Ze heeft er lang naar uitgekeken, maar vandaag is het eindelijk zo ver: Jade Bird brengt haar debuutalbum uit. Twee jaar na de goed onthaalde ep Something American onthult het Britse lachebekje haar eerste langspeler, die als haar naamgenoot werd gereleaset. We kennen Jade Bird al van onder meer debuutsingle “Lottery” en recenter werk als “Uh Huh” en “My Motto”; drie nummers die ook op dit album terug te vinden zijn. Americana met een folky toets, een klok van een stem en heel wat enthousiasme zijn slechts drie sleutelbegrippen uit haar prille carrière, en die hoopten we alvast terug te vinden op de debuutplaat.
We horen Jade Bird het liefst wanneer ze door meer dan een gitaar begeleid wordt, aangezien haar straffe uithalen dat vaak behoeven. Die perceptie kan na het eerste nummer alvast meteen de prullenmand in, want “Ruins” is een perfect uitgebalanceerde ballad geworden, al wordt het gitaarwerk hier van subtiele begeleiding voorzien. De uithaal van de fermste soort blijft uit, en dat is precies wat het integere nummer nodig heeft. Het streepje strijkers zorgt nog voor een dramatische laag, en de tekst in acht genomen zijn we volledig overtuigd van deze ballad, die klopt in al zijn facetten.
Maar de ballads pakken niet altijd even goed uit. “Does Anybody Know” brengt heel weinig, en “17” is een ronduit saai nummer geworden, dat we enkel voor deze recensie een volledige luisterbeurt wilden geven. We volgen Jade Bird al een tijdje, en na enkele singles en optredens kunnen we met zekerheid zeggen dat de zangeres fan is van dat soort songs. Soms moet je je inspiratiebronnen echter niet zomaar kopiëren, maar ze je eigen maken. Dat is wat we her en der missen, al zijn er ook tegenvoorbeelden. Zo zijn we zeker wel te spreken over powerballad “My Motto“, zoals in voorgaand leesvoer al duidelijk werd.
Waar Jade Bird zichzelf wel weet te onderscheiden, is op de meer uptempo en krachtigere nummers. Daarvan hadden we bijvoorbeeld “Side Effects” en “Good At It” nog niet gehoord. Bij die tweede heeft ze duidelijk de mosterd gehaald bij “Walk Like An Egyptian” van The Bangles, een cover die ze overigens al uitbracht op Spotify. “Good At It” klinkt fijn en heeft best wat hitpotentieel, maar is wat ons betreft een iets te voor de hand liggende smeltkroes van succesformules om van een topsong te kunnen spreken. Daarvoor werden we met voorgaande singles ook al wat te veel verwend…
Zo is single “Uh Huh” ook van de partij, wat ons betreft de beste song van de debuutplaat. De heerlijke Americana instrumentatie wordt overstemd door de klok van een stem die steeds luider en overtuigender gaat klinken, om op het breekpunt te besluiten met een speelse uh-huh. Wat ons betreft een reden om te geloven dat Jade Bird het op een dag heel ver kan schoppen. Ook debuutsingle “Lottery” is te vinden op de eerste langspeler, en blijft na een tweetal jaar nog steeds overeind tussen al het nieuwere geluid. Van alle bezongen relatiebreuken die we tot nu toe hebben gehoord, blijft die metaforische beschrijving nog steeds het meeste hangen.
Wie Jade Bird ooit al live aan het werk heeft gezien, onthoudt een goedlachse dame met een flinke dosis Britse humor en een behoorlijk imposant vocaal vermogen. Op plaat klinkt ze dan ook het best wanneer al die aspecten tot hun recht komen, en dat hebben we niet overal gehoord. Een plaat hoort in zijn geheel gequoteerd te worden, en door de resem leuke singles die de Britse al wist te schrijven kon het moeilijk fout lopen. Toch zijn we ietwat op onze honger blijven zitten, want behalve “Ruins” horen we niet veel interessant nieuw geluid. Desalniettemin zijn we er rotsvast van overtuigd dat Jade Bird op een dag een grote artieste kan worden en kijken we nu al uit naar volgend werk.
