© CPU – Cédric Depraetere
De andere kant van de Atlantische Oceaan, het Midden-Oosten en zowat elke uithoek van Europa: Tamino heeft het, na zijn overwinning in De Nieuwe Lichting van 2017, allemaal gezien. Overal waar de man gaat of staat, laat hij zijn publiek zonder woorden en met kippenvel achter. Dit met als belangrijkste instrument zijn verbluffende stem. Gisterenavond zweefde die stem door de Lotto Arena, waar de Antwerpenaar voor het eerst een arena mocht vullen.
Ook Winnie Raeder beschikt over een betoverende stem, waarmee ze moeiteloos een massa muisstil krijgt. En zo geschiedde dus ook in de Lotto Arena. Zelden zien we een voorprogramma waarbij het publiek volledig aan de lippen hangt. De Britse sloeg er echter na één noot al in om alle ogen in de vollopende zaal gedurende een dik halfuur op haar gericht te houden. Adele-gewijs vulde haar stem tijdens “Don’t You Dare” de volledige zaal, inclusief die paar stoeltjes die nog niet bezet waren. Qua sfeerschepping kon Tamino zich alvast geen beter voorprogramma wensen.
© CPU – Cédric Depraetere
Dat laatste mag een groot compliment wezen voor Winnie Raeder, aangezien Tamino zelf tot de grootmeesters van sfeerschepping behoort. De man moet niet veel moeite doen om mysterieus over te komen. Gekleed in een zwart gewaad en gewapend met enkel een gitaar zette hij dat mysterieuze dan ook nog eens om in betoverende klanken, die op mystieke wijze de gehele Lotto Arena aan zijn lippen en snaren lieten hangen. Met opener “Intervals” werd meteen bewezen hoe Tamino slechts zijn stem en zes snaren nodig heeft om een gevoelige snaar te raken. Echter zorgde de band, bestaande uit een pianist en drummer, voor een extra dimensie, waardoor de ingetogen nummers nooit gingen vervelen.
Die ingetogenheid in combinatie met Tamino’s breekbare, maar oh zo fluweelzachte stem maakten het geen sinecure om gedurende anderhalfuur te blijven boeien. Toch slaagde de Antwerpenaar erin om gedurende de hele set zowat iedereen muisstil te krijgen. Schijnbaar zonder al te veel moeite, zo getuigde de indrukwekkende kalmte waarmee de jongeman achter de microfoon stond. Enkel tijdens zijn bindteksten ruimde die kalmte af en toe plaats voor charmante zenuwachtigheid en oprechte dankbaarheid. Tussen de bindteksten en nummers in konden we een speld horen vallen in een bijna uitverkochte Lotto Arena, waar iedereen in een soort trance gewiegd was. Dat wiegen gebeurde met Tamino’s stem, die van hoog naar laag en weer terug zweefde met enkele betoverende bochten tijdens bijvoorbeeld “So It Goes”, dat zijn link met Arabische muziek verraadde.
© CPU – Cédric Depraetere
Om die link nog wat meer kracht bij te zetten, werd tijdens “Each Time” ook nog eens een oedspeler op het podium geïntroduceerd. Met een continu wisselde band werd een enorme veelzijdigheid in ingrediënten getoond, terwijl de nummers altijd hetzelfde recept bleven hanteren. Dat recept leek met elk nummer dat ingezet werd nog wat bijgekruid te worden om zo op te bouwen richting de hitparade met “Tummy” en “Indigo Night”. Wie dacht hiermee het hoogtepunt van de show bereikt te hebben, misgreep zich aan de ultieme demonstratie van Tamino’s stem tijdens “W.o.t.h.” en afsluiter “Habibi”.
Slechts twee jaar geleden gold Tamino nog als ‘groot talent’. Gisterenavond toonde hij echter de ‘talent’-fase ontgroeid te zijn. De, nog maar 23-jarige Antwerpenaar ontpopte zich tot volleerde grootmeester in het creëeren van een betoverende sfeer met zijn muziek. Zelfs met een ingetogen versie van Mac Demarco’s “My Kind Of Woman”, die woensdag in de AB nog vrolijk stond rond te springen op datzelfde nummer, betoverde hij zijn publiek alsof het niets was. Alsof Tamino met pijl en boog op het podium stond, heeft hij cupido-gewijs geen enkel hart gemist.
Setlist:
Intervals
Persephone
Sun May Shine
Cigar
Each Time
So It Goes
Verses
Crocodile
Chambers
Tummy
Indigo Night
W.o.t.h.
Habibi
Every Pore
My Kind of Woman (Mac Demarco cover)
Smile
