Het lijkt eeuwen geduurd te hebben, maar vandaag laat Childcare eindelijk hun eerste wapenfeit Wabi-Sabi op ons los. De formatie rond Ed Cares brengt al sporadisch ep’s uit sinds 2014, maar sinds de aankondiging van dit debuut eind vorig jaar zijn alle ogen op hen gericht. Dat begrijpen we volledig; hun psychedelisch aanleunende indiepop met een kwinkslag is zo consequent catchy dat je zou gaan twijfelen of het wel legaal is, en ook live zijn ze een powerhouse van jewelste. We wachtten dus uiteraard vol spanning op die eerste plaat, maar die spanning was niet nodig, zo blijkt.
Het goede nieuws: er staan geen onaangename verrassingen op Wabi-Sabi. Het album klinkt exact hoe je zou verwachten: memorabele hooks heersen, gitaren zingen en krijsen in vlekkeloze balans, en de harmonieën zijn perfect in hun imperfecties. Het slechtere nieuws: er zijn eigenlijk helemaal géén verrassingen, en daardoor maakt de plaat minder indruk dan ze had kunnen doen. Het gros van deze songs hadden we namelijk al eerder gehoord.
Het begint al bij het eerste echte nummer, “Omega Grey”, opgevist uit tweede ep Made Simple. Dat nummer stamt intussen al uit 2015(!) en is voor Wabi-Sabi heropgenomen om redenen die ons onduidelijk zijn. If it ain’t broke, don’t fix it, denken we dan. Het is nog steeds een enorm sterke song, dat wel, maar volgens ons had hier vier jaar later net zo goed nieuw werk kunnen staan.
Dat toont meteen een groter probleem met dit debuut. Childcare steunt overdreven op hun oud materiaal, terwijl nochtans overduidelijk is dat ze daar geen nood aan hebben. We kunnen natuurlijk niet allemaal Nilüfer Yanya zijn en met een schone lei beginnen, maar van de 35 minuten die het album lang is, bereiken er nog geen tien onze oren voor het eerst. Het resultaat is dat Wabi-Sabi meer als een verheerlijkt verzamelalbum gaat klinken. Het is alsof je tijdens de paar maanden voor je verjaardag met prachtige cadeaus wordt overladen, om op de grote dag zelf enkel een doos met een strikje te ontvangen. Leuk, natuurlijk, maar is het daarom een meerwaarde?
Begrijp ons niet verkeerd; als dit een verzamelalbum is, dan is het makkelijk een van de beste verzamelalbums die we in een lange tijd gaan horen. Dat de nummers op Wabi-Sabi niet nieuw zijn, maakt ze namelijk niet minder geweldig. “Big Man” blijft een parel van een song met zijn indrukwekkend refrein en Sigur Rós-aandoende gitaren, “Man Down” zit al sinds vorig jaar permanent in ons hoofd, en de vele wendingen van “Magazines” nemen ons nog steeds mee op een wervelende trip.
Gelukkig heeft de band trouwens nog één uitzondering gemaakt op dat gebrek aan verrassingen, en die heet “Champagne Brain”. Childcare klonk nog nooit zo psychedelisch, en wat ons betreft mogen ze dat gerust vaker proberen. Het nummer is een voltreffer van jewelste, met te veel sterke hooks om op één hand te tellen, een hypnotiserende opbouw, en een werkelijk magische climax. Er is nog nieuw materiaal van zo’n niveau waar dit vandaan komt, dat weten we zeker. We hadden er dan ook graag nog meer van gezien.
Wabi-Sabi is eigenlijk best een sterke plaat, maar de aanloop naar de release ervan heeft gezorgd dat ze waarschijnlijk niemand omver gaat blazen. Childcare weet van begin tot eind te boeien, en het lijdt geen twijfel dat we nog lange tijd zullen terugkeren naar het lijstje meeslepende nummers dat de groep ons hier aanbiedt. Tegelijk lijkt de enorme hype die rond het album werd gecreëerd disproportioneel en overroepen, gezien er maar twee onuitgebrachte nummers op staan. De groep loopt zich zo voor de voeten, waardoor we met meer gemengde gevoelens achterblijven dan eigenlijk zou mogen. Als het nu maar geen vijf jaar duurt tot ze met het vervolg komen!
