Uitgelicht

De 50 beste albums van 2018

10. Khruangbin — Con todo el mundo

Khruangbin nam ons dit jaar mee op een muzikale wereldreis en het reisgezelschap was groot. 2018 betekende namelijk de doorbraak voor dit Texaans trio, dat veel zielen wist te veroveren met Con todo el mundo. Op hun tweede plaat dook Khruangbin diep in de muziek die verschillende culturen te bieden hebben: van desert blues tot oosterse funk en afrobeat. Met die brede waaier aan stijlen onder de arm pootte Khruangbin zijn eigen unieke sound neer die balanceert tussen heerlijk ontspannend en ontzettend groovy. Vaak met een instrumentale aanpak, maar de muziek die Khruangbin ons presenteert op Con todo el mundo is alles behalve zwijgzaam. Het is namelijk een plaat vol liefde, vreugde en zelfs een vleugje spiritualiteit.

9. Blood Orange — Negro Swan

Met zijn vierde studioalbum Negro Swan pakt multi-instrumentalist Devonté Hynes zware thema’s aan, zoals depressie en angst in gemarginaliseerde groepen. Waar zijn vorige album Freetown Sound al eens upbeat momenten bevatte, klinkt in Negro Swan zijn nostalgische R&B voornamelijk melancholisch, met invloeden van jazz, hiphop en soul. De plaat is dan ook niet bedoeld als een easy-listener; de politieke boodschap is nooit ver te zoeken. Naast rake lyrics, zoals in “Charcoal Baby” (No one wants to be a negro swan/No one wants to be the odd one out) worden de songs ook aan elkaar gepraat door de Amerikaanse transactiviste Janet Mock en worden geluidseffecten als sirenes en geweerschoten doorheen de nummers verweven. Hynes’ unieke melting pot aan genres, en de doordachte aanpak van de politieke ideeën die hij naar voren brengt, maken deze plaat één van de toppers van 2018.

8. Jungle — For Ever

Een sterke debuutplaat uitbrengen is al een zware opgave, maar een meer dan waardige opvolger uitbrengen nog meer. Dat huzarenstuk lukte Jungle in september met For Ever echter met bravoure. For Ever is een intense en dansbare trip geworden die opnieuw lekker zwoel en verleidelijk klinkt. Ondanks dat de twee platen veel gelijkenissen tonen, is For Ever nog dat tikkeltje experimenteler en dieper qua sound. Jungle hebben met For Ever hun succesrecept met nog een aantal ingrediënten weten te verfijnen, waardoor het resultaat een verdienstelijke plaats in onze top tien van beste platen van het jaar krijgt.

7. Travis Scott — ASTROWORLD

Er zijn maar weinig rappers zo alom tegenwoordig geweest dit jaar als rapgigant Travis Scott. In augustus bracht de Texaanse hiphopper de langverwachte opvolger van Birds in the Trap Sing McKnight uit, waarmee hij het meteen op nummer één schopte in de Billboard Album Charts in de VS. Voor het zeventien nummers sterke album wist Travis bovendien zowat alle relevante hiphopartiesten van het moment (Drake, Frank Ocean, Sheck Wes, …) te strikken. La Flame, zoals Travis Scott ook al eens genoemd wordt, heeft op ASTROWORLD bovendien zijn eigenwijze sound nog een tikkeltje weten te verfijnen, waardoor het zijn tot op heden inhoudelijk sterkste plaat is geworden. 

6. Big Red Machine — Big Red Machine

In 2018 sloegen Justin Vernon van Bon Iver en Aaron Dessner van The National de handen in elkaar. Onder de naam Big Red Machine combineerden ze het beste van beide werelden, met als resultaat een gelijknamige debuutplaat. Hierop zijn tien nummers te horen waarin Vernons typische falsetstem de rode draad vormt. Niet alleen Vernon blinkt uit, maar ook Dessner is een rasmuzikant en weet perfect weer hij mee bezig is. Big Red Machine overtrof met Big Red Machine alle verwachtingen, en is nog maar een blijk dat we het laatste van Vernon en Dessner nog niet hebben gehoord.

5. Jorja Smith — Lost & Found

Jorja Smith won in het begin van het jaar de Critic’s Choice Award op de Brit Awards, maar onder de daarbij gekomen druk bezweek de Britse zangeres niet. Haar debuutalbum Lost & Found is een samenkomst van R&B, soul en pop, waarin haar gouden stem iedereen met verstomming slaat en ze het ene magische nummer na het andere op de luisteraar afvuurt. Elke song klinkt vlijmscherp en toont één van de vele dimensies van Jorja’s talent. Een album dat tijdloos, onsterfelijk en vooral ontzettend betoverend is. 

4. Parquet Courts — Wide Awake!

Wide Awake!, het vijfde album van Parquet Courts, is een schot in de roos. Dat is te danken aan de combinatie van een duidelijke maatschappelijke boodschap en een geëvolueerde eigen sound die enorm in de smaak valt. Parquet Courts’ genre valt niet eenduidig te definiëren, zeker niet sinds Wide Awake!, want de invloeden lijken nu van overal te komen. ‘Punk met funky grooves en soms ook lichte blues-feels’ lijkt de best mogelijke omschrijving. Vooral de toevoeging van het funky kantje valt op en zet bij elke luisterbeurt opnieuw aan tot dansen. Speel “Tenderness” en de titelsong “Wide Awake” af en je zal meteen begrijpen wat we bedoelen. Wat het album een extra dimensie geeft, zijn de maatschappijkritische teksten waarmee de dansbare tunes gepaard gaan. Wapengeweld, de klimaatverandering, onverschilligheid en andere problemen worden aan de lopende band aangeklaagd. Het is onmiskenbaar, het levendige en gevarieerde Wide Awake! is een super relevant en indrukwekkend album.

3. Shame — Songs of Praise

Voor de strafste debuutplaat van het jaar moesten we dit jaar nog eens in het Verenigd Koninkrijk zijn. Shame toverde namelijk begin dit jaar een meesterlijke plaat uit hun hoed met Songs of Praise, dat een nieuwe verfrissende wind in de post-punk scene blies. De groep rond frontman Charlie Steen laat op geen moment steken vallen en zorgt met furiositeit voor een overweldigend en meeslepend verhaal. De maatschappijkritiek werd op Songs of Praise ook niet geschuwd, en dat zorgt bovendien voor de nodige scherpte in de nummers. De band beschikt verder over een uitstekende live reputatie die bol staat van de energie, die ze ook nog eens in de studioversie weten op te wekken. Songs of Praise is daarom een fantastische debuutplaat die ondertussen gezien mag worden als een nieuwe mijlpaal in de post-punk scene.

2. Beach House — 7

Beach House is een band die zijn strepen al lang verdiend heeft met hun tedere dromerige sound, maar voor hun zevende album—dat toepasselijk 7 heet—gooide het duo het over andere boeg. De groep nam de tijd om te experimenteren in de studio, en dat heeft zijn vruchten afgeworpen. De statische drumcomputer werd vervangen door een drummer van vlees en bloed, en de galmende slidegitaar en keyboard vormen niet meer de ruggengraat van hun stijl, maar slechts een van de elementen in de grootse indrukwekkende productie waar Beach House alles uit de kast haalt. Nooit hoorden we hen zo compleet, rijk en vernieuwend zonder hun nachtelijke, enigmatische identiteit te verliezen. De plaat bezit precies wat dit duo van perfectionisten nodig had: de vrijheid om te experimenteren, de tijd om ideeën te laten groeien en de moed om andere paden te bewandelen. 7 is zonder twijfel het meest intrigerende album van Beach House en behoort tot de top van wat 2018 te bieden had.

1. Idles — Joy as an Act of Resistance

Goor, gek en geniaal. Drie woorden die een te beknopte samenvatting van Joy as an Act of Resistance, de tweede langspeler van Idles, zouden kunnen uitmaken. Maar wie dieper spit, hoort en beleeft vooral meer. Waar de Britse punkgroep vorig jaar met binnenkomer Brutalism nog strandde op een twintigste plaats in ons lijstje met beste albums, gaan ze dit jaar met de grootste ruiker bloemen naar huis. Logischerwijs werd Joy as an Act of Resistance eerder dit jaar door ons vijf sterren opgespeld, en daar komt nu dus de grootste eer die wij de heren kunnen bieden bij. Daarnaast waren we meermaals getuige van de pletwals die Idles ook live weet te zijn, wat ons eindoordeel uiteraard ook heeft beïnvloed.

‘Punk’s not dead’ is een uitspraak die door vele artiesten wordt opgehoest, waarvan de een al beter is dan de andere. Toch zijn wij van mening dat, hoe goed artiesten het ook kunnen bedoelen, punk sinds zijn bloeiperiode nooit echt hoogdagen meer heeft gekend. Idles gaat volledig zijn eigen gang, maar kan op een zeer overtuigende manier de spirit van het genre weer helemaal terug brengen. Single “Danny Nedelko” bijvoorbeeld is een behoorlijk toegankelijk, doch typisch Idlesnummer, waarbij de band het rauwe geluid en de vlijmscherpe zanglijnen in zodanig bizarre bochten heeft kunnen wringen, dat het alles in zich heeft om een modern anthem à la “Bro Hymn” te worden. Het lot van het genre leggen we beter niet in handen van één groep, maar deze moderne punkband toont op hun album dat ze alles in huis hebben om op zijn minst een piek in populariteit te kunnen forceren. 

Deze lijst werd samengesteld en geschreven door Frederic Beeuwsaert, Juno Berckmoes, Niels Bruwier, Laurens Collier, Bauke de Langhe, Arno De Meulder, Quinten De Seranno, Oyano Es, Marie-Laure Fazioli, Yasmina Goossens, Matan Grouper, Nico Helskens, Julie Heyvaert, Jan Kurvers, Lyra Lambert, Kim Loosvelt, Ann-Frederique Lorquet, Maxim Meyer-Horn, Simon Meyer-Horn, Martijn Minne, Ann Mulleman, Laura Ramos, Jonas Rombout, Robbe Rooms, Jens Rossel, Matthijs Vandenbogaerde, Glenn Van Muylem, Jasper Verfaillie, Katrijn Vermoesen en Jonas Verstichel.

3662 posts

About author
Ook bekend als "Den Beir", oprichter van de site, leidt alles in goeie banen en schrijft ook wel eens iets.
Articles
Related posts
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Twenty One Pilots - "Next Semester"

Twenty One Pilots trakteert op heel wat heugelijk nieuws. We wisten al dat er in mei met Clancy een gloednieuw album zit…
FestivalnieuwsMuzieknieuwtjes

25 nieuwe namen voor Rock Herk met o.a. The Afghan Whigs, Therapy? en shame

Rock Herk viert dit jaar zijn veertigste verjaardag en dat zal het niet zomaar laten aan zich voorbij gaan. Nadat we in…
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single METZ - "Light Your Way Home"

Hoewel het al drieënhalf jaar geleden is dat Metz nog een album uitbracht, stond de Canadese noiseband zelden stil. Zo loste het…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.