Mag en kan je als artiest je leven lang hetzelfde blijven doen en bakken geld blijven scheppen met dezelfde muziekstijl? Velen doen het wel en er zijn uitzonderlijk zelfs goede voorbeelden van. Als we het woord artiest gaan opzoeken, dan komen we uit op iemand die zijn talent gebruikt om openbaar op te treden. We kunnen ons moeilijk voorstellen dat een talent niet ontwikkeld wordt, en dan ga je automatisch andere stijlen opzoeken, die alleszins raakvlakken hebben, maar die voor het publiek toch heel anders klinken. Mikael Åkerfeldt is zo’n schoolvoorbeeld van muzikale ontwikkeling. En of je er nu van houdt of niet, dat kan een andere discussie zijn.
Opeth is een band die het eerste levenslicht zag in 1989, een jaar waar veel lezers nog niet eens geboren waren. In termen van ouderdom van een band is deze groep stokoud. Ooit begonnen als deathmetal band, zijn ze geëvolueerd naar een progressieve rock/metal band. In hun geboorteland Zweden is Opeth zeer populair. Maar ook daarbuiten, inclusief The States, heeft deze band een grote meute aan fans. Opeth mag een bron van inspiratie zijn voor vele progressieve bands, maar ze halen hun mosterd dan eerder bij bands zoals King Crimson, Yes, Black Sabbath of Slayer.
Om deze plaat goed te begrijpen, moet je eerst weten wat het wil zeggen. In Cauda Venenum is Latijn en wil vrij vertaald zeggen: ‘Een onverwachte verrassing aan het einde’. Hopelijk is deze plaat geen einde, maar eerlijk gezegd was dit best een onverwachte verrassing, en absoluut in de positieve zin van de betekenis. Opeth lost hiermee een van de beste platen die het de laatste jaren heeft losgelaten. Er zullen, zoals bij elke release, weer fans zijn die gehoopt hadden op iets anders. Maar je kan als muziekliefhebber onmogelijk zeggen dat je gehoopt had op iets beter.
In Cauda Venenum komt uit in twee versies: een Zweedse en een Engelse. Het enige verschil tussen de twee versies is de taal van de teksten. De originele versie is de Zweedse versie omdat Åkerfeldt zich in het Engels niet zeker genoeg vond. Dan denk je toch dat er niet veel verandert, maar dan moet je eens goed de twee versies van “Dignity” luisteren. Je merkt verschillen, maar zoals dikwijls bij topmuzikanten, is het belangrijker voor de muzikanten dan voor de luisteraar. Natuurlijk ook weer een leuk hebbedingetje voor de fans.
Belangrijk in dit album is het fantastische gitaarwerk. Donkere muziek die zodanig gelaagd is dat je veel luisterbeurten nodig hebt om deze plaat volledig te doorgronden. Veel keuzes lijken vreemd in het begin, maar elke extra luisterbeurt zorgt voor een dimensie die je nog gehoord hebt. En laat dat spannende nu net het meest leuke aan In Cauda Venenum zijn. Dit raak je zeer moeilijk beu geluisterd, omdat er zoveel inhoud in zit dat je elke keer opnieuw verrast wordt. En elk nummer heeft wel iets speciaal, waardoor het moeilijk wordt om deze apart te bespreken. Er zit eenvoud in, maar ook progressie, jazz, metal, rock, akoestische muziek… Een grote waaier aan genres die Åkerfeldt op boeiende manier weet te brengen.
In Cauda Venenum is misschien wel een van de strafste albums die Opeth ooit gemaakt heeft, en dat wil wel wat zeggen. Als de fans dit ook doorhebben, zal dit meesterwerk ook commercieel gezien een gigantisch succes worden. Een Europese topper was Opeth al, maar met dit album gaan ook andere werelddelen moeten zwichten. Op 27 september kwam dit album uit en op 6 november komt deze band naar Brussel in de AB. Als je dit meesterwerk live wil gaan bezichtigen, kan je tickets hier bestellen.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
Prachtig album inderdaad. Zit me zojuist af te vragen of hier de uitdrukking “Het venijn zit ‘m in de staart”, hier vanaf afgeleid is.