Jade Bird @ Botanique (Rotonde): Een stukje Nashville in Brussel

Met haar debuutplaat onder de arm en haar gitaar in de hand trok Jade Bird zaterdagavond naar de Rotonde van de Brusselse Botanique. Vorig jaar was ze hier ook al, toen speelde ze nog in de kleinere maar wel uitverkochte Witloof Bar. Typisch Amerikaanse genres zoals americana en country lijken gemaakt te zijn voor deze Britse singer-songwriter. Ze geeft er bovendien nog eens haar eigen draai aan, en dat met een maturiteit die we niet zouden verwachten van zo’n jonge verschijning. Dankzij Jade Bird en haar perfect uitgekozen support act waanden we ons voor één avond in Nashville, de hoofdstad van de country.

Ferris & Sylvester, het fenomenale voorprogramma van dienst, was net als Jade Bird afkomstig van Engeland en ook zij speelden een erg Amerikaans aandoende set. Het duo bracht in 2018 hun debuut-ep Made in Streatham uit, die tot stand kwam in een zelfgemaakte opnamestudio in de keuken van hun Londense appartement. Sindsdien hebben ze al heel wat meer ervaring bijeengesprokkeld en dat was eraan te horen. Zonder twijfelen zetten ze in met heftige bluesrocknummers die de temperatuur in de zaal al snel deden stijgen. Ze hadden veel weg van een Angus & Julia Stone, maar wat ze ons presenteerden, klonk heel wat straffer dan dat. Vooral de volledig in het zwart gestoken frontvrouw met haar felrode gitaar viel op. Ook qua performance sprong zij er het meest uit en reduceerde ze haar mannelijke wederhelft bij momenten tot een klein maar fijn detail. Niet op hun mondje gevallen en met een innemende charme kregen ze het publiek helemaal klaargestoomd voor de hoofdact. Zelden zagen we al zo’n krachtig voorprogramma.

Met veel goesting vlogen Jade Bird en haar gevolg erin. Het publiek had amper de tijd om te stoppen met praten en zijn oren te spitsen voor al het moois dat zou volgen. De vaart waarmee ze aan haar set begon, zette dan ook de toon voor de rest van de avond. Het ene nummer na het andere werd op ons afgevuurd, pas na een vijftal nummers van haar debuutalbum nam de zangeres even de tijd om een uitgebreider babbeltje te doen. Het hoge tempo deed gelukkig geen afbreuk aan de overtuigingskracht en oprechtheid die haar muziek kenmerken. Eigenlijk deed ze ons een plezier door zoveel mogelijk exemplaren te spelen in de beperkte tijd die we met haar hadden.

Het menu van de avond was heel gevarieerd. De zangeres en haar band hadden een afwisselende set uitgekiend die ons van begin tot eind boeide: van hevig tot intiem tot nog heviger en weer terug, sfeerschepping hadden ze volledig onder de knie. Die stemmingsmeandering werd op de voet gevolgd door de prachtige lichtshow, die een speciale vermelding verdient. Na de sterke beginners zette Bird haar gitaar even aan de kant en wisselde een van haar compagnons de zijne in voor een piano. Zo lasten ze met “My Motto” een ‘rustpauze’ in die ons de kans gaf om de songtekst goed in ons op te nemen. Bij dergelijke nummers toonde het publiek zich heel aandachtig en hing het aan haar lippen. Ook zonder een gitaar om af en toe eens goed op te rammen toonde de frontvrouw zich als een imposant figuur waar niet mee gesold moet worden. Haar stem als een klok zou hele arena’s kunnen vullen, al kwam ze in de Rotonde ook goed tot haar recht.

Volgens haar sociale media is ze bovenop haar drukke tourschema – vorig jaar stonden er 202 shows op de teller – ook nog volop bezig aan nieuwe nummers. We hoopten er daar al enkele van gepresenteerd te krijgen, en onze gebeden werden verhoord. Van eentje in het bijzonder hopen we dat die het volgende album haalt: “Prototype” toverde als vertederend liefdeslied een glimlach op ons gezicht en was een welkome vreemde eend in de bijt tussen al die songs over relatiebreuken. ‘I know with these things you can’t always tell / But I love you and think I always will’, cliché maar wondermooi op de manier waarop zij het bracht. Bij de nieuwkomers trok Bird haar gitarist Luke wat dichterbij, die dan innig met haar meezong en ook al eens zijn mondharmonica durfde bovenhalen. Als het aankomende album meer van deze heerlijke country-infusies bevatte, zouden we daar niet rouwig om zijn.

Tussen de nummers door was Jade Bird buiten adem, maar daar was niets van te bespeuren wanneer ze zong. Vanaf “I Get No Joy” kreeg ze haar publiek helemaal mee in opgewonden staat en met de daaropvolgende covers bleef dat ook zo. Zeker de oudere aanwezigen gingen helemaal los tijdens haar versie van “Call Me” van Blondie, die net wat vettiger klonk dan het origineel. Haar cover van Radioheads “Black Star” was misschien de hel voor Radiohead-puristen, maar voor Jade Bird-fans was het een geschenk uit de hemel.

Rustig afronden was niet aan de orde bij deze Britten. Bij “Going Gone” klapte iedereen spontaan mee, werd er volop gedanst en nam de goesting om naar huis te gaan met de seconde af. Er werd dan ook gefloten, geapplaudisseerd en met de voeten gestampt voor een bis, en die kregen we met “Love Has All Been Done Before”. Jade Bird bracht Nashville zaterdagavond even mee naar Brussel en daar genoten wij met volle teugen van. Op dat nieuwe album wachten we alvast ongeduldig.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Ferris & Sylvester: Facebook / Instagram / Twitter / Website
Jade Bird: Facebook / Instagram / Twitter / Website

Setlist:

Ruins
Uh Huh
Good Woman
Side Effects
Good At It
My Motto
Something American
Prototype
What Am I Here For
Golden
I Get No Joy
Call Me (Blondie cover)
Cathedral
Black Star (Radiohead cover)
Lottery
Going Gone

Love Has All Been Done Before