Wie de planeet wil doen beven moet in dit muzikale tijdperk al van goede huizen zijn. Maar goed, wie niet waagt, niet wint? King Hiss probeert het althans en dat doen ze met hun gekende formule van scheurende gitaren, knallende drums en een stem die klinkt als een waar inferno. Deze smakelijke combo wierp zijn vruchten al af, want albums als Sadlands en Mastosaurus werden omschreven als ‘beestig mooi gedrocht’ en ‘indrukwekkend debuut’. De derde plaat was dan ook in het bezit van enige verwachtingen, die we maar al te graag ingelost zagen.
Wie dacht dat King Hiss ons vanaf de eerste klanken bij de ballen zou grijpen had het mis. Hun intro “Critical Failure” geeft ons maar liefst 41 seconden de tijd om ons ontbijt in snel tempo op te fretten om daarna onze oordoppen in te pluggen. De daarop volgende titeltrack doet dan weer wat we verwachten en dat is scheuren aan tweehonderd kilometer per uur. Je hoeft niet veel verbeelding te hebben om je in een moshpit te wanen waarbij de massa meebrult met de noodroepende kreet ‘I’m at the bottom of the ocean’. Er is volgens King Hiss een hoop ellende te vinden in deze wereld, maar hun no-nonsense sound maakt daar alvast geen deel van uit.
King Hiss verloochent die snoeiharde sound voor geen seconde, want wees nu eerlijk: sommige dingen hebben geen verandering nodig, toch? Nummers als “Monolith” en “Revolt!” bulken van het zelfvertrouwen en dat speelt het viertal klaar door middel van vakmanschap, een mooie gelaagdheid in hun nummers en pakken ervaring. Het is duidelijk waarom Jan Coudron en de zijne nu al bijna tien jaar aan de top staat van de Belgische metal. Neem daarbij nog eens Brent Vanneste aan de knoppen en je weet dat deze puur Belgische creatie met weinig moeite mee kan spelen met buitenlandse producties. Een imposant nummer als “GWTHR” is dan ook een straf statement richting bands die het geluk soms onnodig tot ver buiten onze landsgrenzen zoeken.
Wie ‘metal’ zegt, denkt al snel aan de haast heilige riff. Logisch ook, want in de kern draait het daar ook wel om. Geen paniek, Earthquaker bezit wel degelijk riffs en die zijn bij onder andere “Kilmister” en “Drop Dead Leader” best wel smakelijk. Die tsunami aan razernij blijft nooit onnodig aanhouden, waardoor de plaat ons slaag geeft, maar ons later evengoed terug kan troosten als het gaspedaal even wordt losgelaten. Een weloverwogen manier van werken, die ervoor zorgt dat het nooit ‘over the top’ klinkt, zoals ze dat zo mooi zeggen. En als je het al muzikaal geweld mag noemen, dan slaagt King Hiss er meermaals in om ons hooks voor te schotelen, die gemaakt zijn om alles en iedereen omver te blazen. Nummers als “Butcher” en “Desertsurfer” doen het op dat vlak dan ook meer dan behoorlijk.
De derde plaat van King Hiss bezit een donkere en bij momenten harde sound, die zweeft op hoog niveau. Daarmee mogen de heren zich nog wat comfortabeler neerploffen in de zetel van ‘beste Belgische metalbands’. Earthquaker strekt zich naast metal uit over rock & roll, stoner, sludge en trashmetal en op die manier lijkt de plaat een ontdekkingstocht te zijn geworden van hun eigen mogelijkheden. In de kern blijft King Hiss hetzelfde, maar de definitie lijkt toch lichtelijk herschreven en dat zal hen alleen maar ten goede komen. De plaat is een mooi voorbeeld van een hardwerkende band die weet hoe het genre anno 2019 moet klinken. Laat die Belgische nederigheid dan ook even langs de kant liggen, want met enige ambitie zien we King Hiss verder doorbeuken op het internationale toneel. Wie King Hiss aan het werk wil zien moet alvast zijn ticket reserveren voor hun releaseshow op 1 november in De Kreun.
