Na de EP’s We’re Just OK in 2014 en Sponge State in 2016, brengt de Noorse band Sløtface ons nu ook hun debuutalbum Try Not To Freak Out. Met enkele veelbelovende singles zijn wij in elk geval zeer benieuwd naar het totaalplaatje van deze jonge bende. Met hun pop-punk weten ze hoe ze een feestje moeten bouwen en hoe ze onze dansbenen in gang te steken.
Het viertal groeide op in Stavanger, waar de lokale muziekscene vooral bestaat uit bands die in de voetsporen van lokale metalheld Kvelertak willen treden. Ook de bandleden van Sløtface deden eerst ervaring op in een hardcore- of punk-rockband. Hun liefde voor indiebands als The XX, Arctic Monkeys, Los Campesinos alsook Scandi pop zoals Robyn en Veronica Maggio bracht hen echter bij elkaar en deed hen de band Slutface vormen. Met die provocerende naam wilden ze in het oog springen, anders zijn en tegelijkertijd ook aangeven dat ze zichzelf niet al te serieus namen. Deze naam zorgde er echter voor een tegenovergesteld effect, wat de band handig oploste door terug te vallen op hun roots. Sløtface was een feit.
Sløtface gooit ons het album in met “Magazine” dat al eerder verscheen als single en waarmee ook meteen de rode draad doorheen dit plaatje duidelijk wordt. Frontvrouw Haley Shea sleurt ons met haar niet mis te verstane lyrics doorheen de typische angsten, frustraties, problemen en zorgen die je ondervindt in je jaren als twintiger en waarmee al je nieuw verworven vrijheden en ontdekkingen gepaard gaan. In dat nummer maken ze meteen ook komaf met de voorgeschreven bodyimages, waarna de band in eenzelfde lijn verder gaat met het strakke “Night Guilt” en het eerder explosieve “Try”. Daarin worden de slopende effecten van anxiety pijnlijk en onomwonden blootgelegd op een dansbare en tegelijk ook goed meezingbare melodie die mooi ondersteund wordt door zowel gitaren, drums en Haley’s stem. Die elementen stuwen de nummers stuk voor stuk vooruit zodat niemand onbewogen kan blijven zitten.
Behalve ietwat grof en rechtuit is Try Not To Freak Out ook een album met gevoelige en goudeerlijke nummers. Naast de overweldigende en soms angstaanjagende nieuwe ervaringen wil Sløtface ook terugblikken op de tienerjaren die ze naar eigen zeggen achterlaten nu ze een tourende band worden. Met “Galaxies”, “Slumber” en het opgewekt aanvoelende “Backyard Adventures” zeggen we vaarwel aan haar puberteit. ‘I know that I’ll never have friends like these again and I’m giddy with companionship’ klaagt Haley op “Slumber”, waarmee ze meteen ook verwijst naar haar band. ‘We realised we all wanted to play shows, we wanted to be professional. Whereas for me, every band I’d been in, it had been a pain to get people to show up and rehearse.’
Dat deze plaat geheel gewijd is aan de belevenissen van twintigers wordt nog eens te meer duidelijk met het nummer “Pitted”, waar Haley inspeelt op een ervaring die iedereen herkent uit zijn jonge jaren: zo’n avond waar je geen zin hebt om weg te gaan, je toch laat overtuigen door een stel feestbeesten en uiteindelijk een avond beleeft die je niet snel zal vergeten en voor geen goud ter wereld wilde missen. In dit uptempo nummer leiden de gitaren op een gegeven moment hun eigen leven en krijgen we een aardig staaltje punk.
Met Try Not To Freak Out krijgen we geen oplossingen of een kant en klaar stappenplan aangereikt die ons zeggen wat te doen. Wel weet Sløtface net als Bully, Be Your Own Pet en Paramore dat het luid uitschreeuwen en concreet noemen van wat je juist dwars zit enorm kan opluchten. “Sun Bleached” geeft anderzijds ook de ‘rush’ van deze vrijheden een plaats op het album, waar de band ons meeneemt op een roadtrip terwijl de Noorse winter plaats maakt voor zomer. Oorspronkelijk wilde Sløtface een band zijn die vooral live op feestjes in voetbalkantines, jeugdhuizen en kleine gezelschappen met hun vrienden in het publiek speelde. Wij zijn blij dat ze toch ook hun weg naar het maken van albums hebben gevonden en stilletjesaan ook het grotere publiek voor zich weten te winnen.
