© CPU – Peter Verstraeten (archief)
De tweede dag van het Ways Around Festival ging door in RESET. In een vorig leven was dit gebouw het hoofdkantoor van Dexia zaliger, nu doet het leegstaande complex dienst als (weliswaar tijdelijke) evenementenlocatie. De kale, lege muren en de sobere inrichting waren alleen maar een versterkende verpakking voor de ruwe sounds die een avond lang op ons afgevuurd werden. We moeten de organisatie van Ways Around dus feliciteren: van een ideale festivallocatie gesproken! Het festival trakteerde ons op enkele jonge, beloftevolle, alternatieve rockgroepen, maar we werden op een gegeven moment ook verrast door een mooi stukje elektronische muziek. Er zat in principe geen enkele slechte artiest tussen: elke groep had er zin in en kon energie halen uit het publiek.
Pyo (Auditorium)
De eerste act van de dag was het project van Karel Piot, die ons een mix bracht van dreampop en poppunk. Pyo brengt nog maar negen maanden muziek uit, maar wist al een relatief grote following te creëren op Spotify. Wij zagen waarom: meng catchy, simpele gitaarriffs met bakken reverb en werk af met emotionele lyrics. Het lijkt wel het succesrecept te zijn van de laatste paar jaar. We plaatsen het genre dat Pyo probeert te bereiken ergens tussen The Haunted Youth, 44phantom en Djo. Piot zette met zijn twee ondersteunende muzikanten – een bassist en een drummer – een best energieke set neer. Er was zo vroeg op de avond ook al heel wat publiek aanwezig, waar hij meermaals zijn dankbaarheid voor uitte. Hoewel het soms wat ontbrak aan diversiteit in zijn oeuvre, nam Pyo de eerste bezoekers bij de lurven en wist hij ons te overtuigen van zijn talent. Het project is nog jong, maar beloftevol.
Edouard van Praet (Main Stage)
Na de emopop van Pyo was het tijd voor iets anders. Edouard van Praet, die het inmiddels trouwens tot in de halve finale van Humo’s Rock Rally schopte, mocht de Main Stage openen. Gekleed als een 20e-eeuwse oliemagnaat stak hij van wal met enkele sterke nummers die ons muzikaal deden denken aan figuren zoals Sinead O’Connor, PJ Harvey en het inlevingsvermogen van Jacques Brel. De man verdween helemaal in het karakter dat hij speelde: hij was bijna behekst door zijn eigen muziek. We kregen een enorm gevarieerde set, waarbij Edouard zich wist te ontplooien tot een echte virtuoos. Geen stijl te gek, geen genre te vergezocht. De nummers volgden elkaar gestaag op en bouwden op naar een climax die bereikt werd door middel van een cover van… “Satisfaction” van Benny Benassi. Met een joint in de ene hand en een microfoon in de ander bespeelde hij samen met zijn backingband de toeschouwers alsof het niets was. Hou hem in het oog, want we hebben het hoogtepunt van zijn carrière nog niet gezien.
Scout Gillett (Auditorium)
Na zo’n revelatie was het snel spurten naar het Auditorium, waar de New Yorkers van Scout Gillett ons opwachtten met een frisse mix van indierock, grunge en folkrock. Het viertal kwam wat traag op gang, wat kan te maken hebben met het feit dat iedereen in het auditorium neerzat: na drie nummers kwam er wat leven in de brouwerij en gingen de meesten rechtstaan. Iets waar de band blij op reageerde. Hoewel het viertal vanaf dan wat meer openbloeide op het podium, bleef het een ingetogen set. Veel nummers bleven aanmodderen en hadden nood aan wat extra finesse. Dat ligt waarschijnlijk aan het feit dat ze de dag ervoor een optreden hadden moeten afzeggen omdat Scout haar stem kwijt was. Gisteren merkten we daar niet veel van: Gillett toonde vaak genoeg dat ze over een mooie stem beschikt en durfde hiermee vaak stevig uit te halen, zoals bijvoorbeeld op het nummer “Coney Island”. Desalniettemin stelde het publiek zich heel dankbaar op: er was veel interactie tussen het podium en de stoeltjes en zo werd er een intieme sfeer in de kamer gecreëerd. Scout Gillett speelde een degelijke set, maar echt verrassen deed hij niet.
Sløtface (Main Stage)
Op de noten van “Blind” van Korn betraden de Noorse poppunkjonkies van Sløtface om iets na 9 de Main Stage. Sløtface startte tien jaar geleden als band, maar in 2022 besloot vocaliste Haley Shea van de groep haar eigen soloproject te maken na het vertrek van Lasse Lokøy en Tor-Arne Vikingstad. Gisteren mochten we aanschouwen hoe ze het project heeft laten evolueren en we kunnen eigenlijk alleen maar positief zijn. De vonken spatten er vijftig minuten lang vanaf: de poppunk die Sløtface brengt, kan je het best beschrijven als het liefdeskind van Jimmy Eat World en Bad Religion, maar dan met een krachtige vrouwelijke stem. Shea ging ervoor: ze riep herhaaldelijk op om dichter bij het podium te komen staan: ‘Maybe it’s because you’re as shy as us, Scandinavians?’.
Hoewel de grenzen van poppunk al twintig jaar geleden vastgelegd zijn, wist de groep het publiek de hele set lang in een houdgreep te hebben door ons een heel gevarieerde set te geven. Ieder bandlid kreeg de kans om zijn muzikale kwaliteiten in de spotlight te zetten, en ook Shea gaf ons kippenvel door haar krachtige stem, die wat allures had van een jongere, ruwere Hayley Williams. Zowel Haley als haar ondersteunende muzikanten doken meerdere keren het publiek in en raakten ons zodoende bijna met de nek van hun gitaren, maar dat wordt vergeven in the spirit of punk music. Ze sprongen in het rond als wilden, al was dat waarschijnlijk om het wat warmer te krijgen in de inmiddels intens afgekoelde RESET. Voor Sløtface geen probleem, want met diens stampende poppunk stond de zaal in vuur en vlam.
TTRRUUCES (Auditorium)
Blussen deden we vervolgens met het Frans-Britse duo TTRRUUCES, bestaande uit Jules Apollinaire en Nathalie Findlay. De twee brachten ons indierock met wat injecties van shoegaze, psychedelia en 70s folkrock à la Neil Young, Creedence Clearwater Revival en Simon & Garfunkel. Het duo schuwde met andere woorden geen enkel genre. “Bad Kids” had op het debuut van Weezer kunnen staan en op “The Disco” – je raadt het al – veranderde het auditorium gedwee in een disco, waarbij het publiek goed meedanste. In datzelfde nummer speelden ze tijdens de bridge zelfs enkele stukken uit “Funkytown” van Lipps Inc en “Rasputin” van Boney M. Zo wisten ze ons aangenaam te verrassen.
Hoewel “The Disco” het publiek al aardig meetrok, bereikte de groep een hoogtepunt pas enkele songs later, op “I’m Alive”. Live klinkt het nummer enorm psychedelisch en dwingt het je tot dansen. Als The Beastie Boys een indiepopproject zou zijn, klinkt het zo. Daarop volgde het akoestische “Something Inside”, waarbij Findlay opmerkte dat de groep dit amper had gerepeteerd. Niet dat dat ook maar enigzins opviel, want TTRRUUCES bewees voor de zoveelste keer op rij dat het een goed geoliede machine is die weet hoe het een groep toeschouwers moet overtuigen. Spijtig genoeg misten we de twee laatste nummers van hun set, omdat IST IST bijna aan zijn optreden ging beginnen. Toch hebben we een heel erg goede indruk opgedaan van TTRRUUCES en zien we het tweetal graag snel terug in een van onze concertzalen.
IST IST (Main Stage)
Om twintig voor elf stond het leeuwendeel van de festivalgangers nog te swingen op de aanstekelijke beats van TTRRUUCES, maar wegens tijdsbeperkingen besloot IST IST uit Manchester dat het toch tijd werd om eraan te beginnen. We merkten wat frustratie in het begin van de set, en de eerste paar nummers werden vrij apathisch overgebracht. Toch voelde de band zich gaandeweg wel warm ontvangen door het weinige publiek dat het Auditorium al vroegtijdig verlaten had en begonnen ze wat meer plezier te krijgen op de Main Stage. IST IST mocht dat podium afsluiten en deed dat met een heerlijke mix van postpunk en newwave. Zanger Adam Houghton had duidelijk wat moeite met zijn stem en moest vaak hoesten, maar wist wel altijd een sterke vocale performance neer te zetten, zoals op het nummer “Fat Cats Drown in Milk”. Gaandeweg kwamen er steeds meer mensen kijken en dat leek een extra motivatie voor de heren uit West-Engeland.
Tijdens “Black” bereikten we een eerste instrumentale climax en bij “You’re Mine” ontstond er zelfs een bescheiden moshpit. Het viertal speelde zowel oudere nummers – spijtig genoeg geen “Jennifer’s Lips” of “Exist” – maar maakte ook plaats voor drie nieuwe nummers, die ons des te meer doen uitkijken naar de release van het nieuwe album, waarvoor spijtig genoeg nog geen datum is aangekondigd. Van die drie songs is “Lost My Shadow” wel al digitaal te beluisteren en we kunnen enkel maar ten stelligste aanraden om dat te doen. IST IST begon zijn optreden wat ongemakkelijk, maar herpakte zich na enkele nummers en deed zijn sterke livereputatie niets dan eer aan. Op het laatste nummer, “Slowly We Escape”, dat nota bene werd aangevraagd door iemand uit het publiek, kon de band nog een laatste keer losgaan; het publiek volgde spontaan. IST IST sloot de tweede festivaldag met andere woorden af met een knal, en wat voor één.
De tweede dag van Ways Around Festival zat boordevol talent: elke groep betuigde zijn dankbaarheid voor het warme publiek waarvoor hij mocht spelen. Of het nu ging om de spoken word van Edouard Van Praet, de uptempo van Sløtface of de catchy hooks van TTRRUUCES: elke alternatieve muziekfan kwam aan zijn trekken. Vanavond wordt het festival afgesloten in de museumzaal van de Botanique met Belgen STONKS en The Guru Guru. Ze worden vergezeld door het Franse Lysistrata. Blijf dus zeker onze sociale media volgen om op de hoogte te blijven.
