Hij heeft er geen makkelijke periode opzitten: Nathaniel Rateliff verloor zijn beste vriend en producer Richard Swift in de zomer van 2018 en scheidde ook nog eens van zijn vrouw. Dat is allesbehalve leuk, maar het leverde hem wel genoeg inspiratie op voor zijn nieuwste soloalbum. Op And It’s Still Alright staan dan ook heel emotionele en intieme nummers die recht uit zijn hart komen. Ze lijken echter allemaal nogal op elkaar, wat bij ons voor een (extreme) ergernis zorgt.
In 2010 begon het allemaal voor Nathaniel Rateliff. De inmiddels 41-jarige Amerikaan mocht in dat jaar mee op tournee met Mumford & Sons doorheen Europa. Ze creëerden hier dan ook wat naamsbekendheid, maar de echte populariteit moest wachten tot 2015. Dat was het jaar waar hij met zijn inmiddels welbekende band Nathaniel Rateliff & the Night Sweats twee serieus grote hits scoorde. “S.O.B.” en “I Need Never Get Old” worden overal nog steeds luidkeels meegezongen. Begin 2018 kreeg Rateliff het idee om een nieuw soloalbum op te nemen en zo gezegd, zo gedaan!
Met openingsnummer “What a Drag” krijgen we meteen een emotionele Nathaniel te horen die de problemen rond zijn scheiding aan ons blootlegt op de tonen van zijn akoestische gitaar. Zijn verfrissende maar warme stem brengt kippenvel met zich mee en doet ons nadenken over het leven. Ook op “And It’s Still Alright” voelen we dit alles en kunnen we toch wegdromen bij de pure melancholische sound die de Amerikaan produceert op zijn gitaar. Er ontstaat een rustig gevoel dat zich soms toch uit op een heel breekbare manier.
Het sfeervolle “All or Nothing” zou dan weer de perfecte soundtrack kunnen zijn van een romantische dramafilm. Er zit dan ook een krachtige boodschap in dit iets vrolijker nummer. Door de zachte drums en zijn krachtige stem kunnen we dit misschien zelfs tot het hoogtepunt van het album beschouwen. Ook “You Need Me” heeft een vrolijke sound, maar dat komt vooral door het ‘doedoedu’-meezingdeuntje, want als we naar de songtekst luisteren horen we (opnieuw) een emotionele en aangedane Nathaniel.
Oprechtheid, het is een belangrijke term die we associëren met dit album. We horen het telkens weer: een beladen Nathaniel Rateliff die zich erg kwetsbaar opstelt. Het wordt ons soms allemaal te veel en we hebben gaandeweg nood aan iets anders. Bij “Tonight #2” krijgen we een gospelkoor te horen, maar de rest van de plaat bestaat enkel uit trage en rustige nummers met een mooie boodschap. Zeker het zes minuten durende “Rush On” biedt weinig verrassingen en valt bij ons niet zo goed in de smaak.
Op zijn nieuwste soloalbum besluit Nathaniel Rateliff een compleet andere weg in te slaan die ons wel kan bekoren. Als we naar de inhoud van de nummers luisteren, horen we vooral een heel eerlijke Nathaniel die openlijk uitkomt voor zijn intieme geheimen. Het genre folk blijkt hem volledig te liggen. Helaas ergeren we ons aan het eentonige gevoel dat we hebben na het beluisteren van And It’s Still Alright. Op 24 april stelt Rateliff zijn album voor in Capitole in Gent, en daar hopen we meer overtuigd te raken.
Instagram / Facebook / Twitter / Website
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
Als liefhebber van Nathaniel Rateliff, al voor The Night Sweats, moet ik toch even reageren. Er staat “zijn allereerste soloalbum”, maar dit klopt natuurlijk niet. Voor The Night Sweats heeft hij in meerdere vormen platen uitgebracht (Born in the Flood, The Wheel), waaronder een aantal prima solo platen. Dit is dus zeker niet zijn eerste solo plaat, eerder een terugkeer naar zijn oude werk. En dit was folk, dus daarom ligt het genre hem ook zo goed….hij is begonnen met folk. Vandaar ook het voorprogramma van Mumford and Sons.
Heb de plaat nu op staan en moet zeggen dat het tot nu toe zeker niet tegen valt, al merk ik wel dat ik de soul (The Night Sweats) wat mis. Deze ligt overigens wel in zijn stem en in de uitvoering van de liedjes.
Ik ga hem, na twee spetterende concerten met The Night Sweats, bezoeken in Utrecht. Ben erg benieuwd.