De vrijdag van Dour had alweer veel te bieden. Met meer dan vijftigduizend mensen krioelde het terrein van volk en liepen de tenten goed vol. Vooral de nationale trots kreeg gisteren zijn kans om zich op Dour te bewijzen en dat deden ze ook. Le 77 verkeerden in een topvorm, Martha Da’Ro zorgde voor kippenvel en Charlotte Adigéry bouwde een gretig feestje in La Petite Maison. Maar niet alleen Belgen kleurden de dag, ook Octavian, Koffee en Apparat zorgden voor goede shows die ons nog even zullen bijblijven. Het volledige verslag lees je hieronder:
Jakomo @ Le Labo
Dankzij het concours Tremplin de Dour mocht het Brusselse psychpopkwartet Jakomo de spits afbijten in The Labo. Het niet zo talrijk opgekomen publiek liet flink van zich horen, wat de mannen wat in verlegenheid bracht. Ongetwijfeld bestond het merendeel uit lokale fans en vrienden, maar dat verhinderde hen niet om het niveau hoog te houden. Een spitsvondig begin vol van dynamische knikjes werd beantwoord met een adrenalinerijk applaus, wat de gedrevenheid van de bandleden enkel maar deed stijgen. Recentste single “Resolutions” deed de gemoederen wat bedaren, gevolgd door een furieuze versie van “Tsjkn”. Uitbollen deed Jakomo met een langgerekte ballade die misschien beter middenin de set had gepast. Hun kruit leek al verschoten, maar niettemin een pittig kruit dat we graag nog eens willen zien ontsteken.
Moka Boka @ Boombox
Terwijl Jakomo in Le Labo al swingend de dag op gang schoot, begon een kwartier later tevens Moka Boka in The Boombox. De opkomende Brusselse rapper geniet nog niet van dezelfde erkenning in Vlaanderen als in Wallonië, maar is zeker iemand om in het oog te houden. Na enkele ep’s bracht hij in 2018 zijn eerste album uit; Pas de Pluie, Pas de Fleurs. Toeval of geen toeval, na zijn show brak er een flinke onweersbui los. De weergoden even buiten beschouwing, werd zijn talent al snel opgepikt door COLORS. Voor hen speelde hij een live sessie van het nummer “Sourire”. The Boombox mag dan een ondankbaar grote zaal zijn vroeg in de namiddag, toch wist Moka Boka er vlot leven in te brengen.
Hij begon direct aan zijn set en skipte dan ook het gewoonlijke voorspel van de dj. De beloftevolle rapper bracht met hem een gitarist en een dj, die ook op een drumpad trommelde. Moka Boka’s aangename stem met eronder een melodische beat stonden centraal in de vrij sobere show die constant een tamelijk hoog niveau bereikte. Het concert was een voorbeeld van zijn serene en kalme attitude. Soms was er zelfs ruimte voor een korte solo van de gitarist. De eerste moshpits lieten even op zich wachten, maar staken niet veel later dan “Heracles” toch weer de kop op. Afsluiten deed de frisse jongeman op een hoogtepunt met “Sourire”.
Sonnfjord @ Le Petite Maison
In Wallonië is Sonnfjord al een grote naam en stonden ze al op heel wat mooie podia, maar in de rest van het land zijn ze nog tamelijk onbekend. Hun indiepop is echter wel hetgeen waar heel wat Vlamingen naar luisteren en ook live zijn ze de moeite, zo bleek uit hun show op DOUR. Je zag in hun ogen dat ze er enorm naar uitkeken om er te staan en zo konden we ook kleine foutjes uit nervositeit makkelijk door de vingers zien. Lichte, zomerse electropop galmde dus als eerste door de boxen van La Petite Maison en of het zo een mooi begin van de festivaldag werd.
Martha Da’ro @ Le Labo
Het was een speciale dag voor Martha Da’ro, want naast de release van haar tweede single stond ze gisteren ook in de Labo van Dour. Voor de festivalzomer schroefde ze aan haar set en brengt ze nu een heleboel nieuwe nummers, die we voordien in shows nog niet te horen kregen. Vergezeld door dansers en haar vaste djane, bracht ze een show die een groter podium en publiek verdiende. De verhalen die ze vertelt in combinatie met haar ferme stemgeluid, maakten van haar show misschien wel één van de beste shows van het hele festival. Kippenvel tot en met.
Charlotte Adigéry @ La Petite Maison
Haar kakelnieuwe ep Zandoli mag dan wel door Soulwax geco-producet zijn en lovende woorden ontvangen hebben van Pitchfork, gisteren verwelkomde ze La Petite Maison met een eerbiedig, hartverwarmend onthaal. Net zoals we van haar gewoon zijn bij ander project WWWater, zorgde Adigéry voor een feestje. Haar engelenstem met een twist werd vergezeld door beat-bestuurder Boris Zeebroek (Hong Kong Dong, The Germans), die het niet kon laten om zelf — en tot Adigéry’s verrassing — de dansschoenen aan te trekken.
Ook trakteerde ze ons op een nieuw nummer, waar ze moeiteloos eerst een tienermeisjesstem en dan een mannenstem imiteerde om twee kanten van het verhaal te vertellen. Het bracht een verfrissing, en dan vooral tegenover de eenvormige electro-housesfeer die haar eerste nummers tot dan toe schiepen. Met de uitspraak ‘fuck insincerity, thank you from the bottom of my heart’ bedankte ze tenslotte de vele losgeslagen heupjes. Haar dankbaarheid die door heel haar zwiepende set heen scheen, sierde haar. Ingeborg met haar gratitude zou trots zijn.
Phony Ppl @ Boombox
Doordat de soundcheck tien minuten langer aansleepte dan ingepland, moest Phony Ppl uit Brooklyn iets later van start gaan. Het kleurrijke vijftal laat zich niet gemakkelijk onder één noemer vangen en begeeft zich op het terrein van jazz, soul, hiphop, funk en soms zelfs progressieve r&b. “End of the Night” is het eerste nummer dat onze oren bereikte. Technisch liep op het begin niet alles van een leien dakje… Het geluid dat er door de boxen galmde, liet de stem van de zanger initieel wat te weinig doorschemeren. Binnen de groep zelf liep het wel gesmeerd en waren we getuige van een geweldige cohesie. De frontman / zanger (met een rasta muts op de bol) ging van tijd tot tijd bij alle bandleden langs om dit ook zo te houden. Zelfs de achter een muur van plastiek verschanste drummer werd niet overgeslagen.
De song “One Man Band” was dan weer het kantelpunt waarop Phony People werkelijk vat kreeg op het publiek. De charismatische bassist en de rest van de toffe bende kregen elk hun moment in de spotlight. De gemoederen liepen hoog op toen de gitarist en bassist hoofd tegen hoofd stonden terwijl ze om ter hardst achter hun hoofd speelden. Een jazzy piano solo ging hun grootste hit “Why iii Love The Moon” vooraf en werd vervolgens op zeer groovy wijze gebracht. Een andere hoogvlieger was “Before You Get a Boyfriend”. Na een laatste boodschap van ‘Peace and Love’ stapten ze van het podium.
Le 77 @ The Last Arena
Na een stevige regennbui kwam het tot een klein hoogtepunt voor de Franstalige Belgen op Dour. Le 77, rechtstreeks van Brussels grondgebied. De jazzy hiphop van het quattro is een uitstekende manier om de derde festivaldag in te zetten. Dit optreden op de mainstage gaf hen de kans om hun fanbase nog wat uit te breiden, en vooral Peet leek in zijn nopjes. Met zijn smooth bars vulde hij leegtes in de eindeloze beats die Le 77 eigen maken. Mederapper Fele Flingue blonk dan weer uit met zijn rauwe hoge stem op ”Lady Bawler” en ”Helly Hansen”. Ook ”Black Agnus” blijkt een publieksfavoriet te zijn, en is, ondanks zijn rustige karakter, een echte meezinger. Allen nummers uit beide recente ep’s van de Brusselaars C’est le 77 en Bawlers. Ook afsluiten met een kanjer als “Bawlerangers” is een sterktepunt waarover de Brusselaars beschikken. Deze jongens zijn alvast klaar om van gouden generatie te evolueren naar vaste waarden.
Koffee @ La Salle Polyvalente
Vrijdag werd La Salle Polyvalente omgetoverd tot een reggae- en dancehall tempel met heel wat grote namen uit het genre op de line-up. Ook Koffee is ondertussen al een grote naam in de scene, ondanks haar nog jonge leeftijd. De Jamaicaanse werd ontdekt door Chronnix en hij is het ook die haar het afgelopen jaar mee op sleeptouw nam en introduceerde aan een groot publiek. Op haar Europese zomertour moet ze het zonder Chronixx stellen, maar zonde vonden we dat niet. Koffee beschikt immers over genoeg talent om een boeiende en leuke set neer te zetten.
Voor ze echter op het podium kwam, voorzag de band nog een warm up van ongeveer tien minuten. De tent was behoorlijk goed gevuld en dat was ook volledig terecht, want live is Koffee nog beter dan op plaat. Nummers als “Pressure” en “Toast” werden in een groovy jasje gestoken door de band en ook de stembanden van Koffee waren in vorm. Vooral de drummer en de gitaristen brachten een echte meerwaarde aan de muziek. De doorstart van Koffee is een feit en het zou ons ook niet verbazen als we haar binnen een aantal jaar als headliner op Dour mogen aanschouwen.
Saudade @ Le Labo
Na Jakomo volgde er op vrijdag ook een tweede Brusselse indieband, namelijk Saudade. Het kwartet kwam in 2018 als winnaars uit de bus van van het ‘Concours Circuit’, de Waalse rock rally. Geweten is dat ze graag van alles met elkaar combineren, van jazz tot soul en electro. Gisteren nam zelfs de hiphop kant een belangrijke plaats in. Met Flowers & Dust hebben ze nog maar één ep op de teller staan. Rap vocalen primeerden sterk op de eerste song van de set. Dat hij zich rappend goed uit de slag kan trekken, bewees de zanger met zijn matchende oranje outfit en gitaar als snel. Een ander kenmerk dat Saudade en Jakomo gemeenschappelijk hebben, is dat ze niet vies zijn van wat lo-fi gitaarwerk. Wanneer het viertal ook aan de slag ging met electro, werd het geheel pas interessant en ook nog eens dansbaar. Het mooie schouwspel van de gesmeerde band liep zelfs zo vlot dat een deel van het publiek wel eens verviel in collectief gapen naar het podium. Een zeer lange sit-down deed dan weer geen goed aan de beentjes op deze derde festivaldag. Het deed wel het bloed terug stromen in de set zodat Saudade er uit ging met een knal.
Aloïse Sauvage @ La Petite Maison
https://www.instagram.com/p/Bz1Bg7Ki-7O/
Aloïse Sauvage was al aan haar show begonnen toen we de tent binnenwandelden, maar echt veel volk was er bij haar show niet meteen te bespeuren. De Parijse jongedame is een bezige bij en houdt zich ook buiten de muziek bezig met het maken van kunst. Met haar eigenzinnige hiphopstijl wist ze ons wel te charmeren en liet ze blijken wat ze in haar mars heeft. Het waren vooral de nummers van haar meest recente ep JIMMY die het meest bleven hangen en goed gebracht werden. Het laagje autotune past gewoon bij haar muziek en de twee extra muzikanten (een toetsenist en een drummer) gaven de nummers nog wat meer dynamiek. Wat haar show echter helemaal uniek maakte was dat ze, net als P!nk, als een echte luchtacrobaat even boven het podium zweefde. Spijtig wel dat het optreden een kwartier vroeger gedaan was dan aangegeven, maar dat kon het goede optreden gelukkig niet bederven.
Jazzy Bazz @ Boombox
Parijs represent in de Boombox vandaag. De stad van de liefde is niet alleen de perfecte citytrip, het is ook de thuisbasis van Jazzy Bazz. De 30-jarige b-boy is vastberaden om een dikke performance op poten te zetten en toont zijn klasse met een uitgebreid assortiment aan old school nummers. Een stevige show was het resultaat. De boom bap beats vlogen uit de boxen richting de oren van het talrijk aanwezige publiek, waarvan opviel dat gemiddelde leeftijd een pak hoger ligt dan op het gewoon hiphop optreden. Ook zijn collega artiesten en sidekicks, die een uur lang komen en gaan, zitten mee in de vibe van de Franse 90’s hiphop. “Leticia” is slechts een opwarming, want met “Hijo”, “Sentiments” en “Éternité” kwamen de hoogtepunten van zijn performance er nog aan. Jazzy rapt als een gek op deze songs en sleurt het publiek mee in zijn enthousiasme. Old school ain’t dead yet, en zeker niet in Parijs.
Marina P & Stand High Patrol @ La Salle Polyvalente
Na reeds jaren samengewerkt te hebben, touren Marina P & Stand High Patrol nu samen rond. Marina P verdiende zichzelf de laatste jaren de titel van één van de beste zangers uit de Europese Soundsystem-scene. Dit klinkt als een niche wereldje op zich en toch slaagden ze er met hun gebundelde krachten in La Salle Polyvalente goed vol te laten lopen. Hun passage op Dour laat zich omschrijven als een hyper-intensief dub- en soulfeest. In het qua leeftijd erg gemengde publiek dansten menig persoon zich de benen onder het lijf in hun dub extase. De levendige vertoning van Marina P werd ook nog aangevuld door een trompettist. Verschillende nummers van het album Summer On Mars werden gespeeld, waarvan de bekendere titeltrack en “Dreamcatcher” het meest nagalmden.
Glauque @ Le Labo
Je moet deze zomer hard je best doen om Glauque op een festival in Wallonië te ontwijken. De groep uit Namen speelt op zowat ieder groot Waals festival en dat is opmerkelijk als je weet dat ze tot op heden nog maar twee nummers hebben uitgebracht. Wij namen gisteren eens een kijkje en kunnen wel begrijpen waarom mensen uit de industrie hen hard aan het pushen zijn. Hun eclectische mix tussen Franstalige hiphop, rock en elektronische muziek heeft iets uniek en kwam in Le Labo helemaal tot zijn recht. Het waren vooral de stukken die wat bombastischer waren, die heel intens binnenkwamen en het publiek de mond snoerde. Afsluiten deden ze met het sterke “Plane”, dat met zijn plotse wendingen en drops als een verademing voelde. Glauque was goed in vorm en we zouden ons ook goed kunnen voorstellen dat Vlaanderen voor de groep zou kunnen vallen.
Octavian @ Boombox
Als mini voorprogramma een barslechte DJ met een lading gunshot samples een kwartier van jouw tijd laten verspillen, lijkt niet meteen zo’n goed idee. Toch viel Octavian zeker niet tegen. Bij deze artiest wordt vaak meteen gedacht aan zijn grote voorbeeld en inspiratiebron Skepta, maar gedurende de hele show is er toch een opvallende Travis Scott-achtige vibe. Vele nummers voldoen perfect aan de vereisten om tot deze stijl te behoren. Ook laat hij zich meeslepen in de grime evolutie die stevige beats combineert met een dansbare ritme. Tijdens het begin van de show heerst er vooral een sobere sfeer en rust de focus meer op het vocale, zoals bij “Little” en “Molly Go Down”. Met “Lit” volgt eerst nog een nummer waar het publiek wat gekker van wordt, maar daarna lijkt the Boombox te veranderen in een grote wieg waarin het publiek zachtjes aan in slaap wordt gewiegd. Een tikkeltje saai dus, maar wel een goede voorbereiding voor zijn moshpitnummer “Bet”, waarbij alle remmen los gingen, gelijk met Octavian’s kleren.
Vald @ The Last Arena
Vald is een échte Dour artiest, dat bewees hij al in 2017 toen hij op het oude terrein ook al de pannen van het dak speelde. NQNT33 is dan wel al sinds vorig jaar uit, het is de rode draad doorheen het kleurrijke optreden van deze man. Zijn unieke flow springt meteen in het oog. Hij is half zanger en half rapper, en breidt de hele show rustig aan elkaar. “Ma meilleure amie” en “Primitive” doen vele harten sneller slaan, en hebben heel funky beats. Wanneer “Dragon” volgt, ontploffen de boxen van de trapbassen, en de agressieve rapstijl zorgt voor een duistere sfeer boven de Last Arena. Met het bekendste nummer “Désaccordé” werd het een afsluiter om u tegen te zeggen en was je al snel je vaste staanplaats verloren. Iedereen staat. Meteen paraat voor Rae Sremmurd.
Flavien Berger @ La Petite Maison
https://www.instagram.com/p/Bz040GIIhuG/
Geen artiest die van het podium een speeltuin maakte zoals de Parisien Flavien Berger. Niet alleen zette hij een fabuleuze set, doordrongen van techno, jaren tachtigbeats, lo-fi, dreampop en nog van dat lekkers neer. Daarbovenop wist hij met fijngevoelige humor het publiek tussen duim en wijsvinger te houden. Hij speelde luchtgitaar, telde expres verkeerd af voor de drop, en rammelde meta-bindteksten af (over bindteksten zelf, het uitvinden van een nieuwe Dour-kreet en het idiote achter de klassieke ‘vraag-antwoord’-interactie met het publiek) alsof hij ’s nachts als stand-up door het leven gaat. Berger deed het allemaal met zijn gekende brok nonchalance en ironie, zonder dat de muziek daarvoor moest inboeten. De duik in zijn gedachtenwereld toverde gisteren een glimlach op ieders gezicht.
Claire Laffut @ Le Labo
België boven in Le Labo gisteren waar we heel wat Belgische parels te zien en horen kregen. Claire Laffut is daar onbetwist ook eentje van. De zangeres woont nu in Parijs, maar is in haar thuisland ook aardig bezig. De goed gevulde Labo en een onlangs uitverkochte Botanique laten al zien dat ze goed op weg is om in de voetsporen van Angèle te treden. Ze is minder speels dan Angèle, maar bezit minstens even veel talent en podiumprésence. Op een debuutplaat moeten we ons nog even wachten, maar toch passeerden ook al nieuwe nummers gisteren de revue. Het onlangs uitgebrachte “Nudes” was dansbaar en kreeg iedereen vlotjes mee. Ook “Mojo” mocht er zijn en kon met zijn exotische vibe de temperaturen nog meer doen stijgen. Als die ene Brusselse radiozender aan de August Reyerslaan haar nu ook nog zou ontdekken, dan ligt haar een mooie carrière niets meer in de weg.
IAMMDB @ Boombox
Tijdens de eerste dagen van Dour stond de Boombox nog niet vaak zó vol als bij het optreden van de Britse IAMDDB. De rapper op de rand van de ultieme sterrenstatus wist de tent tot aan de nokken te vullen. Van begin tot einde hield ze het publiek in haar greep en dit schijnbaar zonder enige moeite. IAMDDB heerst in haar eigen rijk als koningin van de urban jazz. Al vroeg riep ze de aanwezigen op hun fijnste rookwaren boven te halen en aan te steken. Toen er echter een fan met een bord vroeg samen met haar een doobie te roken bedankte ze toch vriendelijk wegens ‘can’t smoke on stage’; ze heeft duidelijk geleerd van haar fouten op onder andere Werchter vorig jaar. De menigte die duidelijk bruiste van de energie bij haar aanzien, werd op zijn wenken bediend met een resem zware tracks.
Vooral bij “Shade” ging het deksel van de ketel. Bij deze schijf steeg het spektakel als het ware op naar een nieuwe hoogte; geen optie buiten wild mee te springen en -brullen. Een deel van de aanwezigen scheen na dit hoogtepunt reeds voldaan te zijn en verliet afgepeigerd de tent. Na wat wijze raad over het controleren van onze eigen vibraties kregen we nog een laatste song voor de kiezen. Tot onze spijt verliet ze tien minuten voor het einde al het podium. Toch was het ons een waar genoegen. De dj breide vervolgens nog een vervolg aan het feestje met tracks van de geliefde XXXtenctation, Kendrick en Schoolboy Q.
Apparat @ La Petite Maison
Onder luid jolijt kwam Moderat-bezieler Sascha Ring met band het podium op geslopen, en zetten ze samen zoals gehoopt een sterke set neer. Van de kleinste mandolinestreling tot de agressiefste gitaarnoise bleef Apparat fascineren, van pittoreske ambient tot gonzende drone. Ring’s kristallen kopstem weerklonk magisch doorheen La Petite Maison tijdens het zijdezachte “Heroist”. De Boombox kwam zich soms wel wat moeien tijdens frêle passages, en dat leek de sfeer op het eerste zicht te bederven. Met “Caronte” leken Ring en co. echter opnieuw grip te krijgen op het publiek. “Circles” spinde verder op het web, om dan zelfs de luidruchtigste ‘Doureuh’-waggelaars te strikken. Apparat kroonde zich nogmaals meester van de suspens en gebalde intensiteit. Na afloop volgde een diepe buiging van de band. Die hadden wij moeten maken.
Trippie Redd @ Boombox
De SoundCloud en emorap generatie blijft uitbreiden, maar Trippie Redd is tegenwoordig wel één van de bekendere gezichten. Met zijn rode dreadlocks en opvallende witte gezicht is hij een gekke verschijning, en zijn muziek levert daar geen bevorderende bijdrage aan. De autotune verbergt Trippie’s grauwe stem, maar kan niets van het feit afdoen dat zijn stem nog steeds onaardige toonhoogtes aanneemt. ”Taking a Walk”, ”Shake it Up” en ”So Alive” blijken wel nog mooie rustige nummers, maar vanaf er iets stevigere trapstijlen aan te pas komen, wordt het rommelig en betrap je hem op zijn gebreken. Talent komt hier weinig aan te pas, en dat het emorappen populair aan het worden is, kan je misschien ook zorgen gaan baren, maar Trippie Redd krijgt het publiek wel degelijk mee in zijn hyperactieve sfeer. Met ”Under Enemy Arms” wordt er ook nog een nummer met kaliber in de spotlights geplaatst en gaat het dak van de Boombox er af. Al bij al dus een degelijke afsluiter van deze mooie hiphopdag.
Namdose @ Le Labo
Namdose speelt meestal in een kring midden in de zaal. Gisteren was dit in le Labo natuurlijk moeilijk te verwezenlijken. Maar ook op een ordinair podium draaide de machine meteen op volle toeren. De vijfkoppige band, samengesteld uit leden van zowel BRNS als Ropoporose, gooide alles in de strijd om ons indierock van hoge kwaliteit te brengen. Al snel leerden we dat ze geen grote aanhangers zijn van veel interactie met het publiek, maar liever ongestoord hun ding doen. Met uitgesponnen instrumentale passages dirigeerden ze ons geleidelijk een trance in. Zo waren de bijna vijf minuten van “You Can Dance” zeker geen uitzondering. Hun setlist bevatte verder ook het nieuwe lied “Shelter” dat mooi in het rijtje paste met de rest. Via korte ambient/noise overgangen zorgde Namdose voor een non-stop stroom aan strakke indie en of de mensen er van genoten hebben.
Disclosure @ The Last Arena
Het is toch wel al een tijdje geleden dat we het Britse elektronicaduo Disclosure over de vloer hebben gekregen, maar gisteren mochten ze The Last Arena afsluiten met een dj-set. Ze kregen anderhalf uur en propten deze vol met stomende house beats die een volle weide aan het dansen kreeg. Niet alleen eigen materiaal kregen we te horen, maar ook een aantal eigen edits van bevriende artiesten. De gekende nummers van het duo ontbraken ook niet en hoorden we onder andere “Holding On” en “White Noise”, maar ze waren wel wat in de minderheid. Visueel bood Disclosure ook een groots spektakel met een geflipte lichtshow en video’s. De twee draaiden aan een hoog tempo en lieten weinig momenten om even door te ademen. Kort voor slot kregen we met “Latch” ook nog een van hun hits te horen in een speciale remix. Hopelijk staan Disclosure binnenkort nog eens in ons land, maar dan live en met een nieuwe plaat onder de arm.
Geschreven door Tijl Van de Casteele, Sam Donné, Oyana Es, Maxim Meyer-Horn en Simon Meyer-Horn.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram zijn er nog meer beelden te vinden. Volgen is de boodschap!