Fishbach @ Botanique (Les Nuits): Revival van de 80’s synthpop

Franstalige synthpop mag dan niet meteen het populairste genre zijn, de Orangerie swingde er gisteravond toch maar gretig op los. De zonnige zondagavond bracht één groot 80’s feest voort waar wij vandaag toch even van moeten bekomen. Er hing een gezellige drukte op dag vier van Les Nuits. De tuin liep vol met een grote verscheidenheid aan publiek dat kwam genieten van de laatste zonnestralen van de dag.

In de Orangerie mag Cléa Vincent de spits afbijten. De jonge Parijse brengt zomerse synthpop met een licht jazzy kantje en haar jong enthousiasme brengt het publiek meteen aan het dansen. Het 80’s feestje wordt compleet wanneer halverwege haar set de discoballen worden bovengehaald en de strobes reflecteren op Clé’s glitterjasje. Na “Château Perdu” wordt het publiek uitgebreid bedankt en verwisselen we onze pintjes voor een fris rosé wijntje. De sfeer is gezet, Cléa Vincent slaagt erin om in 40 minuten tijd een glimlach te toveren op iedereens gezicht.
Twingtig minuten later mag Wuman het podium betreden. De 4 mannen uit Doornik doen ons met hun mysterieuze, experimentele opener meteen denken aan Alt-J. Er is geen uitgesproken frontman en de vocals worden voorzien door drie van de vier bandleden. Al snel wordt het mysterieuze omgeruild voor vrolijke riffs die ons wat aan Two Door Cinema Club doen denken. Hoewel de synthpop alom tegenwoordig is, laten deze mannen de discoballen even links liggen en brengen ze met videoprojectie een indrukwekkende audiovisuele ervaring.
Alsof videoprojectie nog niet genoeg was, draagt de band tijdens “Rose” het publiek op om de op voorhand uitgedeelde papieren vliegtuigjes richting podium te gooien. De kleine minderheid die nog niet voor hun enthousiasme gevallen was, is dat hierna zeker wel. Tijdens afsluiter “Alice” laat Wuman zijn meest creatieve kant zien. Halverwege de song verruilen ze hun instrumenten voor speelgoedexemplaren, om vervolgens een strofe a capella te gaan en afscheid te nemen met het wat zwaardere drum- en synthesizerwerk. Wuman speelde een enorm leuke set en opnieuw verlaten we de zaal met een glimlach.

Een halfuur later is het dan eindelijk de beurt aan Fishbach. De Normandische band betreedt de donkere scène onder begeleiding van een mysterieuze introtrack met duidelijke oosterse invloeden. Eenmaal plaatsgenomen verruilen ze het experimentele voor een dansbare 80’s vibe. Frontvrouw Flora lijkt het gehele optreden een dramatisch theaterstuk te brengen. Met sterke emotie’s in haar performance weet ze perfect op het publiek in te spelen. Wanneer ze in het midden van de ballad “Beau Langage” even een stilte laat vallen om met een verwarde blik voor zich uit te staren, gaat de opeengepropte mensenmassa helemaal uit de bol.

Bij “A Ta Merci” verlaat de band het podium en heeft Flora niet meer nodig dan een gitaar, één spot en haar stem om de Orangerie te betoveren. Het mysterieuze komt weer even boven wanneer ze op de rand van het podium gaat liggen met een sigaret in de hand en de bandleden tevoorschijn komen, gekleed in zwarte gewaden. Het tempo van het optreden wordt nog maar eens duidelijk wanneer de gewaden nog geen minuut later weer worden uitgegooid en de band opnieuw naar de synthesizers grijpt.

https://www.instagram.com/p/BUFlUm1lGOm/?taken-at=217682622

Vervolgens laat bassiste Michelle haar bass even voor wat het is om tijdens “On Me Dit Tu” een stukje dans te brengen dat ons doet wegdenken aan een foute 80’s videoclip, inclusief kitsch zonnebril. Naar het einde van de set toe maakt het mysterieuze volledig plaats voor het sensuele. Bezwete lichamen bewegen heen en weer en de synths vullen de Botanique met een groot dansfeest. Afsluiten doet Fishbach met “Un Autre Que Moi” waarna Flora het publiek nog een laatste keer vreemd aankijkt en vervolgens vluchtig het podium afloopt.

Bizar, melancholisch en enorm dansbaar zijn de kernwoorden van deze avond in de Orangerie. Wij kijken dan ook tevreden terug op alweer een geslaagde avond van Les Nuits 2017 en gunnen onze benen en heupen even wat rust.