De intussen alom gekende psychedelicaliefhebbers van Tame Impala hebben al enorm veel bewonderenswaardig materiaal op ons losgelaten. Ook al verdeelde laatste wapenfeit Currents de luisteraars in twee kampen, het enthousiasme lag hoog wanneer de groep rond Kevin Parker hun nieuwe langspeler begon te teasen met een resem singles. Eindelijk ziet het nieuwe album The Slow Rush het levenslicht en die zou de opgesplitste luisteraars wel eens kunnen herenigen, aangezien het duidelijk de minste prestatie van Tame Impala tot nu toe is.
https://www.youtube.com/watch?v=vpbblMR_jUo
Na vijf lange jaren stilte wordt ons met opener “One More Year” eindelijk nog eens een rad voor de ogen gedraaid dat Tame Impala’s wondere elektronicawereld geleidelijk aan onthult in al zijn facetten. In het The Slow Rush décor is het Kevins zeemzoete stem die de sentimentele plak zwaait, drijvend op de nog steeds niet uitgewerkte golven van Currents, eerder dan de gitaar-minded psychedelicaroes uit hun Lonerism- en InnerSpeakertijdperk. Met andere woorden, voor de fans van het laatste album is “One More Year” een introductie die pupillen vergroot en monden onelegant laten openvallen.
Tame Impala beschikt over een magische mélange die menig muzikant doet watertanden en waar X-factorfans a priori zot van zouden moeten staan. Op haast majestueuze wijze creëren de Australiërs een aanstekelijk en poppy geluid dat je meteen een snok luider wil draaien, maar waar tegelijk een sterk idee achter schuilt. Tenzij God of een andere bovennatuurlijke kracht zich gemoeid heeft in het songschrijven, is Kevin Parker duidelijk niet over één nacht ijs gegaan voor “One More Year”, “Is It True”, “It Might Be Time” en “On Track”. Elk op hun eigen manier zijn dit songs die we willen omschrijven met uitbundige woorden als ‘dikke schijven’, terwijl ze zo onnoemelijk veel meer zijn dan dat omwille van hun sfeerverdubbelende subtiliteiten, doordachte wendingen en intense dynamieken.
Bonte allegaartjes als “Is It True” en “It Might Be Time” krijgen grooves en invloeden in overvloed. Songs breken open, terwijl het danszweet bij ons uitbreekt en onze glimlach hemelsbrede proporties aanneemt. Is Tame Impala de muzikale en legale versie van MDMA? Een uitgebreid wetenschappelijk onderzoek hebben we er niet aan gekoppeld, maar de gelukzalige effecten kunnen alleszins serieus tellen. Zelfs softiefestijn “On Track” kleurt je dag: met z’n enerzijds droevige, anderzijds hoopgevende klankenpalet, de durf om de gevoelensrollercoaster ook weer te geven in volume en de schaars verspreide, maar enorm effectieve backings. Hier vaste grond zoeken, is als in het wilde weg graaien naar een speld in een hooiberg: onbegonnen werk.
Maar zoals Parker het zou zeggen: it might be time to face it, want niet alles op The Slow Rush draagt onze goedkeuring weg. Op de ‘nog te doen’-lijst vinden we “Tomorrow’s Dust” en singles “Lost in Yesterday”, “Borderline” en “Posthumous Forgiveness”. Deze songs over dezelfde kam scheren, zou ze oneer aandoen. Hun insteek is telkens anders, veelbelovend en verfrissend, maar de band zwiept z’n respectpunten weg door onvoldoende creativiteit aan de dag te leggen. Met enkel een catchy hook hier en daar kom je er nu eenmaal niet, en zeker niet als je Tame Impala heet.
Een oogje dichtknijpen dan maar, al vraagt het te veel van onze vergevingsgezindheid op de inspiratieloze songs “Glimmer”, “Instant Destiny” en “Breathe Deeper”. We ademen de eentonigheid veel te fel in en hadden liever gehad dat er iets trippier in ons systeem terechtkwam. We zijn teleurgesteld dat ze hier zo vreselijk tam klinken, ook al maakt dat al sinds jaar en dag deel uit van de groepsnaam. Het laatste deel van de plaat voelt aan als een collectie verwaarloosbare albumopvullers die ze beter gewoonweg achterwege gelaten hadden. Alles wat hun eerder zo bejubelde jenesaisquoi uitmaakt, wordt hier gereduceerd tot een zekere onschuldige feestwaarde zonder diepgang.
Of je nu team elektronicawaves of gitaarpsych bent, het staat als een paal boven water dat alle voorgaande Tame platen op hun eigen wijze gevarieerder, vernieuwender en geschifter waren dan The Slow Rush. Gelukkig zijn er voldoende knallers van formaat die toch wel duidelijk tonen dat de truken van Tame Impala nog niet verleerd zijn.