30. Soccer Mommy — Clean
Het “echte” debuut van Sophie Allison (ze bracht al twee platen uit, maar Clean is het eerste op het recordlabel Fat Possum) was meteen een schot in de spreekwoordelijke roos. Op Clean geeft de prille twintiger ons een inkijk in haar trials en tribulations met diepgaande en meeslepende songs als “Scorpio Rising” en “Still Clean”. Liefdesverdriet en eenzaamheid komen natuurlijk aan bod, maar Soccer Mommy heeft het ook over jaloezie (“Last Girl”), verlangens (“Skin”), onzekerheid (“Cool”) en emancipatie (“Your Dog”). Net door die ontwapende eerlijkheid lijkt het alsof Sophie met gitaar in de hand naast je bed komt zingen. ‘I don’t think of my life anywhere but in your arms tonight’, zingt ze in “Scorpio Rising”, de climax van het album. Met een dijk van een plaat als Clean sluiten wij Soccer Mommy maar wat graag in de armen.
29. Denzel Curry — TA13OO
Denzel Curry heeft misschien niet altijd de nodige aandacht gekregen die hij verdient, maar met TA13OO maakt de Floridiaanse rapper een duidelijke statement: hij is zoveel meer dan een Soundcloudrapper. Het album is thematisch ingedeeld in drie acts, die van licht naar duister gaan. De nummers op act één klinken opgewekt en hebben funky OutKast-vibes, maar vanaf act twee wordt het album steeds donkerder en krijgen we een rondleiding in het getormenteerde brein van Denzel. “Switch It Up” is een trap banger die over verraad en bipolariteit gaat, en “Clout Cobain” is dan weer verrassend melodisch, en bespreekt de valkuilen van de hiphopindustrie. De laatste act is de duisterste en bevat misschien wel de beste nummers. Denzel gaat hard op “Vengeance”, dat geweldige features bevat van JPEGMAFIA en ZillaKami, en in “Black Metal Terrorist” worden de demonen uit Denzel gedreven. TA13OO is een trip van 43 minuten die geen enkele seconde weet te vervelen en Denzel naar hoger niveau tilt.
28. Ty Segall — Freedom’s Goblin
Freedom’s Goblin was, tot onze gênante verbazing, het eerste album van Ty Segall dat we recenseerden. De prettig gestoorde Amerikaan bracht dit jaar niet minder dan vijf(!) albums uit, maar daarvan is dit toch het grootste huzarenstukje. Naast luide gitaren worden ook een resem andere instrumenten toegevoegd, die in het ene nummer al meer op de proef gesteld worden dan in het andere. “Freedom’s Goblin is eigenlijk een heuse roadtrip. Soms lekker doorsjezen, soms een plaspauze en soms in de file staan, besloten we begin dit jaar, en daar blijven we bij. Beter dan dat kunnen we Segall en Freedom’s Goblin quasi onmogelijk beschrijven. Alle muzikale en tekstuele gekheid op een stokje, Ty Segalls brochette genaamd Freedom’s Goblin omvat al wat ze nodig heeft om de jaarlijkse top-50-barbecue te halen. Smakelijk!
27. Kurt Vile — Bottle It In
Met Bottle It In leverde Kurt Vile niet alleen zijn langste, maar ook zijn meest introspectieve plaat tot nog toe af. Naast zijn vertellende manier van zingen en herkenbaar gitaar- en banjospel, vallen vooral een voorliefde voor herhaling en een lak aan conventionele structuur op. Het hele album lang mogen we als luisteraar meereizen op Vile’s aparte stroom van gedachten. Vile wisselt zijn verhalende teksten ongebonden af in lange en zorgvuldig uitgesponnen nummers. Als luisteraar is het door het repetitieve en uitgestrekte karakter van die songs vaak twijfelen tussen rustgevend en hypnotiserend of gewoon langdradig en saai. Voor ons slaat de balans alvast door naar eerstgenoemden, met een interessante en diepgaande plaat als resultaat. Dat ze wat inspanning vraagt, nemen we er dan ook zonder morren bij. Bottle It In ademt het begrip traagheid, en giet datzelfde begrip in een hoorbare vorm. En met “Bassackwards” bevat ze bovendien één van de mooiste nummers die dit jaar verschenen.
26. Kali Uchis — Isolation
De Latijns-Amerikaanse Kali Uchis ontving het voorbije jaar veel lof voor haar tweede plaat Isolation. Deze vintage-popqueen creëerde een album met nummers gaande van rustige dromerigheid tot zomerse sensualiteit. Isolation is moeilijk in hokjes te plaatsen, aangezien het bestaat uit een unieke mix van R&B, soul en nog andere genres die we moeilijk kunnen benoemen. Populaire artiesten zoals Jorja Smith en Tyler, The Creator werkten mee aan het album. Tyler is samen met Bootsy Collins vader van hitsingle “After the Storm”, die ook onze radiozenders veroverde. Kortom: een fijne plaats 26 voor een meer dan degelijk album.
25. Christine and the Queens — Chris
Christine and the Queens valt met haar tweede album net in de top 25. Chris klinkt anders dan het debuutalbum van de Franse, maar de G-funk slaat wel aan. Nummers als “Damn, dis-moi“, “La marcheuse” en “5 dols” werden dan ook afgelopen jaar vaak gespeeld op de radio. Het is moeilijk om tijdens deze en andere nummers van Chris(tine) stil te blijven zitten. Voor haar nieuwe muziek liet ze zich inspireren door onder andere Madonna uit de jaren ’80. Eerder dit jaar stond Christine and the Queens in Vorst waar ze het beste van zichzelf gaf en ons bleef verrassen. Ze is ook één van de artiesten die dit jaar optreden in The Flame tijdens De Warmste Week. Dit doen ze voor Humain, en zo toont Chis(tine) nog eens haar hart. Of haar Chaleur Humain zoals ze het zelf zegt.
24. The Vaccines — Combat Sports
Driewerf hoera, want drie jaar na hun vorige album English Graffiti laten The Vaccines hun originele sound herrijzen in Combat Sports. Euforisch, melancholisch en een tikkeltje hyperkinetisch. We weten ondertussen al wat er op het menu staat, maar de band etaleert graag nog eens dat ze de kneepjes van het vak inmiddels onder de knie hebben. Met de korte nummers en luide gitaarsolo’s kan je het rock-’n-rollzweet bijna ruiken. Niets nieuws onder de zon, maar wij staan alvast te jiven op de keukentafel.
23. Rolling Blackouts Coastal Fever — Hope Downs
Met Hope Downs vinden we een plaat die ongetwijfeld ook hoog eindigt in veel lijstjes met de beste debuutplaten van 2018. Rolling Blackouts Coastal Fever zorgde halverwege juni voor een impuls van optimisme en energie met hun eerste langspeler. Ondanks enkele eerder sombere thematieken, heeft die een overwegend olijke en vrolijke sound, die ze zelf beschrijven als ‘jangle punk pop’. Hun frisse en gevleugelde Australische bries bracht een langspeler die bol staat van knap verweven gitaarstructuren, frivole teksten, catchy riffs en refreinen als oorwurmen. Met drie gitaren en evenveel frontmannen is bovendien zowel vocaal als instrumentaal veel variatie mogelijk. Het resultaat is een erg boeiende plaat met sterke en energieke nummers, én een plekje op de affiche van Pukkelpop afgelopen jaar. Dit jaar zijn ze alvast te vinden op Down the Rabbit Hole.
22. Architects — Holy Hell
Verschillende ngo’s zamelen nog altijd geld in voor de slachtoffers van de vloedgolf aan emoties die Architects op de wereld los liet. De band uit Brighton kwam eind 2018 terug met een ijzersterk album dat alle onzekerheid omtrent de toekomst van de band, na de dood van gitarist/songwriter Tom Searle, moest wegnemen: Architects are here to stay! Met snedige riffs in combinatie met een occasioneel strijkorkest, afwisselend ontwapenende doch ijzersterke vocals en de gedrevenheid om zichzelf te bewijzen ten opzichte van hun overleden vriend, plant Architects een nieuwe mijlpaal in het metalcoregenre.
21. Tom Misch — Geography
Jazz, soul, hiphop: noem het maar op! Op Geography is geen genre te min voor Tom Misch. Vreemd voor een man die tot voor kort nog de kritiek kreeg inhoudloze achtergrondmuziek te maken, een commentaar dat hij echter zonder twijfel van tafel veegt met dit debuutalbum. Virtuoze gitaarstukjes, jazzy saxofoon of een lekkere hiphopbeat: allemaal worden ze feilloos gecombineerd met de zachte, soulvolle stem van Misch zelf. Ook van een samenwerking is de songwriter niet vies; zo krijgen we geslaagde features van onder andere Loyle Carner, De La Soul en GoldLink. Een geniaal album dat feilloos verschillende stijlen combineert en daar nog eens in uitblinkt ook.
(Ontdek album 20 tot 11 op de volgende pagina!)
