©️ CPU – Joost Van Hoey
Michael Kiwanuka is een man die zichzelf blijft opnieuw uitvinden. Begin november verscheen zijn derde album dat zijn achternaam als titel kreeg. Het kreeg van ons maar liefst vijf sterren en bleek het sterkste werk dat Kiwanuka tot dusver al uitbracht. We keken dan ook al even uit naar de show van de man in de Ancienne Belgique, die al maanden op voorhand was uitverkocht (nog voor de release van de plaat zelfs). Een publiek vol verwachtingen kreeg waar voor zijn geld, want hij bracht tien nieuwe nummers mee, afgewisseld met oude hitjes. Voor ieder wat wils dus, en voor Kiwanuka nog maar eens een reden om magistraal uit te halen.
©️ CPU – Joost Van Hoey
Wie wordt in 2020 de rijzende ster in de muziekwereld? Als het van ons afhangt, zal de Britse soulstem Celeste misschien wel haar grote doorbraak in het komende jaar vieren. Zelden was de AB zo stil voor een voorprogramma als voor haar, want wat ze met haar vijf man sterke band neerzette, was pure wereldklasse. “Somebody” zorgde voor een beetje tempo, terwijl “This Is Who I Am”, nog maar twee weken geleden geschreven, voor de krop in de keel zorgde. Met haar laatste nummer “Strange”, dat inmiddels ook vaker op de radio komt, pakte ze de volledige zaal finaal nog eens in met een onwaarschijnlijk applaus tot gevolg. Je had het gevoel iets bijzonder mee te maken en dat was het ook. Celeste is een wereldster in wording.
Celeste zou dus ook zomaar eens een grote kanshebber kunnen zijn bij de BBC Sound Of, een award die Michael Kiwanuka al in 2012 in ontvangst mocht nemen. Kiwanuka kon alvast aan haar tonen waaraan ze zich daarna kan verwachten, want een uitverkochte AB is niet iedereen gegeven. Het gebeurt dan ook niet zo vaak dat je een man met zoveel talent aan het werk kan zien. Kiwanuka is iemand die altijd op zoek gaat naar uitersten in zijn sounds, en hierdoor is zijn nieuwste plaat dan ook een meesterwerk.
©️ CPU – Joost Van Hoey
Er is namelijk heel wat te horen op die plaat, en zo ook live. We gingen van zachte soul naar psychedelische intermezzo’s tot dansbare funk. Van alles en nog wat, en daardoor net zo boeiend. We merkten ook dat het publiek van begin tot eind heel geconcentreerd luisterde naar wat ze voorgeschoteld kregen. Kiwanuka wist namelijk te boeien door zijn gevoel voor ritme en inventiviteit. De eerste drie nummers konden daarvoor als graadmeter dienen: een zacht pianoliedje, een dansbaar popliedje en een groovy soulliedje.
We wisten dus al van bij het begin dat de man alle kanten uit zou schieten, maar het waren vooral zijn sympathie en alledaagsheid die het meest aansloegen. Nummers liet hij wonderbaarlijk in elkaar overvloeien, waardoor het soms leek alsof er één lange jam met heel wat tempowijzigingen passeerde. Maar er zat ook een boodschap in zijn muziek, en net door die combinatie bleef iedereen aan zijn lippen plakken.
©️ CPU – Joost Van Hoey
Voor het merendeel van zijn set hield Kiwanuka een elektronische gitaar vast. Die gaven zijn songs een psychedelische vibe, die zomaar van Pink Floyd of meer recent Tame Impala had kunnen komen. Vooral die bijhorende reverb wist zijn nieuwe nummers te onderscheiden van de andere. Zo was er in het midden van de show een deel waarin Kiwanuka zijn akoestische gitaar vastnam en vooral songs uit het debuut bracht met onder meer “Tell Me A Tale” en “Rest”. Het waren meteen ook de minste songs uit zijn setlist, en dat zegt al veel over het niveau van zijn songs.
Kiwanuka is die fase van de voorspelbare singer-songwriter ontgroeid en maakt nu razend boeiende soulnummmers met heel wat andere invloeden. Zo zat er in iedere song nu een spanningsboog, die de man werelds wist uit te buiten. De ene keer was dat in een groots en bombastisch einde, zoals bij “Solid Ground”, de andere keer was dat door het nummer zacht, stil en breekbaar te eindigen. Bij “Final Days” resulteerde dat in een muisstille zaal, maar dat was niet de enige keer.
©️ CPU – Joost Van Hoey
Het was namelijk een publiek dat op elk concert aanwezig zou moeten zijn. Een bekertje dat viel was het enige dat soms storend was, en dat zegt veel over de aandacht van de toeschouwers. Dat Kiwanuka dan ook graag iets teruggeeft, bleek al snel in de bisronde. Hij nam “Hard to Say Goodbye” tamelijk letterlijk door er nog vier nummers door te jagen op het eind. Terwijl er in de AB altijd een strikte curfew is, speelde de man gewoon door tot kwart voor elf. Gewaagd, maar niemand die het erg leek te vinden met pareltjes als “Love & Hate” en “Cold Little Heart” als geniale afsluiters.
Michael Kiwanuka veroverde harten gisteren in de Ancienne Belgique, en we denken dat iedereen nog een week voortkan met de hartverwarmende sfeer en positiviteit die we hier voorgeschoteld kregen. De zaal was bomvol en iedereen genoot met volle teugen van het muzikale genie dat Michael Kiwanuka ondertussen wel al is. Hij wist iedereen te ontroeren, te betoveren en vooral te laten genieten van zijn geniale mix tussen soul, psychedelica en rock. Fantastische man en een fantastisch optreden.
Setlist:
Piano Joint (This Kind Of Love)
You Ain’t the Problem
Rolling
I’ve Been Dazed
Black Man in a White World
Rule The World
Hero
Tell Me a Tale
Rest
Light
Living in Denial
Final Days
Solid Ground
Hard to Say Goodbye
Home Again
Cold Little Heart
Love & Hate
