Gisteren waren we opnieuw te vinden op het 4th Stream Festival in Brussel. Door de focus op quirky jazz waren we benieuwd wat voor jazzdelicatessen we deze keer allemaal voorgeschoteld zouden krijgen in BOZAR, maar avond één in Volta overtreffen, zou alleszins een moeilijke taak worden. ‘Moeilijk gaat ook,’ moeten Hendrik Lasure en zijn kompanen van het Warm Bad gedacht hebben, want ook zij schotelden een meer dan memorabel concert voor.
Maar eerst was het aan Ruby Rushton om de avond op gang te trekken met jazz die nog niet meteen de pan uit zou swingen. De Londense band hield het voornamelijk harmonieus door blazers in te zetten die levendige en vrij gepolijste melodieën brachten, maar wij vonden hen het best klinken op momenten dat ze iets meer aandacht besteedden aan dat ‘quirky’ aspect in de titel van het festival.
Wanneer de drummer al eens meer uit zijn baan durfde gaan en er wat meer tegentellen tegenaan gooide of we heerlijk drukke solo’s voorgeschoteld kregen van sax, fluit, trompet of keys, kreeg het geheel uiteraard meer spannende kantjes. Na dergelijke hoogtepunten liet de band alles dan weer in z’n plooi vallen door terug te keren naar hun harmonieuze en keurige jazzbasis, die de luisteraar even rust en herkenning gunde. De conclusie sprak voor zich: Ruby Rushton voerde een doordachte evenwichtsoefening uit.
Concert twee van de avond was Hendrik Lasure’s Warm Bad. De verwachtingen lagen hoog, want debuutalbum Garden Head bekroonden wij met de volle 4,5 sterren. Met reden, want tot onze oeverloze vreugde konden we vaststellen dat het zevental je live niet alleen in vervoering bracht, maar ook al eens voor een stokkende adem en een hemelsbrede glimlach kon zorgen. Het zevental vormde het podium probleemloos om tot een andersoortige wereld, eentje van rozengeur en maneschijn waarin onze verbeelding zich helemaal kon uitleven. Warm Bad bracht gisterenavond ook voor het eerst enkele composities van Soet Kempeneer, die perfect in dat idyllische plaatje pasten.
De band bleek de titel van boegbeeld van suggestieve lieflijkheid in de wacht te willen slepen, want wat zij allemaal deden om ons blozend mee te krijgen in hun sprookje, was geen sinecure. Ze zaten daar met z’n zevenen op het podium, en enkel doordat alles duidelijk in het teken van het geheel stond, werd hun klankspel op geen enkel moment te overweldigend of druk. Iedereen vervulde zijn specifieke rol, zonder ooit de spotlight naar zich te willen toetrekken. Alles vermengde zich in hun warme bad dat stoomde van de aandoenlijke dromerigheid, wat hen absoluut siert. De heren overvielen je op geen enkel moment op agressieve, hoekige of ruwe wijze, maar namen je voorzichtig en een beetje verlegen bij de hand om je richting hun warme bad te leiden en je daar vervolgens volledig in onder te dompelen. De prachtige taferelen die Warm Bad kon opwekken, waren een heuse streling voor het oor.
Vula Viel mocht de avond afsluiten en dat deed het drietal met de meest atypische set van de avond. Frontvrouw Bex Burch liet zich helemaal gaan op de gyil (een typische xylofoon uit Ghana) en bracht de exotiek in de set. Het klonk allemaal best opbeurend en zorgeloos, maar toch had Vula Viel enige tijd nodig om het publiek voor zich te winnen. Aanvankelijk bleef het publiek gewoon bijkletsen, waardoor de stillere passages nogal in het water vielen. Ook wij waren niet helemaal in de vibe en werden pas over de streep getrokken wanneer de reverbende basklanken van hier tot in Tokio uitgedoofd waren en we op konden gaan in een strakker geheel. Daarop waren danspasjes geen uitzondering en er zat een duidelijke boodschap van liefde achter. Zonder enige verdere pretentie, en meer moest dat ook niet zijn om een plezierige set af te leveren.
Zoals hun twee voorgangers die avond, was het merendeel van de set was instrumentaal. De beste zangers zijn het dan ook niet, al deed dat niets af aan de vredevolle intentie van hun teksten en bijhorende sfeer. Het publiek gaf er duidelijk niets om, want wanneer ze vroegen om mee te zingen of klappen, viel er geen terughoudendheid te bespeuren. Vula Viel had een lastig publiek, maar door vooral frontvrouw Bex’s ontembare enthousiasme, een set die muzikaal in stijgende lijn ging en een mooie boodschap wisten ze de BOZAR dan toch mee te krijgen.
Vanavond kan je in BOZAR terecht voor de laatste avond van 4th Stream Festival – All About Quirky Jazz met Broos/Gyselinck/Laheye, Anteloper en AAN/EOP.
