De oorspronkelijk uit Zambia afkomstige Sampa the Great is een muzikante met activistische boodschappen en een enorm aanstekelijke sound om die mee te verspreiden. Haar mengeling van hiphop en soul slaat enorm aan en met haar recent uitgebrachte album is ze absoluut de beste versie van zichzelf tot nu toe. Dat is dan ook waar ‘The Great’ in haar naam voor staat. Gisterenavond kwam ze die liveversie van zichzelf voorstellen aan de Ancienne Belgique, en los van enkele terugkerende kritiekpuntjes, was het een energiek en heerlijk strak concert, waarin ze veel van haar sterkste rapsongs liet passeren en een mooie boodschap er soms zelfs net iets te vingerdik op lag.
Als een echte rapdiva liet Sampa the Great haar band eerst even de toon zetten vooraleer zij overlopend van enthousiasme het podium zou komen inpalmen. We kregen direct de indruk dat we niet met de minste muzikanten te maken hadden; alles klonk strak en dat is bij deze crossover van hiphop en soul dan ook essentieel. De bassen waren kraterdiep; je kon ze doorheen heel je lichaam voelen en dat zorgde voor een onvermijdelijke betrokkenheid, die de zaal toen al op en neer aan het bewegen kreeg. Ook de backings waren een enorme meerwaarde. Samen klonken de drie backing vocals simpelweg fantastisch. Al was er ook één dame bij die soms voor een extra hoge toon ging, en dat was dan weer een toevoeging die er te veel aan was. Alles blendde mooi in het o zo groovy geheel, maar die hoge melodie die soms opdook, deed wat af aan het harmonieuze gevoel.
Hoe dan ook, de kleine Sampa the Great wond de AB Club om haar vinger, en eigenlijk hoefde ze daar niet al te veel moeite voor te doen. Wanneer ze tijdens het eerste deel voornamelijk raps legde over golvende beats die leidden tot grootse meezingrefreinen, stond de zaal steevast in lichterlaaie. Hier klonk ze dan ook op haar best. De Melbournese Zambiaanse kon zich volledig laten gaan en deed dat dan ook vol energie én vlekkeloos. Met het Zambiaanse lied dat al snel verscheen in de set, waren de ‘vibrations’ waarover ze het had pas echt helemaal aan het kriebelen gegaan. “Heaven” en “Leading Us Home” werden ook krachtig en overtuigend gebracht, waardoor de temperatuur in de zaal al in het eerste deel van de set tot een kookpunt kwam en niet meer zou afkoelen.
We waren mee met Sampa’s muzikale verhaal, maar ook tussen de nummers door had ze telkens een verhaal of kort liefdesbetoog voorzien en daar zaten we eigenlijk niet op te wachten. Geen enkele keer werden twee songs aan elkaar geknoopt zonder poespas en na een tijdje begon dat de schwung serieus uit de set te halen. Vlak voor “Black Girl Magic” riep ze zelfs op om allemaal enkele keren ‘I am beautiful’ te scanderen onder begeleiding van een soulsynthmelodietje. We waren niet echt gekomen voor een sessie zelfvertrouwen in een gospelkerk, al was de boodschap natuurlijk wel mooi. Voortaan misschien gewoon in iets mindere mate om de overtuigingskracht van de boodschap te behouden en de set niet te laten verwateren.
Wanneer dan ook nog eens bleek dat de artieste in het tweede deel van de set af en toe de mist in zou gaan met enkele zanglijnen, konden we onze teleurstelling niet meer onder stoelen of banken steken. Niet dat ze ellenlang op een foute toon zong, maar op cruciale momenten kon ze er al eens naast zingen. En wanneer je het publiek iets voorzingt, maar dan zelf met moeite aan de laatste noot van het melodietje kunt, is dat eigenlijk vrij gênant. Het zou de zaal allemaal worst wezen; zij bouwden hun feestje, hielden de sfeer in de keet er consequent in en werden uitbundiger met de minuut.
Natuurlijk duurde ook het voorstelrondje van de band en omkadering te lang om goed te zijn, maar was het alweer enorm goed bedoeld. Daarna konden we overgaan naar de voorlaatste schijf van de avond: “OMG”. Met een passende, flashy lichtshow kon ze de AB nog verder ophitsen en ontplofte de boel. Opnieuw bewees Sampa dat het echt haar cup of tea is om mindful theekransjes om te vormen tot een losgeslagen feest met stevige raps en aardig wat divastreken. Na een kort moment waarin we met een kermis-aandoende stem opgeroepen werden om ‘one more song’ te roepen (in plaats van dat vanzelf te laten ontstaan), eindigde Sampa the Great met “Final Form”. Een sterke afsluiter, waarin het enkel jammer was dat die ‘I hate to say my feelings for you still exist’ niet live gezongen werd, aangezien het wel een groot deel van de song is. Een laatste keer bewogen deze jongedame en haar band de zaal tot in haar voegen, zodat de Kiwanukaluisteraars van de grote zaal het wel gevoeld zullen hebben.
Ondanks die kleine mankementjes in de show blikken we toch met een geïmponeerd gevoel terug op Sampa’s set. Ze liet de AB zodanig welwillend eten uit haar hand, dat niemand een moer gaf om die minpuntjes. Haar raps waren bovendien ook om verslaafd aan te raken, en tegelijk zo onaantastbaar klinken en toch een boodschap van liefde uitdragen: het is niet velen gegeven.
