In de vrieskou van de vortex trokken we gisteren naar de Orangerie om een sonische vortex bezig te horen. Death From Above, alias Royal Blood before it was cool. We hoopten op een daverende sneeuwstorm van het duo, maar hielden er enkel wat blauwe vingers aan over.
Le Bucherettes schoot als een ijspegel door de zaal, met een frontvrouw in het knalrood gekleed als werper. Het leunde wat aan bij The Dead Weather, bezwerende baslijnen en overstuurde vocals inclusief. De blues stak eveneens de kop op in de naakte zangstukken, zorgde voor extra dynamiek, en droeg bij tot een echte live performance. Een heel straf voorprogramma met een frontvrouw die zich constant volledig gaf. Iedereen hing iets meer dan een halfuur aan haar lippen, en dat lag er niet enkel aan omdat ze felrood waren. Haar performance was strak uitgemeten en we vermoedden dat niemand het ook zal vergeten.
De verwachtingen lagen hoog na de overtuigende set van het voorprogramma, maar DFA kon die maar gedeeltelijk inlossen. De occasionele moshpit toonde daarentegen wel aan dat de band het merendeel van het publiek meekreeg. Hun nieuwste creatie, Outrage! Is Now, klinkt als een gecompresseerde maar verschroeiende lawine, die live hun hoogtepunt niet haalde. Dat lag grotendeels aan de klank: de zang was soms nauwelijks hoorbaar, en de drumsound miste veel punch. De venijnige bas scheurde daarentegen wel door de zaal zoals het zou moeten. Dit zorgde er voor dat we vooral veel gitaarspel hoorden en de stem van de frontman soms wat verzonk in het lawaai.
https://www.instagram.com/p/Bf0svIxHoNd/?taken-at=217682622
Van een band die in de VS veel grotere zalen speelt, hadden we een oorverdovende set verwacht. Alle nummers werden wel perfect gespeeld, maar het miste veel extra pit. Het joviale karakter van de twee, dat bovenkwam in de bindteksten, en de verzoeknummers op het einde maakten dan weer veel goed. Ze deden de jongensdroom van een enthousiaste fan uitkomen en lieten hem meedrummen op “Romantic Rights”. Het creëerde een warme, spontane sfeer, maar koste hen wel punten qua strakheid.
De show duurde één uur en een half. Moeilijk om in zo’n lange tijdspanne te blijven boeien, zeker met nummers zoals die van Death From Above. Na een tijdje begon iedere song dan ook wat op elkaar te lijken. Dit lag vooral aan het nieuwer werk dat live helemaal niet zo sterk is als hun ouder werk. Allemaal iets te bombastisch gemaakt, maar om dit live met een minimal bezetting te brengen, klinkt dit dan weer te zacht. Gelukkig was er een furieuze bisronde waarin ze twee verzoekjes speelden met onder meer “Dead Womb”. Ze brachten de songs sneller en snediger dan al de rest van hun set en breiden zo een strak einde aan de show, was dit maar voortdurend zo geweest!
https://www.instagram.com/p/BfzAmZmgiia/?taken-at=217682622
De vortex mocht dan wel velen een rothumeur bezorgen; na hun concert toverden de mannen van DFA toch een lach op je gezicht. Een fijn optreden, dat wat meer van zich af had mogen bijten, maar al bij al de moeite waard. Als ze even vunzig hadden geklonken als op Outrage! Is Now, zouden ze ons echter volledig overtuigd hebben.
Setlist:
Nomad
Virgins
Caught Up
Turn It Out
Moonlight
Always On
Little Girl
White Is Red
Outrage! Is Now
Holy Books
Freeze Me
Going Steady
Black History Month
Never Swim Alone
Trainwreck 1979
Romantic Rights
Physical World
