Wage War is een metalcoreband uit Florida. De band ontstond in 2010 onder de naam Empires, om later klaarblijkelijk te besluiten dat niet grootgrondbezit maar oorlogsvoering beter bij het vijftal past. Wage War bracht al twee studioalbums uit en hun derde plaat Pressure zag gisteren het levenslicht.
Op hun nieuwe studioalbum Pressure raakt de druk pas van de ketel als we de pauzeknop indrukken. De band zelf gunt ons nog geen handvol rustpunten, en de keren dat ze hun nummers wel neerleggen, is het om erna dertig keer zo hard binnen te vallen. Een integrale luisterbeurt is dus onvermijdelijk een intense ervaring, en laat dat net nu hetgeen zijn waar Wage War in hoort uit te blinken.
Pressure houdt de middenweg tussen overweldigend hard en catchy op de typische hardcore- en emomanier. Voor het merendeel worden we overstelpt met gierende gitaren en gegrunt, maar vooraleer we dreigen zonder adem te vallen, vinden we wel ergens een meezingbaar stukje dat voor verlichting zorgt. Verlichting is echter relatief bij Wage War, aangezien hun teksten niet over koetjes en kalfjes gaan. Songtitels als “Hurt”, “Grave”, “Ghost” of “Me Against Myself” maken meer dan duidelijk dat de band niet de meest rooskleurige mindset uitstraalt. Gelukkig laat Wage War niet toe dat we ons zouden wentelen in negativiteit; al schreeuwend steken ze een hart onder de riem met hun album.
De band opent heel krachtig door een onuitwisbare stempel te drukken op ons humeur. “Who I Am” is direct een zelfvertrouwensboost om u tegen te zeggen en die al eens een misnoegd perspectief op de buitenwereld kan veroorzaken. Het emorefrein zorgt dan wel voor een zekere balans, zodat we de medemens nog net niet doodbliksemen met onze blik en er een kleine (weliswaar arrogante) glimlach vanaf kan. Ook “Prison”, “Low” en “Fury” vinden die balans. Op “Ghost” doen ze er nog een schepje bovenop met een keuze voor nog meer drukte en het resultaat is genadeloze metal, afgewisseld met een toegankelijker refrein. Heftig.
Op songs als “Grave”, “The Line” en “Me Against Myself” kunnen we dan weer onverstoord ons hardcore- en emohart bovenhalen. Deze zijn iets geschikter voor het bredere publiek, want zeg nu zelf, weerstaan aan de poppy prechorus van “Me Against Myself” of de hook van “Grave” is niet de gemakkelijkste taak.
Halfweg het album is de magie van de hardcorezijde van Wage War er wel zowat af. We beginnen de metal te missen en krijgen ook de minder sterke nummers te horen. Zo klinkt “Forget My Name” met momenten echt te plat en inspiratieloos en is ook “Hurt” pijnlijk saai. Dat wordt wel deels goedgemaakt door “Take the Flight”, dat ons verrast met een fikse portie rechttoe-rechtane hardrock. Kracht die lijnrecht en pijlsnel aanzet tot de grootste nekbewegingen. Jammer dat het refrein dan weer biedt wat we al te vaak gehoord hebben op Pressure, want meer van deze rockinsteek had ons absoluut kunnen bekoren!
Pressure zet onze gemoedsrust onder druk. Wage War klinkt bij momenten enorm stevig en daarmee grijpen ze ons telkens bij het nekvel. De mannen kunnen er serieus tegenaan beuken, en de volgende keer hopen we dat ze dat nog veel constanter zullen doen.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
