De 21-jarige Claire Cottrill stormde dit jaar helemaal in ons hart met haar debuutalbum Immunity. Haar lo-fi bedroompop heeft een aanzienlijk aandeel tienerharten verover veroverd, vooral die van gebroken zieltjes die wel eens van melancholische muziek kunnen genieten. Nadat ze haar show op Pukkelpop afgelopen zomer heeft afgezegd wegens een tour met Khalid, komt ze toch haar belofte na en stond ze gisteren in een uitverkochte Botanique.
Laundry Day was het eerste voorprogramma dat gisterenavond het podium opkwam en voldeed aan een hele boel highschoolband stereotypes die je je kan voorstellen. Het vijftal uit New York heeft een paar leuke nummers, die een soulinsteek kennen en er dus toch voor zorgen dat ze een eigen sound hebben. Moesten ze wat constanter zijn qua vocals en wat meer werken aan de samenhang, denken we dat we hun show wat meer zouden pruimen. Het samenspel van de band was enthousiast en de frontman wist op te vallen door zijn lichtjes bizarre bewegingen, maar we appreciëren vooral de risicos die ze namen met enkele intelligente tempowissels.
Het tweede voorprogramma deed het nog beter bij het publiek, want de Amerikaan Dreamer Boy kreeg zo goed als heel de zaal mee met zijn indie/r&b. De charismatische zanger beschikt over een ongelofelijke podiumprésence en gooide zich vol overgave tijdens elke track. Zijn muziek had live heel wat weg van Troye Sivan, wat wellicht ook door de autotune kwam en de dromerige invloeden die zijn muziek rijk is. Clairo had geen betere opener kunnen vinden, want Dreamer Boy en zijzelf delen dezelfde doelgroep. Een leuke ontdekking.
Het gegil was groot toen Cottrill keurig op tijd opkwam en haar gitaar rond haar nek hing. Het stoere “Alewife” gaf de aftrap en was de ultieme moodsetter. Aanvankelijk was ze in “Impossible” nog in zichzelf gekeerd al drijvend op wolken, maar vanaf “Softly” werd ze extraverter en keek ze onschuldig het publiek in. Onschuldig is ze echter niet, want alle harten had ze vanaf het begin al gestolen en bleven anderhalf uur haar buit. Haar geheime wapen was uiteraard haar fragiele stem, die elk zinnetje op een poëtische manier overbracht.
De visuals van de show waren bijzonder effectief en versterkten elk nummer zonder de aandacht te trekken. De muziek stond in de belangstelling en zo vielen de leuke arrangementen in “Get With U / 2 Hold U” nog eens extra op. De intensiteit van Clairo’s gitaarspel in “Bubble Gum” samen met haar overdonderende inleving bezorgden ons razendsnel kippenvel. Elk zinnetje dat Claire zong, had een emotionele geladenheid. Zelfs haar hit “Bags”’werd hierdoor live nog eens beter.
Terwijl de nummers op Immunity op de plaat iets te veel op elkaar leken, waren ze live verschillender door sterk gelegde accenten, die voor waanzinnig mooie nuances zorgden. “Sofia” was bijvoorbeeld iets dansbaarder en Clairo ging voor het eerst echt op in het publiek door hen stukjes te laten overnemen. “Closer To You” was dan weer iets dromeriger en pakte daarom even goed uit als alle andere nummers. Hoe je het draait of keert, er viel weinig aan te merken op hetgeen Clairo ten tonele bracht.
Verveling kwam nooit echt helemaal op, omdat er genoeg afwisseling geboden. Het onuitgebrachte “Time”, dat ze nog maar recent schreef, bracht ze bijvoorbeeld in haar eentje en zo stelde ze zich kwetsbaar open voor haar fans. Het contrast kon niet groter zijn met de bis waarin ze haar doorbraaksong “Pretty Girl” bracht en het publiek zich uitleefde. Op afsluiter “I Don’t Think I Can Do This Again” braken de fans dan het kot af door onverwacht een moshpit te starten. Clairo trok zich er weinig van aan, maar leek er wel van te genieten.
Met een debuutalbum een show geven van twintig nummers is altijd lichtjes riskant vooral als je muziek neigt naar lo-fi pop, maar onze zorgen waren nergens voor nodig. Clairo bracht een muzikaal en visueel aantrekkelijke show die onder bewijs stelde dat Clairo de popster is die generatie X nodig had. De muziek stond in het middelpunt en was verrassend veelzijdig in tegenstelling tot haar studioversies. Het zou ons dan ook niet verbazen moest Claire Cottrill onder dezelfde hype als Billie Eilish tot wereldster uitgroeien.
Niet helemaal correct tho. De moshpit is er elke avond op elke show, en de fans weten dus ook onmiddellijk wat te doen wanneer dat nummer wordt ingezet. Ze zei ook letterlijk:”Guys, I think you already know what to do.” Onverwacht was het dus verre van :).