We hebben er enige tijd op moeten wachten, maar de grootste fabrikant van breekbare liedjes heeft vandaag eindelijk zijn debuutalbum uitgebracht. Divinely Uninspired to a Hellish Extent is precies wat we van Lewis Capaldi konden verwachten. Veel hartpijn en een rauwe stem, dat is de combinatie waarmee de Schot indruk maakt op zijn eerste plaat. Capaldi breit voort op het elan van singles als “Someone You Loved” en “Bruises” en bevestigt daardoor zijn populariteit –al blijft het na de zoveelste luisterbeurt moeilijk om de nummers van elkaar te onderscheiden.
In 2018 leerden we Lewis Capaldi kennen als een van de ‘Grote Beren Van Morgen’. Die rol maakte hij helemaal waar met enkele radiohitjes en concerten in onder andere een uitverkochte Botanique en Sportpaleis, als voorprogramma van Bastille en Sam Smith. Tijd voor een debuutalbum dus! Op Divinely Uninspired to a Hellish Extent zet de man zijn keel wijd open en stort zijn hart helemaal uit.
Een album openen met al je hitsingles, het is een risico. Toch pakt dat helemaal niet verkeerd uit voor de Schot. Met “Grace” en een licht herwerkte versie van “Bruises” krijgen we meteen de nummers van de grote doorbraak voorgeschoteld. Samen met radiohit “Someone You Loved”, waarmee hij pas echt potten brak, en het recent uitgebrachte “Hold Me While You Wait” zet Capaldi de toon en maakt hij duidelijk wat we kunnen verwachten.
De lijn van die nummers kan eigenlijk doorgetrokken worden voor een groot deel van de plaat. Vooral op “Forever” en “One” keert het Capaldi-principe duidelijk terug. Op beide nummers wordt de 22-jarige Schot begeleid door piano en haalt hij ongeziene hoogtes met zijn stem. Het thema is en blijft liefdesverdriet, denk maar aan ‘You don’t know what you got ‘till it’s gone’. Allebei goede songs (vooral “Forever” dan), maar iets te weinig variatie.
Met “Maybe” lijkt het best jonge talent lichtjes van zijn pad af te wijken. Het thema blijft behouden, maar de sound wordt al iets vrolijker. Een goed nummer, dat wordt aangevuld met de hoge uithalen van Capaldi. Ook “Don’t Get Me Wrong” zoekt de grenzen op. Het jazz-achtige exemplaar doet een beetje denken aan iets tussen “Perfect” en “Dive” van Ed Sheeran, maar dan met een Schotse touch.
Met de gekende singles “Lost On You” en “Fade” lijkt Lewis nog eens terug te keren naar zijn gekende formule, maar om af te sluiten probeert de Schot nog eens buiten de lijntjes te kleuren. Met “Hollywood” krijgen we voor één keer geen depressieve, hartbrekende song, maar een vrij vrolijk nummer. Dat country-achtige staat in schril contrast met het afsluitende “Headspace”. Hier wordt die vrolijke gitaar wel erg donker, maar het vormt wel de perfecte afsluiter van een degelijk debuutalbum.
Met zijn eerste plaat bevestigt Lewis Capaldi zijn populariteit. Het enige puntje van kritiek zou het gebrek aan variatie kunnen zijn. Vrijwel elk nummer heeft dezelfde breekbare sound, maar dat detail nemen we er graag bij aangezien elke song een klein meesterwerkje is. Op 30 juni mag Lewis Capaldi die kunstwerkjes voorstellen in een –ongetwijfeld tot de nok gevulde– Barn op Rock Werchter en eind dit jaar in een nu al uitverkochte La Madeleine in Brussel.
Facebook – Instagram – Twitter – Website
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
