Voor zijn nieuwe album Tomb kroop Angelo De Augustine eens niet in zijn badkuip, maar in de studio met niemand minder dan Sufjan Stevens. Het album heeft dan ook veel overeenkomsten met het recentste werk van Stevens. Zijn geweldige falsetstem in combinatie met het zorgvuldig plukken van de snaren zorgt voor een album dat aanvoelt als een briesje op een warme zomerdag. Angelo verwent de luisteraar met twaalf honingzoete nummers over verloren liefde, gebroken harten en hoop. En dat doet hij zeker niet slecht.
De Amerikaanse singer-songwriter is zeker niet aan zijn proefstuk toe. In 2014 en 2017 bracht hij ook telkens een album uit, dat net zoals nu Asthmatic Kitty Records als label heeft. Dat dat label in handen is van Sufjans Stevens en zijn stiefvader, uit zich zeker en vast in zijn muziek. Net zoals Sufjan dat vaak doet, confronteert Angelo zijn demonen met gefluister en zacht getokkel op zijn gitaar. Het volledige album vervat eigenlijk zodanig veel emoties, dat het bijna een wonder is dat het op één plaat past. De Augustine slaagt erin om het hele spectrum van een gebroken hart om te zetten in een wondermooi verhaal.
Tomb kon op geen betere manier beginnen dan het nummer met dezelfde titel. Terwijl Angelo vrolijk op zijn gitaar tokkelt, klinken zijn woorden donkerder dan het melodietje doet vermoeden. ‘I walked into your life at the wrong time’ klinkt als een pijnlijke veronderstelling die meteen de toon zet voor de rest van het album. Gelukkig is er snel dat tweede, meer optimistische nummer. “All to the Wind” onderscheidt zich van de rest van het album door zijn iets snellere ritme en minder neerslachtigheid.
De gevoelens die Angelo beschrijft, voelen helemaal niet bevreemdend. Hij laat een heel leger aan beschrijvende woorden over zijn lippen vloeien, zonder geforceerd of gespeeld over te komen. Op een of andere manier slaagt hij erin om met woorden te vatten wat veel mensen voelen tijdens of na een relatiebreuk, zonder het zelf helemaal te beseffen. Tomb is dan wel niet in zijn eigen badkuip opgenomen, Angelo blijft zich van zijn kwestbaarste kant opstellen en laat dit uitschijnen in wat misschien wel zijn meest volwassen en openhartig album kan zijn. Ook qua introspectie levert Angelo puik werk, alsof we werkelijk elk hersenspinsel van hem te horen krijgen.
Heel wat nummers klinken als verdwaalde liefdesbrieven aan een ex-vriendin die Angelo nooit heeft verstuurd. Daar horen allerlei gevoelens bij, die Angelo één voor één weet te integreren in zijn nummers. Van wanhoop en verdriet, tot hoop en vreugde. Dat zorgt er voor dat je na het luisteren niet met een gevoel van hopeloosheid achterblijft. Angelo weet nog steeds wat liefde wel is, en laat zeker niet na de goeie kanten te bezingen. Toch wegen de sombere nummers iets zwaarden door. In “Tomb” wordt duidelijk dat liefde niet alles kan overwinnen, aan de hand van de mythe van Osiris. Heel sterk gedaan hoor. In “Somewhere Far Away from Home” kan Angelo de emoties perfect bespelen met zijn toon, alsof het Sufjan Stevens himself is.
Op zijn derde album klinkt Angelo De Augustine volwassener en vollediger dan ooit. Het minimalistische gitaarspel samen met zijn hoge stem en openhartige teksten maken van Tomb een compleet album dat zeker eens de moeite waard is om naar te luisteren.
Op 24 februari treedt Angelo De Augustine op in Trefpunt, Gent.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
