Net geen maand geleden stond zijn jongere broer in een uitverkochte AB. Op 6 april kwam hij zelf met zijn band naar een nagenoeg volgelopen Vorst Nationaal. Noel Gallagher stelde er zijn derde solo album Who Built The Moon? voor. Een plaat waarop hij zichzelf opnieuw uitvond door verschillende genres te implementeren in zijn muziek. Op plaat kon het maar matig overtuigen, maar live zorgde dit voor de beste set die we al van de man zagen. Vol dynamiek, een breed spectrum aan instrumenten en vooral met veel kleur, liet hij Vorst bijna twee uur zweven, dansen en genieten.

Openen mochten de leuke jongens van Blossoms. De band is volop bezig aan een tweede album en om die nog wat meer te promoten, mogen ze mee op tour met Noel Gallagher. We krijgen een klein halfuurtje aan fijne, aanstekelijke nummers. Het is goed, zoals Blossoms altijd is, maar we vragen ons af wanneer ze eens zullen stoppen met al die voorprogramma’s. Hun nieuw werk klinkt alvast groots en we denken dat ze daarmee wel eens potten zullen breken. Toch bleef hier vooral “Charlemagne” het feestelijke hoogtepunt.

De man voor wie iedereen uiteindelijk gekomen was, kwam onder een fel licht op. Het podium had achteraan een halve cirkel die moest verwijzen naar zijn maan die zo aanwezig is op zijn nieuwste plaat. De intro van “Fort Knox” weerklonk in het begin en om ons helemaal warm te maken, kregen we nog een kort introductiefilmpje. Niet veel later verscheen er acht man op het podium, inclusief Noel. De band was duidelijk heel uitgebreid en dat zorgde ervoor dat er van bij het begin al heel wat te beleven viel. Dit instrumentaal nummer heeft heel wat te bieden, want naast een vrouwelijke soulstem bevatte het veel synths en de gitaren deden ons zweven. Alles bouwde op naar een heerlijke apotheose en dat was uiteindelijk ook gewoon zo voor de rest van het optreden.

Met “Holy Mountain” kwamen er drie blazers bij op het podium. Plots stonden ze daar met elf. Dat was duidelijk niet de definitieve formatie aangezien ze er even later met zes stonden, andere keren met negen en zelfs ook eens met twee. Het was meteen duidelijk dat de muzikanten goed op elkaar zijn ingespeeld en hierdoor had ieder nummer zijn eigen insteek. Bij “Holy Mountain” hoorden we de jongedame die rechts op het podium stond, zelfs blokfluit spelen. Het is eens wat anders. Dit nummer gaf ook meteen een heel positieve sfeer weer in de set. Je voelde dat mensen oprecht gelukkig werden van zijn muziek en het visueel spektakel op podium bevorderde dit alleen maar. Het zette duidelijk een lijn voor het verdere verloop van de show.

Noel is geen babbelaar, en dat werd heel duidelijk gedurende deze show. De eerste negen nummers had hij helemaal niets te vertellen. Dat bleek ook niet nodig want de man bracht het ene fijne nummer na het andere. Het was pas wanneer hij begon aan Oasis klassieker “Little By Little” dat hij vroeg of er Oasis fans in de zaal zijn. Het spreekt voor zich dat dit zo was. Iets later vertelde hij nog dat Brussel zijn favoriete stad is van de hele wereld, maar of hij dat meende laten we in het midden.

Naast al dat vriendelijk gedoe, moest er natuurlijk ook wat arrogantie zijn. Het is en blijft een Gallagher. Dat deed hij vooral op zijn eigen manier door de Oasis nummers net dat tikkeltje sneller, of trager te spelen om zo het publiek te misleiden. Op zich is daar niets mis mee, want het gaf op die manier de klassiekers een extra dimensie. Zo kregen we “Supersonic” helemaal akoestisch met enkel een gitaar en een subtiele piano en gaf hij “Half The World Away” zelfs blazers. Het toont meteen aan dat Noel Gallagher muzikaal tien keer beter is dan zijn broer. Geen rockshow vol meezingers, wel een show waarin muzikanten hun kunnen tonen.

Muzikaal zijn The High Flying Birds heel sterk en dat merk je in de gitaarsolo’s bij “Riverman”, bij de sterke percussie gedurende de hele set of de aangename extra’s in de piano bij zachtere nummers zoals “Dead In The Water” (dat er trouwens inhakte bij sommige personen). Ieder nummer is uniek op zichzelf en heeft iets anders om mee te boeien. Dit gegeven zorgt er voor dat dit optreden telkens verrassend uit de hoek komt. De hits van de solo albums van Noel worden heel uitbundig meegezongen, al zijn het natuurlijk steeds de klassiekers van Oasis die het hem doen. “Wonderwall” en “Don’t Look Back In Anger” staan hierbij duidelijk op kop. Bij die laatste neemt iedereen elkaar zelfs vast en ontstaat een soort gemeenschapsgevoel, als waren we allemaal familie. Dat is ook het doel van Noel Gallagher tegenwoordig. Hij wil liefde overbrengen en mensen gelukkig maken. Je zou zelfs kunnen zeggen dat hij soft is geworden.

Dat wordt allemaal heel duidelijk in de afsluiter van de show. Met “All You Need Is Love” van The Beatles brengt zijn elfkoppig gezelschap liefde en genegenheid naar de zaal. Noel Gallagher wil dat we genieten van het leven en dat bracht hij ook over in zijn set. Noel Gallagher en zijn High Flying Birds zijn sterk gegroeid in wat ze doen. Ze brengen een straffe set die blijft boeien en ieder spectrum van de muziek toont. Het gaat van Santana naar Pink Floyd tot, jawel, Oasis. Alle invloeden zijn duidelijk te horen en door die diversiteit in zowel band als muziek slaagt Noel Gallagher er in om zijn muzikaliteit perfect in een ideaal optreden om te zetten. Sterk! Tot op Rock Werchter Noel.

Alle andere foto’s vind je hier.

Setlist:

Fort Knox
Holy Mountain
Keep On Reaching
It’s A Beautiful World
In The Heat of The Moment
Riverman
The Ballad Of The Mighty I
If I Had A Gun…
Dream On
Little By Little (Oasis)
Supersonic (Oasis)
Dead In The Water
Be Careful What You Wish For
She Taught Me How To Fly
Half The World Away (Oasis)
Wonderwall (Oasis)
AKA… What A Life!

The Right Stuff
Go Let It Out (Oasis)
Don’t Look Back In Anger (Oasis)
All You Need is Love (The Beatles cover)