LiveRecensies

PVRIS @ Trix: “Weinig engelenzang in de hemel”

LiveRecensies

PVRIS @ Trix: “Weinig engelenzang in de hemel”

Gisteren zakten we af richting ’t Stad. Reden; de slotfase van PVRIS’ hun Europese tournée. De band bracht in augustus hun langverwachte, tweede langspeelplaat All We Know Of Heaven, All We Need of Hell uit en doorkruiste alvast Noord – Amerika en Europa om die te promoten. PVRIS gooide het op hun nieuwe album over een ietwat meer poppy boeg maar blijft tergelijkertijd trouw aan hun duistere sound en teksten. Zwarte outfits domineerden dan ook de gezellig, met overwegend bakvissen, gevulde Trix. De band nam ons mee op een gevoelige, onzekere en soms ietwat pijnlijke reis doorheen concepten als Hemel en Hel. Een reis waar we met een gemengd gevoel op terugkijken.

De trip begon nochtans goed. We werden verwelkomd door jong, Schots geweld VUKOVI dat van onze reis alvast een turbulente vlucht wou maken. Waar PVRIS zichzelf steeds in duisternis, mysterie en donkere klederdracht hult, kon het contrast met VUKOVI niet groter zijn. Frontvrouw Janine en gitarist Hamish droegen een outfit die direct uit de kleerkast van Zijne Glitterigheid Max Colombie getoverd konden zijn. Ook de muziek van VUKOVI doet ons in de verte verten niet aan PVRIS denken. Het tempo ligt hoog, de riffs zijn hard, oppeppend en Janine springt over het podium met het enthousiasme van een kind in een snoepwinkel. Aan suiker en energie alvast ook geen gebrek, gezien het Red Bull blikje dat de zangeres op tijd en stond aan haar lippen zet tussen de nummers door. De band slaagt er alvast in om een sterke indruk na te laten met hun noisy pop rock en hun Schots accent dat vettiger is dan de gemiddelde pak friet dat u om drie uur ’s nachts op de kermis bestelt. Ook de rest van de aanwezigen lijkt de muziek te smaken gezien de lange wachtrij aan de merchandise stand van VUKOVI na het optreden.

Wie dacht dat onze reis zou eindigen op een zonovergoten playa met een cocktail in de hand, hangt eraan voor de moeite. PVRIS bestijgt, na een korte pauze, het podium en de lucht rondom ons verandert in een overtrokken, duistere, kolkende massa. Gelukkig vormt frontvrouw Lynn Gunn een lichtpuntje in deze duisternis. Gezeten achter een piano zet Gunn “Heaven” , de eerste single van het nieuwe album, in. Men zegt altijd dat er in de Hemel engelengezang weerklinkt maar we moeten schoorvoetend toegeven dat we van dat statement, in deze Heaven”, moeten afzien. Het is duidelijk dat Gunn toe is aan een vakantie. Haar stem mist energie, slaat over en de zangeres heeft de grootste moeite om haar toonhoogte aan te houden. Het refrein in “St. Patrick” laat Gunn vooral over aan het publiek en “Smoke” is haast onherkenbaar daar de frontvrouw zich in alle mogelijke vocale bochten wringt om het nummer toch maar te kunnen brengen. De zangeres zet zich wel in en probeert maar alle inzet, en slokjes thee tussen de nummers, tevergeefs. Ook de blikken van Lynn richting haar bandleden schreeuwen onmacht en excuses aan hun, en ons, adres uit. Sorry.

Gelukkig heeft Lynn ook nog enkele troeven achter de hand. Zo blijkt tijdens “Half” dat de zangeres over een aardig potje ritmisch talent beschikt wanneer ze plaats neemt achter een drumstel en los de percussie van het nummer overneemt. Ook het herwerkte/gestripte “Same Soul” kan ons aardig bekoren. Het nummer boet misschien aan kracht in live daar Lynn het refrein ‘I’m just somebody that you used to know, I’m just somebody that you used to love’ niet meer venijnig onze richting uitspuwt, maar de breekbaarheid van de herwerkte versie zorgt alvast voor een eerste portie goosebumps. Wat ook opvalt doorheen de set, is dat Lynn haar zelfvertrouwen en daarmee ook deels haar stem terug wint. Er kan zelfs een grapje vanaf wanneer ze de intro van “What’s Wrong” inzet en haar stem overslaat. ‘Now make sure you get that voice crack right’ spot ze met zichzelf. Eén ding is alvast zeker: Gunn is bereid om alles uit de kast te halen om deze set zo goed mogelijk te redden. Ze begint, figuurlijk, rond zich klauwen als een in het nauw gedreven, witte, tijger. De zangeres loopt over het podium als een dolle furie en zingt My House” zo goed als mogelijk waarna de band het podium verlaat. We krijgen nog een laatste toegift wanneer PVRIS “No Mercy” als afsluiter van hun Europese tournée brengt. De zaal ontploft en de eerste rij diehards doen er alles aan om die microfoon te bemachtigen en het refrein uit volle borst mee te zingen. Een laatste verlegen en verontschuldigende glimlach van Gunn en co waarna ze definitief oplossen in de zwarte achtergrond van de coulissen.

PVRIS slaagde erin om, ondanks de stemproblemen van zangeres Lynn, een relatief sterke show neer te zetten. Akkoord, vocaal kon het misschien wel beter maar laat ons in gedachten houden dat dit om het einde van een lange tijd toeren ging. En ondanks alles bleef de band alles geven om er het beste van te maken. The show must go on zeggen ze dan. Wij wensen Lynn Gunn alvast een goede keelarts, veel rust en een citroenthee of drie met honing toe. Doet wonderen aldus de bomma.

Setlist:

Heaven
St. Patrick
Smoke
Half
Holy
You and I
Same Soul
What’s Wrong
Winter
Separate
Anyone Else
My House

Bisnummer:

No Mercy

 

 

Related posts
InstagramLiveRecensies

Bill Ryder-Jones @ Trix (Club): Meeslepende nonchalance

Met Iechyd Da kwam Bill Ryder-Jones dit jaar terug op het toneel met een hoopvolle plaat waarin hij melancholie verpakte in een…
FestivalnieuwsMuzieknieuwtjes

Desertfest maakt eerste namen bekend met o.a. Fu Manchu en Russian Circles

Naast de regen die vandaag met bakken uit de lucht komt, vallen ook de festivalaankondigingen in grote getalen. Zo ook in Antwerpen,…
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Aarde Aan Daan - "Verrassing"

Wie denkt dat enkel oubollige liedjes in het Nederlands geschreven worden is eraan voor de moeite. Dat bewijst Aarde Aan Daan die…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.