums op één dag, het gebeurt niet vaak, maar Borokov Borokov deed het toch. We kregen twee totaal verschillende platen voorgeschoteld, waarbij de opgenomen hersenspinsels van de band weerspiegeld werden op Wachtmuziek en de dieper uitgewerkte songs op Enkel Duetten terechtkwamen. Om die reden is het overduidelijk dat die eerstgenoemde als extraatje voor die andere diende. Dat vinden we absoluut niet erg, want Borokov Borokov is vooral heel erg leuk.
