Vanaf gisterenavond tot en met zaterdagavond kan je in Brussel terecht voor het betere jazzwerk. Volta en BOZAR sloegen de handen in elkaar om een niet te versmaden jazzdriedaagse af te leveren, die gisteren alvast succesvol werd afgetrapt. Avond één ging door in Volta, waar we artist in residence 2 Times Nothing en het geschifte duo Niels Broos en Jamie Peet aan de slag zagen.
2 Times Nothing legde de lat helemaal niet laag voor de volgende bands die nog op de driedaagse zullen passeren. In tegenstelling tot wat hun naam dus suggereert, was de prestatie van dit vijftal niet niets te noemen. De band liet de zaal alvast enkele minuten zinderen en baden in een elektronische waas vooraleer er echt aan te beginnen met veel dromerige aspecten en een focus die om de haverklap versprong van instrument naar instrument en van sfeer naar sfeer. Het bleek nog maar het begin van een set die er niet op zou verslechteren en waarin ze geen enkele steek lieten vallen (op het er zich laattijdig bewust van worden dat ook Bozar naast Volta een klein dankwoordje verdient na dan toch).
Het tweede nummer begon met een focus op de blazer en een stemsample, terwijl de bas vooruit bleef lopen en de drum het nummer van accenten voorzag die er nog meer opvallende punctualiteit aan gaf. Op z’n zachtst gezegd klonk het overweldigend en vol. Misschien niet voor iedereen weggelegd, maar het ‘quirky’ aspect van de titel van dit hele gebeuren werd alvast in de verf gezet.
Ze leverden de betere elektrojazz, die een verwijzing naar landgenoten van STUFF. bijna onvermijdelijk maakt, maar wees maar zeker dat ze er hun eigen kwinkslag aan gaven. Een doordeweekse ik-speel-op-iedere-telbassist zou misschien al eens in de war geraken van de ritmes, de eerste de beste drummer zou het geheel misschien laten verwateren door een gebrek aan strakheid en de meeste mensen in controle van de elektronica zouden in die vrijwel constant gebogen houding al lang met hardnekkige rugproblemen sukkelen. Hoe meer ze van deze groovy elektronica-jazzfusie bovenhaalden, hoe uitbundiger het publiek werd, maar daarnaast beschikt 2 Times Nothing over nog een troef. Het vijftal bleek namelijk evengoed in staat om ons te laten verdwalen in hun weelderige tuin met een uitgebreid geuren- en kleurenpalet. Met beeldende klanken zetten ze dan heel rustig de idyllische toon, met een goed inwerkende opbouw die je meermaals kon laten zuchten uit tevredenheid.
‘Hey, tof dat jullie er nog zijn,’ zei Jacob Hus voor hun laatste nummer, terwijl werkelijk niemand zat af te tellen naar het einde van hun set. Integendeel. Afsluiten deden ze vervolgens met hun eerste bisnummer in vijf jaar, en dat werd een nummer waarvan je van meet af aan voelde dat de opbouw niet uit kon blijven. En wanneer die dan eindelijk arriveerde in de vorm van een levendig elektrojazztafereel, kon iedereen voor een laatste keer aan het dansen slaan. Het was duidelijk: 2 Times Nothing heeft niet op hun luie achterwerk gezeten tijdens hun residentie in Volta. 2 Times Nothing bleek uitgegroeid tot 2 Times Something.
Niels Broos en Jamie Peet waren het tweede puntje op het programma en gelukkig was er geen derde. We waren namelijk volledig afgemat na een hevige set van dit ultradynamische duo. Wanneer de mannen plaatsnamen achter hun instrumenten en nog redelijk kalmpjes aan val wal staken, was er nog cafégeroezemoes te horen. Best zonde, maar al gauw had iedereen in de gaten dat je maar beter met gespitste oren (en bijhorend opengevallen smoelwerk) kon luisteren naar wat dit tweetal allemaal presenteerde in plaats van een babbeltje te slaan. Ondanks hun ambient-aandoende begin, lieten de uitspattingen totaal niet lang op zich wachten en voor je het goed en wel besefte, hadden die al de bovenhand genomen. Voor voorspelbare mi-la-si’tjes waren we dan ook niet gekomen en dus kregen we het tegendeel in ons gezicht geduwd.
Hun muziek ging van hot naar her en was zowat de intensiteit zelve, terwijl het tweetal erbij zat alsof het allemaal dagelijkse kost was. Alsof het geen moeite kostte, verwarden ze ons met hun experimentele kunde. Broos smeerde laag boven laag en kon zelfs op de meest onwereldse momenten zorgen voor een synthriedeltje dat je alsnog in beweging zette. Peet was dan weer vooral bezig met drummen op een angstaanjagend snel tempo en zag erop toe dat elk momentje van gemak vakkundig om zeep geholpen werd met enkele enorm luide, rechtdoorzee kloppen op zijn instrument. Hij schudde ons meermaals zodanig hard door elkaar dat we er nog ettelijke nachten van wakker zullen liggen. Het ging hard en ninja-aandoend snel op het machinale af, maar op ieder ogenblik met oog op de troeven die Niels in de strijd kon gooien en op het geheel – dat ondanks alle waanzin steeds moest blijven aanvoelen als een geheel.
Het was allemaal zo next-level dat muzikanten in de zaal gegarandeerd meer dan eens geconfronteerd werden met het idee dat ze er maar beter mee kunnen ophouden. Zich hieraan meten; er is bijna geen beginnen aan. Op een van de zeldzame stillere momenten bleek dan ook dat er van dat cafégetater niets meer over blijf en het publiek onder de indruk was van wat er zich afspeelde op het podium. We verlieten de zaal met het gevoel te veel koffie binnengespeeld te hebben op een dag vol moeheid; Broos en Peet joegen ons hoofd op hol met al hun heftigheid, maar verder waren we compleet uitgeteld. Een set om niet snel te vergeten.
