Gonjasufi smeet ons op de grond, raapte ons op, vertroetelde ons en schudde ons daarna weer door elkaar. Rauwe ongezouten punk in een leren hiphop jas, of andersom, dat maak je zelf uit. Voor hem gereserveerd was de Orangerie in de Botanique te Brussel. Geen slechte keuze voor muziek die alle ruimte kan gebruiken die het nodig heeft. Een concert waarop België zes jaar moest wachten.

Gonjasufi (Somach Ecks) opende oren en ogen met zijn debuut A Sufi And A Killer in 2008. Ook het label Warp kreeg hem in het vizier. Na collaboraties met Flying Lotus en The Gaslamp Killer was het tijd om zelf in het alternatieve hip-hop bootje te stappen. Nochtans bracht dit met zijn stem en stijl een volledig nieuw geheel teweeg. Flying Lotus zelf noemde Gonjasufi’s stem al een keer ‘timeless, incredible filth’ en ja, dat mag als een compliment gezien worden. Zijn laatste Callus (2016) en daarvan de mixtape Mandela Effect (2017) gaan zelfs nog verder op deze stijl. 

Lowdjo stond als voorprogramma zelfzeker en ontspannen achter zijn draaitafels. Met een etnisch ensemble langspeelplaten onder de arm was hij goed voorzien ons voor te bereiden op de hoofdact. Zo sleepte hij er een Franse chanson door op een Afrikaanse conga-beat, mixte hij zijn eigen visie doorheen die van Gonjasufi’s en bracht hij een wel hele ruige versie van Ol’ Dirty Bastards’ “Baby I Like it Raw”. Sublieme overgangen tegenover onvoorspelbare electronica waren voor wie vroeg gekomen was een flinke extra in het programma.

Klokslag tien uur staan er twee mannen hybride machines te bedienen voor een, ondertussen, goed gevulde Orangerie. Het duo SKRAPEZ —Jon Calzo (aka Tenshun) en David Lampley (aka Psychopop) staan al sinds jaar en dag achter Gonjasufi en zijn ook mede verantwoordelijk voor hoe zijn beats ‘punk’ krijgen. Choatische, maar juist georkestreerde beats krijgen een dekentje van soundscapes en maken van de zaal eventjes een kraakpand vol breakcore adorerende mensen. Ze krijgen tien minuten vrij spel en weten onze blikken direct in de juiste richting te krijgen en dat terwijl er visueel nog niet echt iets gebeurd. Dat verandert snel wanneer Gonjasufi in een ongeziene nonchalance het podium op komt draven onder luid geroep van het publiek. Hij opent een eerder geplaatst koffertje en begint van daaruit consequent één toon te spelen die lijkt op een voorbij razende auto. Die nonchalante houding komt overeen met zijn bijdrage aan het geheel en geeft SKRAPEZ de tijd af te bouwen naar het concert waarvoor we gekomen zijn.

Ecks microfoon staat permanent ingesteld op een lichte ruis en een aanwezige echo. Zijn eerste woorden ‘1, 2, 1, 2, 1 to the motherfucking 2’ lijken aan te geven dat hij vergeten soundchecken is. Afwisselend met wat strofes uit “Maniac Depressant” zweept hij het publiek op met Yeah’s, walvisgeluiden en boze uitroepen. En het werkt. De eerste echte inzet is het nummer “Klowds” dat ons op Indische wijze nostalgisch terug brengt naar het debuut in 2008. De goed bebaarde Ecks staat aangekleed in zeven lagen merchandise, inclusief cowboyhoed en zonnebril, alles van zichzelf te geven. Op nummers met meer hip hop is hij de stoere gangster en de grungie punk nummers maken van hem een oncontroleerbare zweetmachine. Dit laatste is in combinatie met zijn zeven lagen kledij natuurlijk een ramp, waardoor hij na elke overgang een kledingstuk uitdoet, uitwringt en zijn kostbare vocht deelt met het publiek.

We zijn een uur ver in het concert als pareltje “Ancestors” voorbij komt. Ecks laat nog even blijken dat hij wel degelijk al die gitaarsamples zelf heeft ingespeeld en visualiseert dit op zijn luchtgitaar. Smartphones de lucht in en alles begint de vorm te krijgen van een popconcert van Justin Bieber. Dit gaat niet door voor de artiest en hij gooit er direct het nieuwe “Devils” in. Harde pulserende beats met luide grunge gitaren vullen onze oren terwijl we mogen kijken hoe Ecks letterlijk feedback uit zijn monitoren knuffelt. Ondanks de ‘Callus Tour’ zit er geen echte lijn in zijn concert. Muziek vergaat niet en dus ook zijn liefde niet voor zijn creaties. Heel Gonjasufi’s rugzak wordt op ons geleegd en zorgt voor een dynamisch en divers concert.

Gonjasufi speelt constant in op het publiek zonder zijn functie als zanger te verliezen. Hij heeft doorheen het concert bijna permanent iemands handje vast en deelt zijn water met de fans ondanks dat hij het duidelijk zelf het meest nodig heeft. Hij verliest zichzelf zo in zijn eigen muziek dat dit aanstekelijk werkt. Dit zorgt ervoor dat er in het publiek halverwege het concert ook bezwete truien en T-shirts worden uitgetrokken. De grens tussen je hoofd knikken en elkaar verslaan in een moshpit wordt steeds kleiner waardoor er een onbegrijpelijk unieke ervaring lijkt te ontstaan. Dit is dan ook exact wat een Gonjasufi concert moet zijn. Smerige chaos delen in een emotie-afhankelijke sfeer. ‘Defeat your mind with your heart’ roept hij profetisch onze richting uit, maar dat gaat natuurlijk ook gepaard met een goedgeplaatste ‘Fuck the police!!’

Als we dan toch één puntje van kritiek moeten noemen, vinden we dat de introductie via SKRAPEZ iets korter had gemogen, maar dat is geen streng verwijt. Gonjasufi speelt ons eigenlijk gewoon helemaal plat in de grote zaal van de Botanique te Brussel en daar mogen we hem met de lange speeltijd (1,5 uur!) zeer dankbaar voor zijn. Gonjasufi heeft ons laten weten dat hij alweer bezig is aan nieuwe muziek. We hopen dus snel weer van hem te horen en dan twee uur aan een stuk uit ons dak te gaan.

Setlist (ongeveer):

Maniac Depressant

Klowds

Nikels Dimes

When I Die

Kowboyz & Indians

Sheep

Afrikan Spaceship

Rubber band

Ancestors

Devils

Demon Child

Krishna Punk

She’s Gone

Grease Monkey