Pond was gisteren nog eens in ons land en dat met een goede reden. Hun nieuwste album Tasmania werd in maart uitgebracht en bracht hen deze zomer ook al naar de club van Pukkelpop. Helaas lieten ze toen niet hun beste zelve horen, al hadden we het vermoeden dat een jetlag hen duidelijk parten speelde. Met hun recentste twee albums gingen de Australiërs wat meer de psychedelische kant op en het was ook die kant die gisteren duidelijk domineerde. Helemaal uitverkocht was de Orangerie niet, maar het deerde de pret niet.
Pond koos voor hun tour voor de Londense Sinead O’ Brien als voorprogramma. De Ierse is sinds kort voor veel furore aan het zorgen en mocht gisteren haar kunsten voor het eerst aan een Belgisch publiek tentoonstellen. Van haar halfuur durende show konden ons vooral het recent uitgebrachte “Limbo” en “A Thing You Call You” overtuigen. Geflankeerd door een getalenteerde drummer en gitarist (allebei leden can whenyoung) groeide Sinead O’ Brien tot een ware ontdekking. Spoken word klonk al lange tijd niet meer zo verfrissend en veelbelovend als gisterenavond. We hebben haar alvast nu op onze radar en met ons nog een honderdtal andere aanwezigen.
Klokslag negen uur betraden de vijf het podium en werd de set goed ingezet met “Hand Mouth Dancer”. De drums klonken nog wat dof en hol, maar gelukkig was daar het eerste dwarsfluitstukje om onze aandacht volledig op te eisen. In dat opzet sloeg het ook, al viel ook snel op dat frontman Nick Allbrook voor de show aardig wat drank had opgedaan. Geen show van Pond waar Nick het publiek niet in gaat en gisteren was het bij het tweede nummer “Sweep Me Off My Feet” al prijs. Ondanks de kleine uitstap, was het nummer lekker strak gebracht. “Fire in the Water” kon aan die sterke start geen ideaal vervolg breien, al moeten we toegeven dat de dansmoves van Nick ons wel een glimlach op het gezicht toverden. Ook de eerste bindtekst was ongewild grappig door het nogal knullige Frans, maar we zien de moeite er wel van in.
Pond viste voornamelijk uit hun vorige twee albums, maar hier en daar doken er ook oudere nummers op. De psychedelische sound werd tijdens “Don‘t Look at the Sun or You‘ll Go Blind” ingeruild voor de stevige riffs en dat konden we wel pruimen. Jammer wel dat er in de set überhaupt plaats was voor slechts twee nummers van hun wellicht sterkste plaat Hobo Rocket en we op dat vlak wat op onze honger bleven zitten. Gelukkigerwijze deed het bijna feilloze “Bring Out Star” dat gebrek even vergeten. Na een sloom begin, ontplooide het nummer naar het einde toe helemaal en was het genieten geblazen. Het viel trouwens op hoe groot het contrast op het podium was tussen een aangeschoten Nick en de rest van de band die heel geconcentreerd te werk ging. Het dronkenschap had gelukkig geen al te grote impact op de prestatie van de band, integendeel zelfs.
Het publiek toonde zich heel aandachtig en was zichtbaar aan het genieten. Na de nogal stevige riffs van “Aloneaflameaflower” was het tijd om de heupen nog eens los te zwieren volgens Pond en dat deden we ook op “Paint Me Silver”. Catchy was het zeker, al ontbrak wat finesse in de uitvoering. Met “Zen Automaton” gingen ze zelfs even de experimentele richting op en werd de dwarsfluit opnieuw sterk ingezet. Het minder hapklare werk ging daardoor toch net iets beter naar binnen. Het viel ons verder op dat de nummers live toch stuk voor stuk beter tot hun recht kwamen en over nog meer dynamiek beschikten.
Op Pukkelpop stelde de uitvoering van het recente “Daisy” sterk teleur, maar dat werd gisteren ruimschoots goed gemaakt. Het is ook zo een nummer waar de hand van hun producer Tame Impala frontman Kevin Parker duidelijk in te horen is en als een van de weinige Pondnummers ook weet blijven hangen. Met “The Weather” speelden ze nog een laatste ronde voor het bisnummer, al had het geheel wat minder langdradig mogen zijn. De trip waarop de Australiërs ons meenamen was daardoor iets minder fascinerend en kwam op sommige fases zelfs eentonig over. Desondanks smeekte de volgelopen Orangerie om meer, wat ze ook kregen. “Giant Tortoise” deed menig hartje sneller staan en ook wij konden de riffs die zich in onze buikholte ketsten amper weerstaan. Het epische tien minuten durende “Man It Feels Like Space” werd tot het uitstrekte gerekt en rondde de set in alle schoonheid af.
Pond toonde zich gisteren van zijn betere kant en maakte al snel duidelijk dat het optreden op Pukkelpop een kleine uitschuiver was die we hen na gisteren ook graag vergeven. De aangeschoten Nick Allbrook stal hier en daar wel eens de show, maar op zijn muzikale prestatie had dit (gelukkig) niet al te veel uitwerkingen. De nieuwe nummers zaten verder ook al goed in de vingers en Pond toonde zich als een goed op elkaar ingespeelde band. Het evenwicht tussen de meer psychedelische nummers en de oudere garagerocknummers zat goed en zorgde voor een optreden dat niet verveelde. Wij klinken alvast op hun gezondheid en hun show. Dat er nog veel mogen volgen in ons land!
Setlist:
Hand Mouth Dancer
Sweep Me Off My Feet
Fire in the Water
Tasmania
Don’t Look at the Sun or You’ll Go Blind
The Boys Are Killing Me
Burnt Out Star
Aloneaflameaflower
Paint Me Silver
Zen Automaton
Daisy
The Weather
Bis:
Giant Tortoise
Man It Feels Like Space Again
Wel best voorbarig om een iets wat exentrieke Nick Allbrook snel als ‘aangeschoten’ te definiëren. Sowieso een topconcert ondanks of dankzij zijn state of mind.