Soms word je als muziekliefhebber aangegrepen door iets ongrijpbaar. Laat dat nu net het geval zijn met Momentum, een reeks solonummers die jazzgitarist Julien Tassin pende. Tassin was eerder al te horen bij verschillende andere bands en projecten (onder andere in trio met drummer Dré Pallemaerts en bassist Nicolas Thys). Maar Momentum is een heel ander iets. Een soloplaat waarop Tassin de mogelijkheden van de jazzgitaar verkent en – in enige mate – herdefinieert.
Momentum is geen voor de hand liggend album. Dat siert Tassin ook, een muzikant die op zijn soloalbum vooral zijn gitaar het werk laat doen om allerlei ideeën en gevoelens te schetsen. Dat laatste valt ook uit de door eenvoud gekenmerkte albumhoes af te leiden: blauwe streepjes die in combinatie met de witte achtergrond een bergachtig landschap suggereren.
En laat dat nu net de grote sterkte zijn. De overweldigende kracht van openheid en suggestie, ook al brengt Tassin een heel uitgediepte en relatief sobere gitaarsound aan. Daarmee plaatst hij zichzelf en dit album wat in de lijn van wat andere snarentovenaars, zoals Ruben Machtelinckx of Karl Van Deun soms uit hun gitaar weten te halen. En ergens voelen we in het atmosferische, maar soms ruwe gitaarspel van Tassin instinctief ook een zekere verwantschap met een figuur als Bert Dockx (Dans Dans, Flying Horseman) of Marc Ribot.
Momentum werd in slechts een paar maanden afgewerkt (meer bepaald in de onder andere door Teun Verbruggen bestierde Werkplaats Walter), waardoor het een onbevangen en frisse indruk nalaat. Tezelfdertijd merk je ook hoe Tassin zich niet laat leiden door volledig afgewerkte structuren en zichzelf een royale dosis vrijheid om te improviseren en experimenteren gunt (onder andere het maar liefst negen minuten lang uitgesponnen “Possibilities”).
Tassin levert hier met Momentum een grillige, maar onweerstaanbaar mooie plaat af, die liefhebbers van intieme, zacht friemelende gitaarexploraties zeker moet kunnen bekoren. De uitdaging bestond erin om het tijdelijke te vangen, en wat ons betreft is de uit Charleroi afkomstige gitarist daar best goed in geslaagd. Aanrader ook voor wie houdt van prachtig filmische, maar robuuste en kale sfeerschepping.
