De komende twee weken mag de Botanique maar liefst meer dan honderd artiesten ontvangen op Les Nuits Botanique. Gisteren ging de eerste dag van start, met als meest opvallende artiest Panda Bear. Het lid van Animal Collective kwam er zijn nieuwste plaat Buoys voorstellen en liet horen dat die nummers meer in hun mars hebben dan dat ze op plaat doen uitschijnen.
Alvorens het aan Panda Bear was, konden we Marc Melià en zijn groep aan het werk zien. Deze muzikant woont in Brussel, maar is in ons taalgebied nog een nobele onbekende. Toch wisten hij en zijn band heel wat fans op de been te brengen en te overtuigen met een regen aan hemelse synthesizerklanken.
De muziek die Marc Melià en zijn muzikanten maakt, is riskant. De grotendeels instrumentale synthesizercomposities kunnen rap vervelen, maar dat was bij hen niet het geval. Hoewel sommige stukken ietwat te uitgerokken waren, kregen we een gevarieerde set te horen, waarbij de band niet verlegen was om een sterke groove te spelen of zelfs met oerwoudgeluiden te experimenten. Al bij al een fijne opener.
Panda Bear, het pseudoniem van Noah Lennox heeft al een reeks voortreffelijke albums op zijn naam staan. Niet alleen als lid van het gerenomeerde Animal Collective, maar ook solo bracht hij knappe platen als Person Pitch en Tomboy uit. Toen we zijn nieuwste worp Buoys te horen kregen, waren we toch een beetje teleurgesteld. De songs waren niet zo sterk als we van hem gewend zijn en ook de productie die zo veelbelovend omschreven werd, viel niet in de smaak. Gisteren in de Orangerie van de Botanique kreeg dit materiaal echter een compleet nieuwe dimensie.
Aan de live set-up (een reeks paneeltjes, samples en een micro) is niet veel veranderd. Panda Bear wekt zijn nummers op het podium nog steeds tot leven zonder fysieke instrumenten, maar toch klinken ze meer levendig dan op plaat. Zo werden nummers als “Dolphin” en “Inner Monologue” binnenstebuiten gekeerd en flink aangedikt.
Dat deed Lennox naar gewoonte door met zijn laagjes muziek te spelen, te manipuleren en ze op te bouwen naar doeltreffende bruggen tussen songs. Maar het moet ook gezegd worden dat Panda Bear een kolossaal geluid weet neer te poten. Door twee grote luidsprekers vooraan het podium, vult de muziek de ruimte en krijgt deze een extra dimensie mee. Ook bij zijn materiaal uit A Day With The Homies kregen de absurd diepe bassen een glansrol aangemeten. “A Nod to the Folks” en “Sunset” werden zo hoogtepunten in de wervelende set. Zeker als hij in die heftigste nummers dan nog eens het agressieve geluid van een optrekkende motor lanceert.
De set was dus behoorlijk zwaar op momenten. Naast de pompende bassen, demonische meerlagige vocals en bevreemdende visuals, vonden we ook verlichting. Voornamelijk in zijn oudere nummers die hij sporadisch in zijn set verwerkte. “Crosswords” blies op het perfecte moment adem in het concert, “Comfy In Nautica” uit zijn klassieker Person Pitch kreeg een nieuw arrangement aangemeten en met een uitmuntende versie van publieksfavoriet “Last Night at the Jetty” was iedereen door het dolle heen.
Naast die kleine terugblik in zijn carrière, kregen we deze avond een glimps van de toekomst te horen. Tegen het einde van de set kregen we een onuitgegeven song te horen: een hiphopnummer. Met uitzondering op een aantal subtiele verwijzingen naar het genre op Tomboy, lijkt het ietwat atypisch om zo’n expliciete hiphop te horen van Lennox. Aan het nieuw nummer te horen, gaat het genre hem goed af, dat konden we ook horen tijdens zijn productiewerk op Solanges nieuwe plaat.
Twee decennia ver in zijn carrière, is Panda Bear nog steeds een inventieve geest. Op plaat vallen de zaken misschien niet altijd in hun plooi, maar live kan Noah Lennox moeilijk teleurstellen. Elk optreden is opnieuw een onderdompeling in zijn creativiteit en een dolle rit die je van begin tot eind overweldigt.
