Eindelijk is het daar dan! Na twee jaar wachten en vier extra maanden wegens het uitstellen van het album: het nieuwe album M A N I A van de Amerikaanse poppunk-legendes Fall Out Boy. Of moeten we na dit album popband zeggen? Na het beluisteren van de (maar liefst) vijf singles die de band releasete in de voorbije negen maanden, hoefde je geen muziekkenner te zijn om te horen dat de band besloot een andere richting in te slaan. Dat was al een beetje zo op de vorige twee platen, maar hier is het nog opvallender. De vraag is hier in hoeverre je de band kan bekritiseren voor het kiezen van een nieuw muzikaal pad. Wat we wel kunnen zeggen is dat ze de fout in gingen door “Young and Menace” al te releasen voordat het album klaar was in de studio. Of was ook dit een marketingstunt?
M A N I A wordt geopend door één van de liedjes dat nog niet op voorhand werd gelost: “Stay Forsty Royal Milk Tea”. Het nummer en dus ook het album begint met een zwaar elektrisch geluid en heftige drums, wat ook de rode draad doorheen het hele openingsnummer blijkt te zijn. Niet per sé het meest aangename geluid dat we ooit hoorden, maar het trekt zeker je aandacht. Het nummer steunt vooral op het ritme van de drums (die wat doen denken aan een mislukte hardcore song -ja echt-)die aanwezig zijn sinds het begin. Het refrein heeft iets ‘groots’ en is heel makkelijk mee te zingen, het compenseert alleszins die irritante drumsound. Vlak voor het einde vallen de drums eindelijk even weg en gunt Fall Out Boy je even rust voordat ze nog een laatste keer datzelfde refrein invliegen. Wat opvalt is dat er zeer veel herhaling is in het relatief kort nummer (slechts 2:51 lang). Korte maar opvallende opener.
Het tweede nummer op de plaat is “Last Of The Real Ones“, de derde single van het album. Het is misschien niet het meest sterke nummer van de Amerikaanse band, maar je kan onmogelijk ontkennen dat het refrein uiterst catchy is en je moeilijk kan blijven zitten op deze fijne single. Het zit goed in elkaar, heeft een aanstekelijk gevoel en de stem van Patrick Stump gaat alle richtingen uit. Natuurlijk kan je dit in niets vergelijken met hoe Fall Out Boy het vroeger deed, maar als je dit op zich ziet staan.
“Last Of The Real Ones” wordt opgevolgd door een andere single (kan moeilijk anders als je de helft van je album al uitbracht voor de werkelijke releasedatum van dat album), “HOLD ME THIGHT OR DON’T“. Dit is misschien, op één ander exemplaar na, het liedje dat je het minst bij Fall Out Boy zou zetten. Het nummer heeft iets weg van een soort pop/latin nummer, niet het beste idee ooit van de groep (echt fout eigenlijk). Drie op een rij moet Fall Out Boy gedacht hebben! Met “Wilson (Expensive Mistakes)” krijgen we de meest recente single voorgeschoteld. Als we even wegkijken van de belachelijke muziekvideo, krijgen we alles behalve een slecht nummer. Alweer een meezingbaar refrein en voor de rest een degelijk nummer. Dit nummer is zeker kandidaat voor beste nummer van de plaat!
Met “Church” krijgen we nog eens een niet-single te horen. Ironisch genoeg begint het nummer ook met een orgelgeluid om in de kerksfeer te komen. Kerkgeluiden blijven trouwens door het hele nummer aanwezig in de vorm van enkele klokken die op de achtergrond luiden. Naast deze bizarre kerksfeer, is het nummer enorm bombastisch. De grootheidwaanzin van het nummer past perfect bij de titel, en als er één nummer is dat ‘oude’ fans graag zullen horen, zal het dit wel zijn. Het meest opvallende nummer op de plaat, in de positieve zin, zal hoogstwaarschijnlijk het volgende zijn. “Heaven’s Gate” (wederom een referentie naar het spirituele) opent met de machtige stem van Patrick Stump, maar als de instrumentatie invalt, wordt al snel duidelijk welke sfeer de band wilt creëren. Je krijgt het gevoel alsof je midden in een ballad zit, en dit gevoel verdwijnt zeker niet als Patrick Stump wordt bijgestaan door backing vocals. Fall Out Boy zoekt op dit album een nieuwe identiteit en dat doen ze met vallen en opstaan, maar dit is ongetwijfeld één van de hoogtepunten van het album! Wat een machtig nummer!
Strakke single “Champion” brengt terug tempo in de plaat na de trage ballad “Heaven’s Gate”. In het nummer roept de band zichzelf uit tot kampioen en dat is ook exact het gevoel dat je krijgt over jezelf bij het beluisteren van dit lied. Het doet wat denken aan het immens populaire “Centuries” en herinnert ons eraan dat Fall Out Boy de gitaarfans niet vergeten is op hun zevende studioalbum!
Wat er de volgende twee nummers gebeurt, daar willen we je even voor waarschuwen. De band gaat hier door een diep dal. De afdaling begint bij “Sunshine Riptide”, waar de band hun krachten bundelt met rapper Burna Boy. Het nummer begint met een sterk bewerkte stem van Patrick Stump, wat we absoluut onnodig vinden als je zo’n bom van een stem hebt. Daarna gaat het nummer erg verward verder met een onduidelijke structuur, die vooral aanwezig is in het eerste deel van het nummer. Het is eerst onduidelijk wat nu het refrein is, maar na de strofe van rapper Burna Boy, die trouwens erg onnatuurlijk aanvoelt in het nummer, krijgen we dan toch een stuk dat herhaalt wordt en dus het refrein is. Ook willen we graag even de aandacht richten op de enkele lyrics: ’the pills are kicking in, the pills are kicking in’, is dit een album van Fall Out Boy of zijn we per ongeluk naar Lil Pump aan het luisteren? Wat een afgrijselijk nummer!
Maar daarna raakt Fall Out Boy ongetwijfeld ‘rock bottom’. “Young and Menace” is een kwelling voor de oren en zou niet eens doorgaan voor een degelijk EDM-nummer. De drop, het is al erg genoeg dat je een drop kan vinden in een nummer van Fall Out Boy, doet letterlijk pijn aan je oren en de onherkenbare stem maakt dat absoluut niet beter. Hoe verder het nummer vordert, hoe elektronischer en onaangenamer het wordt. Laten we dit elektronisch ‘hoogstandje’, verwar hier hoogstandje absoluut niet met hoogtepunt, zo snel mogelijk vergeten en overgaan naar de afsluiter van de plaat!
Afsluiten doet Fall Out Boy met “Bishops Knife Trick”. Het is een doorsnee poprock-nummer met gitaren en synths. Je herkent dat het een Fall Out Boy-nummer is aan de enkele uithalen van frontman Patrick Stump. Het is een perfecte opvuller van het album maar we vinden het hier bij Dansende Beren best raar dat de band dit koos als afsluiter. Of misschien speelden ze het hier net op zeker om na een bewogen album een relatief neutraal nummer te kiezen om af te sluiten!
Wat onmogelijk te ontkennen is, is dat Fall Out Boy het anders doet dan op z’n vorige albums. Het is logisch dat poppunk-fans, wat een groot deel van de fans waarschijnlijk zijn gezien de geschiedenis van de band, niets hebben aan dit album. Maar laat ons even proberen weg te kijken van die geschiedenis van de band en je krijgt een aangenaam, afgezien van een paar dieptepunten, pop/poprock album voorgeschoteld, niets meer maar zeker ook niets minder.
Als je net zoals ons wilt zien hoe de band dit nieuwe, ‘poppy’ album gaat combineren met hun gitaarklassiekers, twijfel dan zeker niet om tickets te kopen voor hun show in Vorst Nationaal op 12/04!