Komende uit Florida, verwelkomde Wage War ons gisteren in Trix Club in Antwerpen. Vergezeld door Thornhill en Ded zetten ze een show neer met verschillende genres en unieke stijlen. Twee jaar geleden nog deelde Wage War de planken van Zappa met August Burns Red en Betraying the Martyrs. Nu headlinen ze hun eigen tour door Europa en het Verenigd Koninkrijk, met Antwerpen als laatste stop. Een gevulde zaal en energieke artiesten waren de juiste ingrediënten om deze dinsdagavond geslaagd te vullen.
We kunnen de jongens van Wage War ondertussen geen nieuwkomers meer noemen. In 2010 staken ze het hoofd boven water als Empires en niet veel later werd deze naam veranderd naar de huidige. Briton Bond verzorgt de unclean vocals, Cody Quistad kan zichzelf tot clean vocalist en gitarist bekronen. Seth Blake bespeelt de lead gitaar, Chris Gaylord is de bassist en Stephen Kleusener bevindt zich achter het drumstel. In 2015 kwam de band tevoorschijn met hun langverwachte, eerste album Blueprints. Twee jaar later was het de beurt aan Deadweight, wat een schot richting succes zou worden. Sindsdien ging de band in stijgende lijnen omhoog, waarop het derde album Pressure volgde in augustus 2019. Fans van de band waren dan ook meer dan tevreden wanneer iets later de gelijknamige tour werd aangekondigd.
Thornhill stond als eerste op het met planten gedecoreerde podium. De jongens zijn afkomstig uit Melbourne en zijn iets nieuwer in de muziekwereld. De jonge, energieke knapen probeerden het publiek warm te krijgen op hun eigen, unieke manier. Zanger Jacob verbaasde met zijn enorm hoge noten. Ondertussen gingen de andere bandleden aan de slag met hun geliefde instrumenten. De band heeft een aparte stijl gecreëerd en liet ons horen hoe zachte metal toch hard kan zijn. Opnieuw verbaasde het Belgische publiek met haar enthousiasme: moshpits werden reeds geopend, fans zongen gepassioneerd mee en elk hoofd knikte bekrachtigend.
Ded was de tweede in de lijn. De nu-metalband uit Arizona laat hun fans al drie jaar op een tweede album wachten, maar zijn er wel volop mee bezig. Hierdoor kregen we vooral de oude bekenden te horen tijdens hun optreden. De jongens zelf waren opgemaakt met bodypaint en straalden een zekere rust uit. Deze keer geen moshpits meer; enkel de knikkende hoofden waren te zien. Misschien had dit te maken met het feit dat de band breakdowns achterwege liet en ging voor vlotte, maar eentonige klanken.
Wage War mocht de avond afsluiten in Trix Club. De metalcore band startte met “Who I Am”. De meerderheid van het volk was, zoals meestal, meteen meer geboeid dan bij de support bands. Wanneer je rondkeek in de zaal zag je dat geen enkel woord onbezongen bleef. Iedereen die aanwezig was, was vastberaden de avond niet lusteloos voorbij te laten gaan. De breakdowns verzorgd door Briton en zachte vocals door Cody smolten samen tot een mix van hard en zacht. De mannen zagen het blijkbaar niet zitten om de albums af te lopen. Ze kozen ervoor om alles te verspreiden.
De mengeling van oud en nieuw zorgde ervoor dat zowel de vaste als de toekomstige fans een perfect beeld kregen over de band en haar werk. Pas na “Prison” kreeg het publiek een begroeting. Zanger Briton vroeg om een moshpit wanneer “Don’t Let Me Fade Away” eraan kwam. De oudere nummers riepen op tot een speciaal moment tussen band en fans. Doordat er geen barrière was, had Briton de kans om zijn fans de hand te schudden en het duet aan te gaan.
In het begin kon zanger Cody de hoge noten niet altijd aan, maar dit verdween gelukkig naarmate hun optreden vorderde. De diepe en ontroerende teksten kregen telkens een ondersteuning van de drums en gitaren, wat opnieuw zorgde voor de juiste balans tussen het harde en het softe. Het kleine podium werd optimaal benut door de jongens, springend van de ene kant naar de andere. De intense interactie met het publiek toonde aan dat het de laatste avond van de Pressure tour was en de band nog eens alles uit de kast wou halen.
Enkele scherpe gitaarsolo’s later kregen we recentere liedjes te horen. Het groeiende succes van de band werd duidelijk in de kwaliteit van hun nieuwste werk. Ook de emotionele speech van Briton mag vernoemd worden. Hij vertelde zijn vertrouwde fans dat ze zijn leven hebben gered en hij hen enorm dankbaar is voor de steun. Wage War besloot om met “Low” de avond af te sluiten, maar kwam toch nog tevoorschijn nadat het publiek een minuut lang enthousiast ‘bis’ had geroepen. De afsluiters “Hurt” en “Stitch” lieten de zaal voor een laatste keer ontploffen.
De drie bands werden na afloop van deze avond gedwongen afscheid te nemen van elkaar en van Europa. Reden te meer om een laatste keer te knallen op Belgisch grondgebied dus. Zowel de bands als de fans konden terugkeren naar huis en deze avond mooi inkaderen. Geplande optredens in België zijn er momenteel niet voor zowel Wage War als Ded en Thornhill. De jongens zijn toe aan een verdiende vakantie.
Setlist:
Who I Am
Prison
Don’t Let Me Fade Away
Hollow
Twenty One
Alive
Witness
Grave
The River
Gravity
Ghost
Me Against Myself
Johnny Cash
Low
Hurt
Stitch
