Wanneer heb je nog eens twee keer na elkaar naar een nieuw album geluisterd, zonder zelfs nog maar de singles te kennen? Inderdaad. Tot onze stomme verbazing overkwam het ons deze week met Ugly Monster van Atan. Van wie? Opnieuw inderdaad. Op het moment dat we ze ontdekten, had deze Londense groep welgeteld nul maandelijkse luisteraars op Spotify. Naar ons gevoel zal daar snel verandering in komen. Heel snel. Want ook al is Atan muzikaal niet vernieuwend – kan dat nog wel, vragen we ons soms af -, ze hebben iets. En dat iets is een eigen universum: een intrigerende mix van stugge nu metal-riffs, rijkelijk overladen met het melodieuze geloei van zangeres Claudia Moscoso en hier en daar een progressief trucje. Dat levert een spanningsveld op waar we graag in vertoeven.
We treden er binnen via een indrukwekkende poort die “Clenching Teeth” heet. Een monsterachtig vervormde, maar toch duidelijk vrouwelijke stem gromt van tussen de tanden: ‘Now I’m going to take you to a place you’ve never been before.’ Een bijna funky riff die net te lang is om meteen te vatten zet onze oren in ‘hey, wat is dit?’-stand. Moscoso zegt ‘Let’s do this.’ Waarna we verrast worden door een wel erg Dream Theater-achtig riffje. Daarna neemt de eerste riff het weer over en haalt Moscoso indrukwekkend uit. We zijn veertig seconden ver en we hebben al meer muziek gehoord dan sommige bands op een heel album zetten.
En dan die stem. Claudia Moscoso klinkt warmer en dieper dan de gebruikelijke hoge registers uit het genre. Toch haalt ze moeiteloos de hoge noten in de strofes en tegelijk nestelt ze zich in onze oorschelp tijdens het refrein met een bijna parlando, terwijl ze de achtergrond aankleedt met nog een melodie. Gelaagd, complex, lekker.
“Abducted” start met een wel zeer nukkige riff, die in de strofe lichtjes van gedaante verandert. Ook de drums zijn hoekig, waardoor de fluïde, melodieuze zang van Moscoso nog sterker aangrijpt. Het klinkt alsof je een kubus door een ronde opening probeert te duwen en het nog lukt ook. Een kort bas-intermezzo leidt ons naar een nog grimmigere riff en dreunerige zang, waarna we weer terugkeren naar de eerste riff. Later biedt een zowaar rustig, groovy stuk genoeg ruimte voor een gillende gitaarsolo. Nou, zo houden ze je aandacht er wel bij.
Het begin van “Faces” is gebouwd rond een midden-oosters riedeltje en de bezwerende stem van Moscoso. Dan is het rifftime. Riedeltje en riff wisselen elkaar af, de zang blijft betoveren, de solo is zo kort dat je het bijna geen solo kan noemen en zo is het nummer plots voorbij. Ook “Ugly Monster” houdt ons op het puntje van onze stoel met heel wat variatie, waarbij Moscoso dreigt, roept, uitwaaiert en bijna fluistert. In “Origami Doll” draait Atan vierkant, maar dan op de best mogelijke manier: de riff verandert om de seconde van richting, de drums poeieren erop los en de magistrale stem van Moscoso houdt het geheel moeiteloos in bedwang, ook al trapt het als een wilde hengst om zich heen.
Met “Protected”, “Words” en “Sorrow” gaan het tempo en de intensiteit naar beneden. Eindelijk, zou je denken, dan kunnen we ook even ademhalen. Maar helaas verslapt onze aandacht. Trage muziek is altijd het moeilijkst om goed te brengen. Over dan maar naar “Absentee”, de afsluiter en single, die we dus niet kenden. Het is een eerder rustig nummer, heel toegankelijk en dus niet per se representatief voor het album. Toch was dit slim gekozen als single, omdat niemand minder dan Derek Sherinian zijn keyboard bovenhaalt en dit uitgesponnen, epische nummer in een vintage Dream Theater-sfeer laat baden. De gitaarsolo mag er ook zijn.
Conclusie? We hebben sterk de indruk dat de muzikanten van Atan volledig doen waar ze zin in hebben. Ze lijken geen trends na te jagen en zelfs het vakje waarin ze zichzelf stoppen – progressive metal – lijkt niet helemaal te kloppen: de gitaren (wel zeven- en achtsnarig) en de drums zijn net niet technisch genoeg. De invloeden lijken voor de hand te liggen (Dream Theater, Deftones, Lacuna Coil), maar we hebben er het raden naar. Atan is zeer karig met informatie over zichzelf. Maar laat dat de pret niet drukken. We haten grote woorden, maar kijk, we gaan ze hier toch gebruiken: Atan is een ontdekking. Luisteren, naar die handel.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
