Lala Lala is een naam die steeds meer weerklank verzamelt in de indie rockscene. Lillie West, een Londense die nu in Chicago woont, is het brein achter Lala Lala. Pas in 2014 begon ze met het schrijven van muziek, om haar onderdrukte gevoelens met de buitenwereld te delen. Nu is ze ondertussen al toe aan haar tweede album, The Lamb, dat ze geschreven heeft in een periode waarin ze de strijd met haar druggebruik aanging. Op The Lamb houdt West zich eigenlijk vast aan haar succesrecept: Simplistische songwriting met catchy hooks en songteksten waar menig adolescent zichzelf in kunnen vinden. Toch blijkt het daardoor soms moeilijk voor West’s muziek om de aandacht van de luisteraar naar zich te blijven toetrekken.
Aftrappen doet de plaat met “Destroyer”, dat als eerste teaser gold voor The Lamb. West heeft het over hoe haar buikgevoel ervoor zorgt dat ze soms de verkeerde keuzes maakt. “Destroyer” zou zo uit het repertoire van Courtney Barnett kunnen komen: Een grommende lo-fi gitaar en een vrouwenstem die net wat off-key klinkt. Het is wel één van de betere songs op het album en is instrumentaal ook net iets breder dan wat op haar debuutalbum stond, met dank aan wat subtiele pianonoten in de achtergrond.
Op “Water Over Sex”, de tweede single die uitkwam nog voor de release van het album, trekt Lala Lala de lijn van “Destroyer” grotendeels door, al gaat het er iets kalmer aan toe. De hook wordt vervoegd door wat opvallendere pianonoten, maar draagt net als Destroyer een sombere sfeer uit. Met “Dove” kent het album één van zijn hoogtepunten, vooral omdat het één van de weinige songs is die de soms toch iets te statische manier van songwriten doorbreekt. Op “Dove” krijgen we een breekbare ballade, vervoegd door een pak melancholie. De scheurende gitaarstanden worden ook even achterwegen gelaten voor wat subtielere akkoorden.
Een ander rustpunt tussen het indie rock geweld, zit hem in het tweede deel van het album. We vinden er “Scary Movie”, een treurig lied dat gaat over een ongezonde relatie, die verloren is gegaan. Ondanks dat die relatie slecht voor haar was, mist Lala ze en kijkt ze er nostalgisch op terug. “See You At Home” is de laatste titel op de plaat en ook de langste. Lala Lala schrijft vooral songs rond de kaap van de drie minuten, wat in haar voordeel speelt. In “See You At Home” vinden we zowaar een saxofoon terug, wat het liedje een jazzy vibe geeft. Ook de vocals zijn leuk en met het afsluitende ‘Lalalala’ is de cirkel rond.
The Lamb is op zich geen slecht album, maar liet ons toch soms wat onverschillig achter. Het is een bevestiging van de typische stijl van songwriting die Lala Lala hanteert, maar ook niet echt veel meer dan dat. Er zijn wel hoogtepunten, maar er zijn ook een aantal nummers die inwisselbaar klinken. Toch lijkt het alsof Lala Lala nog potentieel heeft, aangezien ze toch een paar songs kan voorleggen die een ietwat andere sound hebben. Dat biedt zeker nog perspectieven voor de toekomst van haar nog prille muziekcarrière.
