© JoostVH Photography – Joost Van Hoey
Naast instrumentale muziek en muziek met zang of rap is er nog een soort die we soms al eens over het hoofd zien: die met gesproken teksten. Toegegeven, het heeft soms iets weg van rap, maar je kan er veel kanten mee uitgaan. Kae Tempest is zo een artiest die met gesproken teksten en muziek heel wat teweeg kan brengen. Scherpe teksten en goeie muziek vormen al een tijdje het handelsmerk van de Brit. Kae’s muziek bereikt niet het allergrootste publiek, maar valt wel in de smaak en zo werd hij al genomineerd voor verschillende prijzen. De Britse artiest weet bovendien niet alleen op plaat te overtuigen, maar heeft live ook een sterke reputatie opgebouwd met in de afgelopen zomer heel goede optredens op onder meer Cactus Festival en Best Kept Secret.
Net als Kae Tempest stond ook Jacob Alon afgelopen zomer op Best Kept Secret en net als toen betoverde de singer-songwriter ons helemaal met hun prachtige muziek. De Schotse engelenstem reikte al gauw richting de hoogte regionen terwijl Jacob Alon ondertussen ook het prachtig gitaarwerk verzorgde. De gevoelige muziek voelde heel intiem aan en die knusheid wist die ook mee te brengen naar de zich vullende Bozar. Ondanks dat Alons muziek helemaal anders is dan die van Kae Tempest wist de muzikant wel alle aandacht naar zich toe te trekken met prachtige nummers als “Liquid Gold 25” (over Poppers en Grindr) en “In Amber” (dat blijkbaar onder begeleiding van Kae Tempest werd afgewerkt). De dankbare en oprechte babbeltjes tussendoor zorgden ervoor dat Jacob Alon de zaal wist te charmeren, zeker wanneer die hun beste beentje voorzette om wat Frans te praten. Zo vertelde die dat “Zathura” over een kip gaat, waarbij ‘poulet’ werd uitgesproken als ‘poulé’. Het deerde niet, want de muziek was om de vingers bij af te likken. Het wonderbaarlijke “Fairy in a Bottle” vormde het hoogtepunt waarbij Jacob Alon van sereniteit naar chaos en terug naar het serene ging, terwijl die ons meenam naar de hemel en daar voorbij. Jacob Alon en hun gitaar betoverde de Bozar met gemak en wist dat, zoals gewoonlijk, op een charmante manier te doen.
Een sobere opstelling vormde het theater van de avond. Een microfoon statief, een opstelling voor één muzikant, een doorzichtig doek en daarachter een lichtstrook vormden het terrein waarop Kae Tempest woorden gebruikte als wapen én als helend middel. De ‘spoken word’ artiest opende zelfs zonder muziek waardoor de teksten meteen goed binnenkwamen. De muziek werd vervolgens ingezet met het opbouwende “Priority Boredom” waarbij elke nieuw laag een zeker chille coolheid toevoegde. Het werd al snel duidelijk dat er naast nieuwe muziek ook veel ouder materiaal te horen zou zijn, want na amper twintig minuten hadden ook al “Salt Coast” en “We Die” al hun passage gemaakt. Verschillende oude songs werden op een (licht) aangepaste manier gebracht, zodat de muziek beter aansloot bij de huidige sound van Kae Tempest. Daardoor werd het een samenhangend geheel, waarbij Kae Tempest op de juiste momenten toch net brak met die stijl.
Vooraleer het rustiger werd mocht er ook goed bewogen worden en dat werd aangemoedigd met “Move”. De aanstekelijke track zorgde voor wat beweging in het publiek en de warmte nam verder toe eens de muziek nog wat losser werd met “More Pressure”. Druk om te bewegen was er niet, maar bevrijdend was het des te meer. De hoofdrolspeler van de avond ging weinig letterlijk in interactie met de mensenmassa en liet de muziek zijn werk doen. Wanneer slechts de stem van de muzikante te horen was stond Kae vooraan het podium stil om applaus in ontvangst te nemen, en genoot er duidelijk van. De openingsavond van zijn nieuwe tournee werd duidelijk warm onthaald en de (zeldzame) momenten waarop er plaats was voor een groter applaus werden dan ook gegrepen.
Naast beats, elektronische muziek en veel gelaagde muziek was er, zoals al aangegeven, ook ruimte voor rust in de sterke set van Kae Tempest. De Brit wist zoals gewoonlijk het publiek stil te krijgen met het mooie “People’s Faces”. De pianomuziek werd vergezeld van een prachtige tekst waarin Kae zijn emoties op tafel legde. Doorheen de avond vielen er flarden aan teksten op, waarbij bijvoorbeeld ‘Why should I care about you? You don’t care about me?’ en ‘I wish I could travel through time, find that child, guard her door’ goed binnen kwamen. Sommige teksten (en bij uitbreiding nummers) voelden heel gevoelig en andere net harder, waarbij er ofwel naar binnen of naar de samenleving werd gekeken. De afwisseling tussen die twee zorgde voor een goede dynamiek waarbij beiden hoogtepunten wisten te bereiken. “Statue in the Square” was zo een zeer cool en stevig lied dat kritisch is naar de buitenwereld, maar eveneens op een manier hoop met zich meebrengt. En tussen al die gevoelige en kritische teksten zat net daar de ziel van het concert: hoop. Hoop en liefde, dat straalde Kae Tempest uit.
Wie dacht dat het einde werd bereikt met de singles van de nieuwe plaat, die had het bij het verkeerde einde. Kae Tempest ging namelijk nog een tijdje door, waarbij hij naar het einde toe nog eens in zijn eentje een grote indruk maakte. Zo bracht hij een woordenstroom zonder muziek waarin allerlei stukken tekst werden samengebracht, alsof het de samenvatting van de avond was. Als kers op de taart kwam er nog een stevig herwerkte versie van “Freedom” van George Michael, al was die misschien niet helemaal nodig. Kae Tempest bracht namelijk met zijn eigen muziek al uiteenlopende, duidelijke boodschappen en deed dat op een zeer sterke manier. Met één muzikant en een eenvoudige setting wist hij een samenhangende en dynamische show neer te zetten van een zeer hoog niveau. Naar het einde toe sleepte het wat lang aan, maar desondanks bleef het goed. Zowel de woordenkunstenaar als het publiek genoten er duidelijk van, waardoor er een gedeelde ervaring ontstond. Een avond om ‘U’ tegen te zeggen.
