De derde dag op Leffingeleuren is traditiegetrouw gevuld met de beste folk, americana en blues; deze keer voortreffelijk geleverd door artiesten als Bedouine en Jordan Mackampa. Het durfde er echter ook veel harder aan toe te gaan dan dat. De afbraakwerken gingen eerder van start dan gepland en dat was allemaal de verdienste van de knallende optredens door onder andere Frankie & The Witch Fingers, De Staat en CIVIC.
Mooneye @ Zaal De Zwerver
Begin dit jaar werd Mooneye gekozen als De Nieuwe Lichting, maar veel optredens en een festivalzomer later is de band veel meer geworden dan dat. Mooneye heeft heel wat podiumervaring opgebouwd en dat vertaalde zich naar een boeiend optreden op Leffingeleuren. De sfeer werd gezet met wat West-Vlaamse bindteksten, maar vooral door hun hartelijke nummers. De band heeft zijn eigen warme indiesound gevonden die zowel dartel als emotioneel klinkt en weet daarmee heel wat mooie nummers te brengen. Een van de hoogtepunten was uiteraard hun hitje “Thinking About Leaving”, maar ook de nieuwe nummers vielen goed in de smaak. Er sloop zelfs een cover van Tom Waits in, maar Mooneye wist het zo naar hun hand te zetten dat het bijna niet opviel. Fijn om deze groep zienderogen te zien groeien.
Scott Yoder @ Kapel
Wie de kapel op zondag rond kwart voor drie betrad, zal raar opgekeken hebben toen ze Scott Yoder op het podium zagen staan. Alle vier in een fel wit pak met de frontman volledig in het wit geschminkt, het was op zijn minst bizar. Gelukkig was de muziek iets toegankelijker. De band bracht psychedelische rock, waarbij we dachten aan Ezra Furman of Ariel Pink. Absurd, maar leuk dus en dat was hier niet anders. Ieder nummer klonk anders bij de groep, en het was de frontman die alle aandacht opeiste. Hij likte aan zijn statief, danste in het rond en zong extravagant zijn lyrics. In het midden van de show maande hij zelfs iedereen aan om eens te gaan zitten en zo kregen we in het begin van de dag zelfs een gezellig samenzijn. Speciale set die alle kanten uitging, bij momenten kitscherig was, maar vooral eentje die zal bijblijven.
Trash Kit @ Café De Zwerver
Trash Kit klinkt minder hard dan de naam doet vermoeden, maar zacht is het zeker niet. De groep brengt een soort van hoekige postpunk die een dansbare vibe in zich heeft. Niet de furieuze vibes die we later deze avond te horen zouden krijgen, maar eerder met een exotisch tintje. Het drietal zorgde er dan ook voor dat het warme café net dat tikkeltje zwoeler werd, waardoor de thermometer overuren draaide. Er zat alvast een leuke dynamiek in de groep met een frontvrouw die constant danste, een bassiste die wat terughoudender was en een drumster die haar complexe ritmes vanzelfsprekend deed lijken. Trash Kit bracht geen wereldwonder naar Leffinge, maar wel een zeer fijne en frisse set.
Jordan Mackampa @ Zaal De Zwerver
We zijn blij dat we nog een deel van het optreden van Jordan Mackampa konden meepikken, want de man leek een overtuigend concert neer te zetten in de zaal. Met een mix uit de rijke geschiedenis van blues, folk en soul bracht hij vol overgave intense en ruwe songs met een verhaal. Hoewel hij zich sterk laat inspireren door traditionele genres, kwam de muziek van Mackampa heel hedendaags over. Een mooie boeking die perfect op een zondagnamiddag in Leffinge past.
CIVIC @ Kapel
Wie dacht dat Brutus op zaterdag de hardste band van Leffingeleuren zou worden, nam zijn woorden snel terug bij het zien van CIVIC. De Australische punkband kwam zonder nonsens naar Leffinge met slechts één doel: zonder gêne vijftig minuten keiharde punk door onze strot rammen. En we hadden niet liever, want de hardcore, rock ‘n’ rol punk van het vijftal sloeg ons ferm murw. De frontman heeft wat weg van Henry Rollins en ontbond ook telkens zijn duivels. Hij moest het niet hebben van overdreven publieksinteractie en liet vooral zijn vuile stem het werk doen. De band speelde zo hard dat een gitaar het op een bepaald moment begaf. Meer punk dan dat wordt het niet, toch? CIVIC wist alvast alles en iedereen weg te blazen.
Bedouine @ Zaal De Zwerver
Bedouine is een naam die de laatste drie jaar steeds meer opduikt binnen de folkmuziek en daarbuiten. Met haar debuutalbum en opvolger Bird Songs of a Killjoy brengt ze traditionele folk (denk aan Karen Dalton of Vashti Bunyan), maar weet ze ook een publiek te bereiken dat niet meteen voor dat genre zou vallen. Bijgevolg waren in de zaal heel wat nieuwsgierigen die zichtbaar genoten van het gitaarspel en de rustgevende zang die in de met bloemen omhulde microfoon gezongen werd. Soms misten we wat de extra laagjes instrumentatie die het album zo mooi maken, maar ook in haar eentje wist Bedouine ons helemaal in te pakken. Of dat nu al mijmerend in songs als “Solitairy Daughter” en “One Of These Days” was, of op intense wijze tijdens haar cover van Elton John’s “Come Down In Time”.
De Staat @ Zaal De Zwerver
De Staat speelde deze zomer onder meer op Rock Werchter, Down The Rabbit Hole en Lowlands telkens op de Main Stage. Het was dan ook eens heel leuk om de groep in een intiemere setting aan het werk te zien in de zaal van De Zwerver. Hun magnifieke lichtshow kwam hierdoor nog beter naar voor, en hun dansbare muziek zette iedereen in lichterlaaie. Van begin tot eind wond frontman Torre Florim iedereen in de zaal rond zijn vinger. Hij moest natuurlijk niet veel moeite doen, want de aanstekelijke muziek van de groep laat niemand onberoerd. De songs bevatten een soort van natuurlijke opbouw die in het eind altijd in een explosie van plezier uitmondt. Boordevol charisma gooide hij alles in de strijd om de zaal het uur van zijn leven te geven, en we zagen De Staat dan ook in bloedvorm. Ze slaagden er zelfs in om tijdens “Witch Doctor” het eerder statische publiek tot een circle pit te verleiden, straf. Uitstekende sound, perfecte lichtshow en een heel strakke set. De band kan ook in intieme kring meer dan overtuigen.
Niklas Paschburg @ Kapel
Gisteren was het Mirek Coutigny die ons kwam verwonderen met zijn neoklassieke muziek, maar nu viel de beurt aan de Duitser Niklas Paschburg. De kapel leek voor even omgebouwd te zijn tot een sonisch lab, waar Paschburg (gehuld in werkpak) als een professor tussen de instrumenten schakelde. De man wisselde tussen synths, keys, een basdrum en zelfs een accordeon en wist als een meester laagje per laagje op te bouwen tot minimalistische composities die zweven tussen analoog en elektronisch. Eén van die composities had nog geen titel, waarop iemand in het publiek voorstelde om het nummer “Leffinge” te noemen. Hoe briljant zou het zijn moest die titel prijken op zijn volgende plaat?
The Mystery Lights @ Zaal De Zwerver
Als je als garageband op Daptone zit, dan weet je dat je iets speciaals doet. The Mystery Lights is een band die zijn nummers op dat soul label uitbrengt, en live werd al meteen duidelijk waarom. Hoewel de muzikanten strakke garage brengen die recht uit de sixties lijkt te komen, kroop er toch een bepaalde soulvibe in door de opvallende orgelgeluiden die bleven terugkomen. Maar ook de rock ‘n’ roll vibes die je zo in een zwartwit video voor je ziet passeren, droegen hiertoe bij. De band verkeerde in Leffinge in topvorm en de frontman smeet zich bij iedere noot die hij moest spelen. Zelfs wanneer het tempo even naar beneden ging, zorgde hij ervoor dat de show interessant bleef. Toch waren het vanzelfsprekend de iets snellere nummers die echt voor de intensiteit zorgden die we zochten. Door hier een evenwichtig gevoel tussen te creëren, liet The Mystery Lights niemand onberoerd. Leuke band, dat is het minste wat we kunnen zeggen.
Frankie and The Witch Fingers @ Kapel
Als je uit L.A. komt, in een band zit en garagerock maakt, dan duurt het niet lang vooraleer je in aanraking komt met Ty Segall of Oh Sees. Frankie and The Witch Fingers absorbeerden die invloeden en maakten het eigen, wat ervoor zorgde dat hun sound meer dan degelijk is. Live was dat niet anders, en het zou zomaar eens kunnen dat het laatste concert in de kapel het beste was. De band speelde nagenoeg de volledige nieuwe plaat, en als je weet dat we die vijf sterren gaven, dan kan dat niet slecht zijn. Vol furie, power en muzikaliteit vuurde de groep de ene na de andere riff op ons af. Er waren grooves, er waren fuzzpedalen en natuurlijk waren er gigantisch veel gitaarsolo’s. Onze oorkanalen genoten en ook de benen konden niet stil blijven staan. Het gehele lichaam liet zich meevaren op de trip die de band serveerde, en zelf stonden ze ook niet stil. De frontman stond te springen bij elke riff waarmee hij ons bombardeerde en de andere gitarist knalde de ene geniale solo na de andere. Het publiek bleef jammer genoeg wat statisch, maar we zagen iedereen wel duidelijk genieten. Door slechts gas terug te nemen met enkele psychedelische tussenstukken wist de band bijna heel de set door te boeien. Een band die binnenkort nog meer potten gaat breken, en tenten zal afbreken, zoveel is zeker.
Whispering Sons @ Zaal De Zwerver
De afsluiter van deze editie was de Belgische band die dit jaar misschien wel het meest doorgebroken is: Whispering Sons. Het is inmiddels zo’n drie jaar geleden dat de postpunkgroep rond frontvrouw Fenne Kuppens Humo’s Rock Rally won, maar vorig jaar werden ze bekend bij een groter publiek dankzij hun album Image. De Limburgse band heeft er een mooie en vooral drukke festivalzomer op zitten in binnen- en buitenland en sloot deze met een knal af in Leffinge. Hun grimmige postpunk ontwaakte traag. In het begin van het optreden klonken ze te afgelijnd en weinig dynamisch, maar naarmate de set vorderde kwam de band volledig los en leverden ze hun meest energieke momenten. Vooral het bijtende “Hollow” was hierin het kantelpunt. De sound van Whispering Sons is straf, maar ook dikwijls rechtlijnig: de galmende drums en stromende gitaarlijnen komen heel vaak terug, dus je moet er een liefhebber van zijn. De liefhebbers waren gelukkig talrijk aanwezig en genoten er met volle teugen van. Een pittig slot voor opnieuw een eclectische en fascinerende editie van Leffingeleuren.
Pink Room @ Café De Zwerver
Pink Room mocht last minute invallen om het café in De Zwerver af te sluiten. Dat kan nooit beter zijn dan met lokale helden, en dat klopte ook. Een halfuur lang knalde Pink Room de ene noisesong na de andere door het café. Zo werden we nog eens wakker geschud voor we naar huis moesten. De furieuze vocals en vettige gitaarlijnen voelden aan als een pletwals die voor het plezier over je blijft rijden. En plezier, dat had iedereen in het café ook. Goeie afsluiter van een alweer geslaagd festival.
Deze recensies werden geschreven door Niels Bruwier en Jan Kurvers.