© Isabelle Hin
Flavien Berger is er eentje die van vele muzikale markten thuis is. De naar Brussel verkaste Parijzenaar tracht een mix te brengen van allerlei soorten en genres, al zijn de leidraden elektronisch gecombineerd met zijn liefde voor Franse chansons. Een speciale combinatie, maar eentje die zeker goed werkt. Ondertussen heeft de man al zeven albums in zijn bagage en zijn passage aan de Ancienne Belgique was er niet eentje om zijn laatste album te vieren, maar diens voorganger Dans cent ans wat een beetje zijn liefdeskind is van elektronica en dromerige, futuristische pop. Wegens grote vraag werd de show van Ballroom uitgebreid naar de grote zaal en maar nipt mocht hij niet het bordje van uitverkocht bovenhalen. Voor ons niet erg, want desondanks de zaal goed gevuld was, had iedereen toch ruimte om volledig op te gaan in de muziek van de man. Zitten of staand, iedereen kon zijn avond op zijn manier beleven en ook wij waren erbij.
Che vuoi? Of vertaald uit het Italiaans: wat wil je? Dat was het voorprogramma van de avond en haar naam is misschien wel de beste omschrijving van wat we mochten aanschouwen. Gladys Garcia omschrijft haar eigen muziek als nachtelijke landschappen die dreigende beelden met zich mee dragen. Het was dus een experimentele ervaring gevuld met elektronische sounds in een lo-fi badje. Alleen met haar voice distortion en enkele synths was het dus niet heel duidelijk wat ze ging koken voor ons, maar de consensus was duidelijk. Onheilspellende muziek die tegelijk sensueel aanvoelde alsof we ons ergens bevonden waar we niet mochten zijn. maar toch bepaalde geneugden zouden vinden. Hoewel de meeste toeschouwers nog liever de kelen aan het smeren waren, was het aanwezige publiek wel grote fan van de artieste waardoor elk nummer ook met een heugelijk applaus werd afgesloten. Het einde van de set deed Che Vuoi met heel wat bliepjes en bloepjes waardoor we op tocht vertrokken waren in het ruimteschip voor de muzikale reis van Flavien Berger.
De anticipatie was heel hoog voor de Parijzenaar en na een kleine muzikale intro nam de man direct de microfoon om het publiek toe te spreken. De onemanshow zou er eentje met een hoop plezier worden en de toespraak ‘clinque clinque clinque’ van “Berzingue” maakte dat ook direct duidelijk. Fysiek begaven we ons in de techniekersruimte van voorgenoemde ruimteschip door de kabelkasten versierd vol lichtjes. De sfeer zat meteen goed en met “Gravité” zorgden de lo-fi vibes voor een chill gemoed dat heupwiegend de avond in gang zette. Als er ook één iets echt duidelijk werd, was dat je effectief de muziek van Berger niet in een hokje kan plaatsen. Doorheen de avond was dat ook heel duidelijk en waar we de lo-fi vibes eerst hoorden, kregen we op “Deep Blue Sea Song” meer r&b die iedereen heen en weer lieten bouncen. Bindtekstjes waren ook weinig van toepassing, buiten de ene ‘rock-‘n-roll night’ tussen bijna elk nummer. Want zoals hij het zelf zei ‘moins de mots, plus de musique’ en laat dat net zijn waarom wij present tekenden in de AB.
Doorheen de set werden we heen en weer gekatapulteerd in het elektronische landschap. Van funky naar bouncy en dan weer naar rustig en lief. Elk aspect werd aangepakt en zorgde op die manier voor ware golven van sfeer. Waar “Feux Follets” heel lief en zacht klonk, was “Maddy La Nuit” weer de perfecte song om een avond te spenderen op een hippe rooftopbar terwijl de zon stilletjesaan andere oorden opzoekt. Dat is dan misschien ook de beste setting om de muziek van Flavien Berger te aanschouwen, want dit zou een te grote zonde zijn om enkel in donkere gekrochten te spelen. Doorheen de hele zaal was er dan ook een gezapige sfeer, maar dat is niet wat iedereen wist uit te stralen. Rondom ons was het hoge praatgehalte wel wat overheersend. Oké, er viel misschien geen grote show te zien op het podium. maar de lichtshow die hij meegenomen had, was zeker mooi om te bekijken en ook zoals hij het eerder zei: weinig praatjes, enkel muziek.
“88888888” zorgde op zijn beurt voor wat mysterieuze en donkere vibes waardoor we meer en meer begrepen waarom Che Vuoi gekozen werd als voorprogramma van de show. Hier was sensueel wel niet de vibe, maar werd het iets meer bouncy aangepakt waardoor het dansgehalte hoger lag. Artiesten komen graag dicht bij hun fans en de een neemt dat al serieuzer dan de ander. Zo kroop hij ook het publiek in met microfoon terwijl hij instructies gaf aan het publiek. Zijn boodschap was ‘kan het wat rechter, dan zou ik heel blij zijn’ want ‘géométrie est mon métier’ aldus de man zelf. Niet alleen zijn muziek wist iedereen gelukkig te maken, maar ook de man zelf zorgde ervoor dat hij met zijn weinige woorden in ieders hart gesloten werd.
Heb je in Brussel gespeeld, als je geen ode hebt aan onze hoofdstad? Tuurlijk niet! In Bergers geval was dat “Rue de la victoire” dat hij schreef over zijn tijd in die buurt. Het is misschien wel een van de vrolijkste en gekste odes, buiten Angèle’s “Bruxelles je t’aime”, en toont hoe de stad ook het mooist is. Vervolgens gingen we verder op tocht en was het tijd voor de meer eighties synths vibes. Het klonk dan ook soms wat als herwerkte, funky versies van de Stranger Things-themesong, “D’ici là” ontbrak op die manier juist nog een glitterpak want de schuimmicrofoon was alvast de perfecte accessoire om ons volledig in die sfeer mee te nemen.
Alsof de man nog meer aanmoediging nodig had voor zijn set, werd hij door het hele publiek toegeklapt. En laat dat het juiste moment zijn voor zijn grootste hit “La fête noire” door ons gehoorkanaal te laten knallen. Vanaf de eerste tonen werd iedereen helemaal gek en het feest was plots overal aanwezig. Het was de start om een laatste keer de dansbenen los te gooien en ook opvolger “Blue sous-marin” zette die toon verder. Afsluiten deed hij kort en krachtig met een kortere versie van “Les yeux, le reste” waarop iedereen na een oorverdovend applaus zijn ogen kon gaan rusten. Flavien Berger nam ons mee op reis naar zijn eigen ‘rock-‘n-roll night’ en deed dat aan de hand van uiteenlopende elektronische muziek. Zijn ietwat ingetogen persoonlijkheid zorgde dan weer voor een gezapige sfeer waardoor iedereen niet anders kon dan elkaar graag zien. Merci et à la prochaine!
