In een uitverkochte Rotonde van de Botanique kwam Cloud Nothings bewijzen wat ze waard zijn. De band bracht eind januari een vierde plaat, Life Without Sound, uit en stelde die uitgebreid voor in Brussel. Zo uitgebreid dat de band alle negen nummers van het album speelde. Vooral de gedrevenheid en energie waarmee de band hun muziek bracht, bleef hangen. In een uur joegen ze er vijftien nummers door zonder ook maar één keer te pauzeren.
Apostille, het voorprogramma voor de avond, deed al vermoeden dat het een energetische avond zou worden. Met abstracte beats en de nodige inleving kreeg de man uit Glasgow vele rare blikken uit het publiek. De muziek is dan ook apart en de manier waarop hij het brengt is zo mogelijk nog vreemder. Na vijf minuten hadden we het zo wel wat gehoord, al bleek het nooit echt vervelend te worden doordat de man zich telkens opnieuw volledig smeet en wartaal uitkraamde. Bijzonder voorprogramma maar zeker iets wat we niet snel zullen vergeten.
Over naar de hoofdact dan, want Cloud Nothings slaagde er in om veel volk op de been te krijgen op een zondagavond. Met een basisopstelling (drie gitaren en een kleine drum) winden ze er geen doekjes om; het wordt een avondje old school rock ’n roll. Zonder piano zetten ze de opener van hun nieuwste plaat (“Up To The Surface”) in en begint het allemaal erg rustig. Even lijkt het alsof Cloud Nothings de energie nog wat op zak houdt, maar wanneer “Sight Unseen” binnenrolt, verdwijnt alle traagheid uit de set.
De Amerikanen schakelen meteen vijf versnellingen hoger en halen hun voet tot op het einde van de set niet meer van het gaspedaal. Eén keer houden ze een korte pauze om het publiek te bedanken maar daarna gaat het concert gewoon in één ruk verder. Een pitstop had misschien wel aangenaam geweest want nu komt het allemaal wat snel op je af. Er is weinig tijd om te verwerken wat er allemaal op het podium gebeurt en het publiek is soms wat overdonderd. Toch weet frontman Dylan Baldi ons telkens terug met de neus op de feiten te duwen wanneer hij zijn beste schreeuw bovenhaalt. Zo komt hij bij “Strange Year” over als een hardcore zanger die alle haat uit zijn lichaam brult. Het laat ons als luisteraar verweesd achter.
Baldi heeft het bij momenten ook lastig. Soms lijkt alsof hij er met zijn gedachten niet helemaal bij is. Zijn dromerige blik spreekt boekdelen. Wanneer er een zoveelste gitaarsolo door de zaal knalt, maalt er niemand om. Toch is het moeilijk voor de zaal om zich volledig te smijten op de muziek. Het is allemaal te zwaar om te verwerken waardoor je te lang moet denken over een gepaste reactie. De gitaren briesen doorheen de set en nemen je mee op een rondreis doorheen een donker bos. Baldi’s stem leidt je er in rond en deelt af en toe een stevige mokerslag uit.
Alles klinkt erg ruw en robuust en dat maakt de show van Cloud Nothings erg charmant. Drummer Jayson Gerycz is hier het toonvoorbeeld van. Hij heeft slechts twee trommels en twee cymbalen maar smijt zich toch bij ieder nummer zodat het lijkt alsof hij een gigantische drum bespeelt. Een volledig bezweet lichaam houdt hij er met plezier aan over. Met “Stay Useless” en “Realize My Faith” eindigt Cloud Nothings de reguliere set. Die eerste is een no nonsense rocknummer dat nog een laatste keer als een stormram beukt, die laatste is dan weer iets donkerder. Ze eindigen dus zoals ze aan de show begonnen, met een nummer uit het nieuwe album en met wat meer repetitiviteit en iets minder snelheid. Toch komt ook dit hard aan en wil iedereen meer.
Dat krijgen ze snel met “Wasted Days”, misschien wel het beste nummer van de band. Met zijn negen minuten ook het perfecte bisnummer en dat weet Cloud Nothings als geen ander. Ze starten snedig, wat ontaardt in een rommelige maar meeslepende jam om daarna via de herkenbare baslijn de chaos te doorbreken. Baldi schreeuwt voor een laatste keer alles uit zijn tengere lichaam en laat daarna de Rotonde overweldigd achter.
Cloud Nothings sneed als een mes door zachte boter en hield nergens rust. Hierdoor kwam het publiek ook nooit echt los want ze wisten niet goed wat op hen af kwam. Toch bracht de groep alles super strak en bewezen ze dat de nieuwe nummers perfect in de set passen met ouder werk. Wie Cloud Nothings deze zomer op een festival kan zien, slaat ze beter niet over!
Lees hier nog eens het interview met de band naar aanleiding van hun nieuwe plaat Life Without Sound.
Setlist:
1. Up To The Surface
2. Sight Unseen
3. Psychic Trauma
4. Modern Act
5. Darkened Rings
6. Enter Entirely
7. Fall In
8. I’m Not Part Of Me
9. Strange Year
10. Things Are Right With You
11. Pattern Walks
12. Internal World
13. Stay Useless
14. Realize My Fate
Bis:
15. Wasted Days
