Charlie Cunningham is een singer-songwriter pur sang. Toch had hij voor zijn concert in de Botanique twee muzikanten meegenomen. Wat hun meerwaarde precies bleek te zijn, is voor ons nog steeds een mysterie, maar het gaf toch een klein beetje meer body aan de muziek van Cunningham. Zijn songs zijn fragiel en kunnen bij het kleinste foutje uit elkaar springen, maar dat gebeurde nooit. De man weet hoe hij zijn gitaar moet bespelen en met een uitmuntende stem wist hij de Rotonde iets meer dan een uur lang stil te krijgen.
Een onverwachte wending vond plaats bij het begin van de avond. Zonder aankondiging van de organisatie verscheen Fenne Lily als voorprogramma op het podium. Voor ons geen probleem, want de jongedame zette een fragiele set neer die een reeds volgelopen zaal wist mee te slepen. Tussen haar nummers door wist ze ook telkens leuke bindteksten te verzinnen, wat voor het publiek ook aangenaam was om naar te luisteren. Hoewel iedereen al vroeg in de zaal was om Charlie Cunningham aan het werk te zien, zal niemand spijt hebben ook deze dame te mogen ervaren. Nummers zoals “Top To Toe”, “Bud” en “What’s Good” laten de stem van Lily zweven op een zachte gitaar, een dame die we na dit concert nog meer in de gaten zullen houden.
Op naar het echte werk dan, want iedereen in de zaal was klaar voor Charlie Cunningham. De man had voor de gelegenheid twee extra muzikanten mee. Een drummer die vooral voor extra percussie moest zorgen tijdens zijn nummers en een toetsenist, waarvan het ons nog steeds niet duidelijk is waarom hij daar was. De muzikanten stonden er het volledige concert nogal voor spek en bonen bij (vooral de toetsenist dan), maar leken wel gelukkig, en is dat niet het belangrijkste? Begrijp ons niet verkeerd, de toetsenist verzorgde wel eens een dromerige klank, maar die ging bijna altijd verloren in het gitaarspel van Cunningham.
Het concert draait dan ook rond Charlie Cummingham himself, en die weet langer dan een uur te boeien met rustige nummers over het leven. Het is straf dat hij hierin slaagt, want zijn nummers klinken op plaat wel gelijkaardig, maar live krijgen ze elk hun eigen leven. Hij neemt ons van bij “Telling It Wrong” mee op zijn reis doorheen magische werelden waarin een blote sterrenhemel constant aanwezig is en de rust overheerst. Die kalmte overheerst het volledige concert en het hypnotiseert iedereen als het ware. Doorheen de songs is iedereen muisstil, maar tussendoor klapt iedereen uitbundig.
Wat opvalt bij Cunningham is hoe sterk hij zijn instrument behandelt. Het gaat van vingervlug gitaarspel naar melodieuze noten op zijn gitaar. Dit leerde hij naar eigen zeggen in Sevilla, en die Spaanse invloed is nog steeds aanwezig op zijn muziek. Dat valt het meest op bij zijn intro op “You Sigh” waarin hij een instrumentaal stukje placeert dat nog steeds nazindert. Exotisch is het allerminst, maar de kilte heeft wel iets warms in zich. Nummers zoals “An Opening” en “Lines” hebben op plaat een uitgesproken synthinvloed, maar live komt dit niet echt zo over. Dat is jammer, want het had het geheel net dat tikkeltje meer body kunnen geven, al blijken de subtielere synths ook wel te werken.
Ook de mond van Cummingham is iets opvallends tijdens de show. Die maakt allerlei bewegingen waarmee hij aantoont dat hij zich volledig inleeft in zijn muziek. Zijn flexibele mond resulteert telkens in een unieke stemklank die verschillende timbres aanmeet. Dat maakt de muziek van Cummingham zo uniek. “Own Speed” is hier het toonvoorbeeld van, het heeft emotie en kracht en blaast je zo omver. De songs duren ook nooit erg lang en dat is goed. Zo slaat de verveling niet toe en verdwaal je ook niet volledig in zijn magische wereld.
Met “Minimum”, “Lights Off” en “Answers” plant de singer-songwriter nog enkele hoogtepunten neer met zijn band waarna hij in de bis-ronde zonder band met “Plans” sterk afsluit. Op het eerste zicht lijkt een eenzame singer-songwriter iets wat snel gaat vervelen, maar bij Charlie Cummingham is dat allerminst het geval. Hij weet perfect te balanceren tussen kracht, emotie en breekbaarheid en doet dit met de nodige inleving. Als de man in de toekomst zijn band nog wat meer betrekt in het geheel, zien we het wel goed komen met zijn live performance.
Setlist:
Telling It Wrong
An Opening
Breather
Answers
Lessleg
Lines
While You Are Young
Own Speed
Minimum
How Much
Heights
You Sigh
Blindfold
Lights Off
Bis:
Outside Things
In One Out
Plans
