Highly Suspect, het drietal uit Massachusetts, vergaarde in 2015 bekendheid met hun debuutalbum Mister Asylum, dat vol stond met catchy riffs en scheurende gitaarlijnen. Het volgende jaar dropte de band opvolger The Boy Who Died Wolf, dat hetzelfde niveau haalde en de band twee Grammy nominaties opleverde. Na een hectische periode was het tijd om te herbronnen en verdween de band even snel van het toneel als het verschenen was. Drie jaar later zijn ze weer helemaal terug, met hun zestien nummers tellende MCID lijken ze terug helemaal vertrokken.
Althans, dat is toch de bedoeling. Highly Suspect is een band dat het creatieve altijd vooropstelt en dat is duidelijk hoorbaar. De gitaren zijn, vooral in het eerste deel, grotendeels ingeruild voor elektronische instrumenten. Op zich niet erg, MCID beluister je best zonder die andere twee albums in het achterhoofd. Zo is de opener “Fly” een soundscape ingevuld met de innerlijke dialoog en emotionele eerlijkheid van zanger Johnny Stevens. De man heeft een verleden en op de openingstrack legt hij zijn ziel bloot. De toon is gezet, de richting die de band inslaat, wordt stilaan duidelijk.
Minder lijvig zijn “16” en “Freakstreet”, nummers waarop de synth duidelijk aanwezig is. Wie rockmuziek verwachtte, blijft hier in de kou staan. Eventjes dan toch, “Canals” is old school Highly Suspect dat een heerlijke sfeerwijziging ondergaat waardoor het steeds rauwer en sneller gaat. De rockfans worden ook op “Upperdrugs” verwend, dit zijn nummers om van te smullen. Zei iemand Soundgarden? Wie meer wil van dat geweld slaat best een paar nummertjes over, de pure rockers vinden we op het einde van de plaat.
Welk genre is er dan op te plakken? Naast rock krijgen we onder andere hip hop, metal en een 80’s ballad voorgeschoteld. Toegegeven, als je Young Thug en Gojira op één plaat krijgt, ben je goed bezig. “Tokyo Ghoul”, “SOS” en “@tddybear” volgen elkaar op en zijn een wereld van verschil, de enige constante lijn die we in MCID waarnemen is het oorwurmgehalte. In een hokje te proppen is dit album allesbehalve, wat deze derde worp net zo interessant maakt.
Het album is een vat vol emoties waarop Stevens zich helemaal open smijt. ‘If we’ve alienated you, that’s a good thing’ verklaarde de band in een interview. Toch spelen ze wat met vuur. In de bedoeling om van hun derde iets speciaals te maken, gaan ze er soms wat over. Zo valt “Arizona” helemaal uit de boot en draagt het instrumentele “Juzo” echt helemaal niets bij. De creativiteit leeft helemaal op bij “The Silk Road”, een complexe song met hip hop en synth elementen waarop ze alle juiste toetsen induwen. Tuurlijk kan een band de gitaren opbergen en interessant blijven. Het feit dat Highly Suspect iets nieuws probeert én hun originele sound behoudt, zorgt ervoor dat de luisterbeurt draaglijk blijft. Zestien nummers zijn een hele boterham en de afwisseling in stijlen is goed uitgekiend.
Maakt dat van MCID dan het beste album van de band ooit? Nee. De rauwe eerlijkheid en pakkende refreinen waar hun eerste twee albums bol van stonden, zijn nagenoeg afwezig. Dat zorgt ervoor dat er veel fans teleurgesteld zullen zijn, die gewoon meer van hetzelfde hadden verwacht. Dat neemt niet weg dat deze derde een eigen plaatsje in het oeuvre van de band verdient.
