De Deense indierockgroep Efterklang is inmiddels toe aan album nummer vijf. Op Altid Sammen – hun eerste album in zeven jaren tijd – hoor je een band voor wie de muziek het heilige vuur is en blijft. De groep bracht door de jaren heen tot de verbeelding sprekende prachtalbums uit als Piramida en Magical Chairs naast experimentele zijprojecten (onder andere met het BOX ensemble). Nu ligt er met Altid Sammen eindelijk nieuw werk in de winkels en het lange wachten loonde duidelijk de moeite.
‘We are back,’ luidt het op hun website. Wat zijn ze al te blij dat ze terug de baan op kunnen, en dan nog wel met nieuw werk onder de arm. Zo is er bijvoorbeeld de knappe nieuwe single “Vi Er Uendelig” die deze plaat opent en met zijn ingetogen elegantie het allerbeste doet verhopen. En ook de rest van Altid Sammen moet daar echt niet voor onderdoen.
De groep met zanger Casper Clausen, keyboardspeler Mads Brauer – die ook instaat voor het elektronicagehalte – en bassist Rasmus Stolberg nam het heft in eigen handen en zorgde voor een wedergeboorte van de band. Zo voel je in Altid Sammen een nieuwe creatieve energie van de Denen, die zich hier na talloze bezettingen en samenwerkingen nu als trio presenteren. Het kernachtige idee op Altid Sammen blijft verbinding: connectie tussen mensen, menselijke relaties en de volle rijkheid van de ervaring.
De terugkeer kwam er onder meer door een samenwerking met het BOX ensemble van luitspeler Pieter Theuns, nog zo’n muzikant voor wie muzikale verkenning het hoofdingrediënt is. Deze bijzondere ervaring leidde tot een nieuwe less is more-koers, waarbij Efterklang wat afstand neemt van de toeters en bellen en voluit voor een wat kaler, maar daarom ook essentiëler groepsgeluid gaat. Die gewijzigde koers uit zich bijvoorbeeld ook via de vocals, waarbij Clausen voor het eerst gewoonweg in zijn moedertaal zingt, waardoor het persoonlijke aspect nog meer in de verf gezet wordt.
Mooi is hoe de groep zich niet laat inperken en sterk inzet op warmbloedige sfeerschepping, zoals het langzaam openbloeiende “Supertanker” bewijst. Het experiment blijft aanwezig; dat merk je aan hoe de song halfweg onverwacht een best andere richting uitgaat – echter zonder de dagdromerige kwaliteit van de popsong uit het oog te verliezen. Want ondanks het experimentele, blijft Efterklang een groep die het vooral moet hebben van frisse popsongs die soms inspiratie halen uit literatuur (zoals op het door huppelende, poppy percussie en fragiel-emotioneel doorleefd pianospel gedomineerde “Uden Ansigt”).
Halfweg vinden we de sobere, elegische introspectie van het wonderlijk mooie “Haender Der Abner Sig”, waarbij de tekst schijnbaar afkomstig is uit een Deense Bijbel. Opvallend zijn de fijnzinnige geluiden (horen we daar gemanipuleerde trompetgeluidjes?), die duidelijk maken dat Efterklang meesterlijk gebruikmaakt van de al te befaamde less is more techniek. Ook “Verden Forsvinder” haalt zijn voordeel uit een langzaam openbloeiende rijkdom aan geluiden en ideeën. Zo werkt de groep zich traag maar zeker naar een finale. Daarbij doen respectievelijk het erg filmische “Under Broen Der Ligger Du” en “Hold Mine Haender” zich in gunstige zin opmerken. Die eerste met een aandoenlijke, maar evengoed ook magistrale low key trompetpartij en de manier waarop de groep experimenteert en verschillende, eerder jazzy zijwegen verkent. “Hold Mine Haender” fonkelt dan weer tot op het einde en valt vooral op door die wankel wandelende, op een woest potje postrocken uitzijnde bas. Niet toevallig nemen ook die songs ruimschoots de tijd om hun bedwelmende kwaliteiten ten volle te doen schitteren. Dat je in het album her en der echo’s hoort van pakweg Sigur Rós of de postrockers van Explosions In The Sky voelt dan ook allesbehalve abnormaal aan.
Zo geraken we er gaandeweg rotsvast van overtuigd dat het volwassener dan ooit klinkende Efterklang met soms behoorlijk innovatieve songs als “I Dine Ojne” een ruim publiek moet kunnen overtuigen van haar grote talent om verschillende genres (o.a. pop, rock, jazz, electronic,..) met elkaar te versmelten tot een erg eigenzinnig geheel, dat ook op emotioneel vlak gensters slaat (zoals met de korte, fragmentarische pianosong “Havet Lofter Sig”).
Er staat al een optreden van het Deense trio gepland op 28 februari 2020 in het Koninklijk Circus. We zien en horen vooral geen enkele reden tot twijfel om het achterliggende concept/idee van verbroedering ook live te gaan omarmen. Altid Sammen is immers een hemels knap album dat betovert en bedwelmt.
