© CPU – Joost Van Hoey
Op het weelderige lijstje van beloftevolle Belgische artiesten heeft Naima Joris vorig jaar haar naam toegevoegd, met een uitroepteken achter. Verdwaalde dertigers moeten niet langer wanhopen, Joris bracht pas op haar 39ste haar debuut-ep uit. Verdwaalde veertigers trouwens ook niet, maar misschien een andere keer meer daarover. Vijf ijzersterke nummers over verlies en verdriet, waaronder single “Soon“, waren genoeg om indruk te maken en haar naam in het rond te laten gaan. Niet dat ze helemaal uit het niets kwam: als dochter van jazz-muzikant Chris Joris begon ze als gastvocalist, ook bij onder andere de groep Isbells trad ze op als achtergrondzangeres. Hoewel ze ondertussen deeltijds multi-instrumentalist is, blijft haar diepe en warme stem dus haar grootste wapen.
Dat bewijst ze ook op het pas uitgekomen album While The Moon, haar eerste langspeler met eigen materiaal. Met onder andere teksten van haar overleden zus geeft ze haar interpretatie van saudade, een mengeling van melancholie, liefde en verlies. Na haar covers op Tribute to Daniel Johnston een uitstekende opvolger, die minder aandacht kreeg dan het verdiende; ook van ons, mea culpa. Gisteren stelde ze haar debuutplaat voor, wij gingen er eens goed voor gaan zitten.
© CPU – Joost Van Hoey
Maar eerst is er de Belgische gitarist Julien Tassin, die zowel solo als deel van een duo of trio componeert en experimenteert. Blootsvoets en op akoestische gitaar speelt de man vooral nummers van zijn laatste album, Primitiv. Soms met fingerpicking, soms met plectrum, varieert hij tussen blues en een meer bezwerende Arabische klank. Vertrekkend van een thema improviseert hij erop los. Hij verliest zichzelf soms in het experiment — was dat daar een potlood tussen zijn snaren?! — en daarmee ook een deel van het publiek, maar zijn overgave levert hem, naast een gebroken snaar, uiteindelijk veel sympathie op.
Stipt om 21 uur wandelt Naima Joris het podium van de statige en goedgevulde theaterzaal op. Geflankeerd door gitaar, drums, contrabas en tuba, vleit ze zich neer achter haar kleine synthesizer. Doorheen de mist komt het eerste geluidslandschap van Joris tot bloei via “Can You Feel”, een sfeervolle binnenkomer. Vanaf “Hopeful Again” mogen de groepsleden duidelijk hun eigen accenten leggen. Daarbij vinden ze niet altijd de balans en dat zwakt de kracht van sommige liedjes af. Zo ook tijdens “White Noise”, wat Joris koesterend haar ‘liefdesverdriet-spookliedje’ noemt. Waar haar muziek op plaat veel ruimte laat voor stiltes, is er live duidelijk minder behoefte aan.
© CPU – Joost Van Hoey
Maar soms zit het er wel boenk op: “What If” begint met een behoorlijk potige beat en gaat crescendo in een heerlijke kakofonie. Als we goed geteld hebben, heeft Joris tijdens dat lied alleen al vier verschillende instrumenten in haar handen gehad. Op dreef gekomen gaat de stompende percussie door en mogen we via “Remember” even nippen van de waanzin. Een beresterk duo, die twee nummers. Gaandeweg treedt de gitaar van Vitja Pauwels meer op de voorgrond en begint hij ongegeneerd solo’s uit zijn vingers te schudden. We horen het graag aan. Tijdens de cover “Painting Mighty Fires” gaan ook de drums de epische toer op en begint het zowaar naar een rockconcert te ruiken.
En Naima Joris, zij lijkt het soms niet helemaal te vatten dat ze het centrum is van deze muzikale overvloed. Nog onwennig om niet langer op de achtergrond te spelen, zoekt ze zichtbaar naar een houding in dit alles, ergens tussen speelsheid en beschaamdheid. Het publiek sluit haar in de armen, zeker bij haar onhandige buiginkjes na afsluiter “My Home”. Als toemaatje krijgen we een nogal overbodige cover van Prince, “When Doves Cry”. Een toiletbezoek later komt ze terug met “Cold Hard World”: haar stem alleen met piano doen ons beseffen dat we dit soort momenten te weinig gehad hebben deze avond, we vinden het bijna jammer wanneer de rest van de groep invalt.
Meer sobere momenten hadden dus niet misstaan tijdens dit concert, maar we hebben zeker een geslaagd optreden gezien. Naima Joris schuwt de risico’s niet en slaagt er zelfs met een ukelele in om ons met een versterkt hart naar huis te sturen.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
Setlist:
Can You Feel
Hopeful Again
White Noise
Anyone
Inside Our
What If
Remember
Lion’s Heart
Painting Mighty Fires (cover)
My Home
When Doves Cry (cover)
‘Ik zat op ’t toilet. Dacht, ’t is gedaan…’
Cold Hard World (cover)
