LiveRecensies

Het Grote Dour Rapport 2017: Oude Bekenden

Door de afzeggingen van Solange, Earl Sweatshirt en het gebrek aan echte headliners leek het alsof Dour 2017 wat onthoofd was. Maar niet getreurd, met zeven podia en een hele hoop artiesten viel er altijd wel wat te beleven. In onze vorige verslagen kon je al lezen hoe de Belgen het er van af brachten en welke nieuwe ontdekkingen we deden. Een uitgebreid verslag over alle rap en hip-hop artiesten volgt nog. In dit artikel nemen we de oude bekenden onder de loep. Gevestigde en minder gevestigde waarden, met mee- en tegenvallers.

Wie Temples al eens live zag, weet waar hij zich kan aan verwachten. Met hun kapsels en outfits lijkt de band rechtstreeks uit de jaren 60/70 gekatapulteerd te zijn. Hun nummers klinken ook alsof ze al een halve eeuw doorstonden. “A Question Isn’t Answered” sleepte het publiek meteen mee in een psychedelische trip, waar je ook zonder drugs best van kon genieten. Meteen erna bracht de Britse band al zekerheid met “Certainty”. “Colours To Life” maakte daarna duidelijk dat het een vintage Tempelsfestivalset zou worden. De band wisselde oude met nieuwe nummers af, maar voor ieder minder nummer boden ze ook een weergaloze tegenhanger. Denk maar aan de psychedelische outro van “Mesmerise” of afsluiter “Shelter Song”.

Een pak jonger zijn de jongens van The Strypes. Onmogelijk kunnen zij de periode waarin hun muziek past, hebben meegemaakt. Het is dan ook een raadsel hoe ze perfect de sound van The Yardbirds of The Velvet Underground kunnen imiteren zonder te klinken als een rip-off. Frontman Ross Farrely (19!!) is al even getalenteerd op de mondharmonica als zijn gitarist. Beide wisselen indrukwekkende solo’s af, die hun nummers net dat tikkeltje langer en beter maken. Anders bleven wellicht al hun nummers onder de twee minuten. Het ging hard en snel, niet enkel op het podium maar ook in hun carrière. De band zit al aan album drie en mocht twee jaar geleden vroeg op het hoofdpodium van Dour spelen. Nu wat later in een tent. Men noemt dat progressie.

#thestrypes #dour17 #dourlive #dour2017

Een bericht gedeeld door Muriel D (@mure73) op

Totaal het tegenovergestelde kregen we van de Noorse topkok Todd Terje geserveerd. Pophits in een broeierige mix, op een bedje van marimbas en zomerse melodieën. Denk Soulwax op zijn zomers, enorm toegankelijk, getuige het diverse en talrijke publiek. Als een ware casanova flirtte Terje met disco en toverde hij La Petite Maison om in een strandbar. Met de ogen dicht kon je de zon zien zakken in de zee.

Was het donderdagnacht nog niet warm genoeg, dan draaide Kaytranada de verwarming nog een paar graden hoger. In een stampvolle Boombox mixte hij discokitsch met eighties funk en deed dat met verve. De enorme ballonnen boven zijn dj-booth lichtten nu eens rood dan weer roze of paars op en zo baadde de Boombox in een sensueel sfeertje. Kaytranada bracht opvallend veel vrouwelijke fans op de been en kreeg ze ook met gemak aan het dansen. Op tijd en stond dropte hij dan ook eens een vrouwenstem in zijn mix, alsof hij hen daarmee persoonlijk wou aanspreken. Ook tot ver buiten de tent zagen we mensen heupwiegend en los gaan. Missie volbracht dus.

De jongens van Circa Waves doen al jaren een gooi naar de titel van beste festivalband, zagen we ze twee jaar geleden quasi alle festivals ter lande doen met hun debuut, dan doen ze dat trucje nog eens over met hun opvolger. Different Creatures (of zoals de Franstalige presentator het uitsprak ‘Diefeurrent Kwreatjoers’) is donkerder en venijniger maar daarom niet minder aanstekelijk. “Wake Up” trok het op gang, “Stuck” hield de vaart er in en “A Night On The Broken Tiles” groeide uit tot een onverwacht hoogtepunt. Op “Goodbye” nam frontman Kieran het heft zelf in handen en zette hij een moshpit in gang. Doorheen het concert vroeg hij ook iedereen te crowdsurfen en dat deed het publiek en masse op afsluiter “T-Shirt Weather”. En dan hebben we het nog niet eens gehad over de dansfeestjes op “Fossils” en het meezingen op “Stuck In My Teeth” en “My Love”. De security had zijn werk met stagedivers, wij met hoogtepunten noteren. Waar is die wisselbeker?

Great band!!! In love with their music! #dour #doureeuh #circawaves #lacaverne #music #dansen

Een bericht gedeeld door Leander Vertenten (@leander_vertenten) op

Het duo Jamie Hince en Allison Mossheart (aka The Kills) werd live bijgestaan door een extra drummer en bassist. Dat zorgde niet alleen voor meer power, Allison en Jamie konden zich zo volop concentreren op de muziek en op elkaar. Voor het eerst liep La Caverne eens helemaal vol en met een stevig begin konden ze die opkomst ook rechtvaardigen. “Black Balloon” kroop langzaam onder onze huid. Op “Doing It To Death” rolde Mossheart als een wervelwind over het podium om dan erna het smachtende “Baby Says” in te zetten. Het laatste deel van de set viel toch wat minder uit. Zeker de nieuwe nummers halen bijlange het niveau van het debuut of de opvolger niet. Afsluiters “Pots and Pand” en “Monkey 23” waren vooral een gemiste kans. The Kills hebben zoveel moordriffs in hun oeuvre die ze jammer genoeg niet meebrachten naar Dour. Liever wat meer “Alphabet Pony”, “M.E.X.I.C.O.”, “No Wow” of “Future Starts Slow”. The Kills pleegden op Dour geen moord, maar slechts een poging tot.

Dancemuziek met echte instrumenten is altijd een meerwaarde, zeker als het nog eens met de intensiteit en branie gespeeld wordt. Acts als Soulwax of Caribou halen zijn meerwaarde uit de energieke en intense liveset die je nog sneller en harder meesleurd dan een djset. In dat rijtje hoort nu ook de Deen Trentemøller. Bijgestaan door een bassist, zangeres/gitariste, en live drums toverde hij La Petite Maison dans La Prairie om in een donkere nachtclub uit de eighties. In zijn dansbare nummers hoorden we hier en daar vleugjes Joy Division, Siouxie en The Cure. Zangeres Marie Fisker leek niet alleen fysiek op Savages frontvrouw Jehnny Beth, ook haar stem klonk vrij gelijkaardig. Anders Trentemøller zelf verdeelde zijn tijd tussen verschillende keyboards en het publiek opjutten. Al was dat laatste helemaal niet nodig, daar zorgden zijn opzwepende nummers wel voor.

#trentemoller #concert #doureuuuh #dourfestival #dour2017

Een bericht gedeeld door Sokhi (@so.khi) op

Volgens de statistieken is de naam Kevin niet meer populair en is die zelfs met uitsterven bedreigd. Reden te meer om op zaterdag Kevin Morby eens tegen het hart te gaan drukken. De spoken word intro van “City Lights” mondde uit in een mooi gitarenduet tussen Morby en zijn gitariste Meg Duffy. Daarna was “Harlem River” nog een fijne opwarmer, maar vervolgens zakte de set helemaal in elkaar. Flauwe nummers aan piano raakten kant nog wal en het was pas wanneer Morby het schurende “I Have Been To The Mountain” en het bloedmooie “All My Life” inzette dat er weer wat leven in de brouwerij kwam.

Geen mop, het concert van Phoenix liep 20min vertraging op omdat hun crew nog een vloer moest leggen. Ter verduidelijking: plat op de grond kwam een enorm scherm te liggen waar de band dan bovenop performde. Dankzij een al even grote spiegel die schuin boven het podium hing, kon het publiek ook meegenieten en konden de eerste rijen zichzelf bewonderen. Het ongeduldig publiek kreeg gelukkig al snel waar het voor kwam. Openingstrio “Ti Amo”, “Lasso” en “Entertainment” deden meteen alle zorgen vergeten. Dat het toen lichtjes begon te miezeren, kon de pret niet drukken. Met “Lisztomania” was het feestje compleet en konden de Fransozen niets meer fout doen. Toch jammer dat deze ‘headliner’ maar een uurtje kreeg. Daardoor geen tijd voor het meeslepende “Love Like a Sunset”, “SOS in Belair” of “Drakkar Noir”. Wel plukte Phoenix veelvuldig uit hun Grammywinnend meesterwerk Wolfgang Amadeus Phoenix en wisten ze zo al veel te vroeg een euforisch einde te breien aan hun set met “Armistice”, “Rome” en “1901”. Op de herneming van “Ti Amo” ging frontman Thomas Marz zwemmen in het publiek, dronk hij terloops van een pintje, verloor bijna zijn broek en werd haast doodgeknuffeld. Dour houdt van Phoenix en de liefde was wederzijds.

Binnenkomen met “The Queen is Dead”, je moet het toch maar durven. Het was wel meteen een blauwdruk van wat je voor de rest van het concert van Young Fathers kon verwachten: scherpe synths, stuwende drums, vocals die alle kanten op botsen, een stukje spoken word en drie frontmannen die een sirene nabootsen. Twee jaar geleden stonden de Britten ook al eens op Dour en de intensiteit van toen is alleen maar sterker geworden. Zanger Kayus Bankole stoof als een wervelwind over het podium, liet zich helemaal gaan en moest af en toe ook eens uitblazen. Ondertussen verleidden de twee andere frontmannen het publiek met ongemakkelijker meezingers als “White Men are Black Men Too” of “War”. Pas bij absolute toppers “Get Up”, “Sister” en afsluiter “Shame” kregen hun bevlogen dansjes gevolg in het publiek. Maar zelfs daartussen wist Young Fathers onze aandacht vast te houden. Een topper van de laatste dag Dour, zonder meer!

Ook bij Sleaford Mods werd er gedanst, zij het dan ietsje anders. Hun concept is al langer gekend: gewoon press play en gaan. Zanger Jason Williamson liet zich gaan met enkel een microfoon. Andrew Fearn’s taak bestond erin gewoon het nummer op te starten op een eenvoudige laptop en dan wat te dansen, mee te lippen en de helft van zijn pint op het podium uit te gieten. Simpel, goedkoop, maar ook focking effectief. Een Engelse delegatie vooraan in het publiek liet zich helemaal gaan, probeerde een ‘Jeremy Corbyn’ chant in gang te steken en moshte dat het een lieve lust was. De Britten duwden er heel wat liedjes door en hadden geen tijd te verliezen.

Als een volleerde sterrenchef bracht Jon Hopkins op de laatste dag La Petite Maison dans la Prairie naar een kookpunt. Twee jaar geleden zagen we hem een weergaloze liveset spelen met veel werk uit Immunity en ook deze keer slaagde de Amerikaan er in om ons te overtuigen. Het kostte hem wel heel wat meer tijd, maar zoals je kookpotten langzaam moet opwarmen, zo deed hij dat ook met zijn publiek. De hele trage opbouw dreigde meer dan eens saai uit te vallen. Wanneer de drop of de beat dan eindelijk in Hopkins’ mix opdook, wist je meteen waarop je wachtte. “Open Eye Signal” was een weergaloos hoogtepunt dat het wachten waard was. Zelfs het clipje met de skateboarder gooide Hopkins visueel in de mix.

Het is altijd een beetje idioot om twee muren van Marshall amps op je podium te zetten, als je dan gedurende de hele set geen gitaar aanraakt. Maar Justice wil rock’n roll zijn, en wie zijn wij dan om ze tegen te houden. Hun setup was simpel maar effectief, vier dj-booths werden naast elkaar en in een vierkant opgesteld zodat Gaspard Augé en Xavier de Rosnay makkelijk tussen de vier tafels konden wandelen. Nog indrukwekkender was de lichtshow die werkelijk iedereen omver blies. Grote lichtbakken gingen op en neer en wisselden tussen schermen, spiegels en kleine lampjes. Er was duidelijk heel goed over nagedacht en het was met veel zorg en branie uitgedokterd. Een groot oplichtend kruis kon natuurlijk niet ontbreken, maar vooral de subtiele bewegende lichten die nu eens felle kleuren toonden, dan weer een zonsopkomst of een sterrenhemel nabootsten, maakten van ieder nummer een ware beleving. Valt het op dat we veel over de show spreken en weinig over de muziek? Wel muzikaal was Justice best oké, niet super, niet overweldigend, gewoon oké. “D.A.N.C.E.” deed al vroeg wat zijn titel beloofde en ook “DVNO” en “Phantom” knalden met veel gevoel over de weide van Dour. Maar echt verrassen of ontgoochelen deden de Fransozen van Justice dan weer niet. Hun set wisselde sterke met degelijke momenten af, was nooit saai, maar bracht ook nooit helemaal het extatische feestje dat een afsluiter op The Last Arena normaal moet brengen. Of toch niet altijd. Tijdens “We Are Your Friends” viel het publiek elkaar wel in de armen en werd er verbroederd. Maar voor een echte afsluiter, daarvoor moet je op Dour aan de Red Bull Electropedia Balzaal zijn.

Related posts
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Justice - "Incognito"

‘We are your friends’, klonk het bijna twintig jaar geleden bij Justice, en die vrienden brengen binnenkort eindelijk nog eens een nieuw…
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Justice - "One Night/All Night" (feat. Tame Impala) & “Generator”

Dat Justice eind vorig jaar al opdook op heel wat festivalposters deed het beste vermoeden voor 2024, en zo geschiet nu ook….
Nieuwe singlesOntdekkingen van "Den Beir"

Nieuwe single Tinlicker - "Nothing To Lose" (feat. Circa Waves)

Hoewel ze al muziek uitbrachten op enkele bekende dancelabels als Anjunadeep, mau5trap en Armada, hoort Tinlicker toch niet bij de meest spraakmakende…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.