Vrij zelden komt er een laagdrempelig album voorbij dat invloeden kan overstijgen om een eigen levendige wereld uit te bouwen. Negro Swan, opvolger van Freetown Sounds (2016), is zo’n album. David Hynes is wederom niet bescheiden met zijn mening en Negro Swan reikt uit zijn donkerste plaat tot nu toe te zijn. Het vibrante doorzettingsvermogen van FS en het speelse van Cupid Deluxe (2013) maar zonder de hoop van beide.
De plaat begint in “Orlando”, letterlijk, de auto’s toeteren je van de straat af, waarna een groovy Thundercat bas het trottoir neemt en het avontuur begint. Wederom maakt David Hynes een plaat over ieder die zich gemarginaliseerd voelt. Niet voor niks is de overkoepelende narratie ingesproken door Janet Mock, een transgender activiste die in Amerika hoge ogen scoorde met haar boek ‘Defining Realness’ en wat sluit dat goed aan bij Negro Swan. Een nieuwe moraal forceren op een steeds vernieuwende wereld, wat helaas nog een hele opgave blijkt te zijn.
Het album raakt veelal de funk en de pop van de jaren tachtig aan waardoor het nostalgisch aanvoelt. Toch blijft de staat van de sound wel in het heden en kan zelfs Puff Daddy daar op “Hope” geen verandering in brengen. ‘You bring hope when you come around, I still smile when you come around’ vloeit lieflijk over een pianolijn waarna de echte wereld in de vorm van een politiesirene daaroverheen scheurt. Een adembenemend goede popsong waarover Tei Shi de lieflijke zanglijnen poseert, gekozen voor haar kalmerende stem. “Jewelry” sluit zodanig goed aan op “Hope” dat het ‘album gevoel’ hier de eerste snaar raakt. Niet onbelangrijk als je album een soort cluster is om de wereld beetje bij beetje te laten beseffen dat de tolerantie omhoog moet en “Jewelry” zegt precies dat. Duisternis en machteloosheid kunnen in licht en zelfbekrachtiging veranderen, zoals gesymboliseerd in de schittering en waarde van een sieraad. ‘Cheap on your skin, smooth / Jewels that ring / Shine hit your eyes / Black kiss the ring / Ruby ebony sides / Change my eyes for something, cool’.
Hoewel Hynes’ duidelijke muzikale invloeden, lukt het hem een flinke impact te zijn voor de toekomst. Van de genrewisseling op het eerst zachtaardige, dan assertieve “Saint” tot de hoofdrol van een gitaarloopje in “Charcoal Baby”, mede gearrangeerd door Porches frontman Aaron Maine. Ook “Chewing Gum” slaat stevig rond de oren van hokjesdenkers. Tezamen met A$AP Rocky maken ze er een nummer van dat flirt met zowel Trap als Soul als Gospel zonder dat het dat daadwerkelijk wordt.
Als “Chewing Gum” klinkt als straatdobbelen in de schaduw van de kerk, klinkt “Holy Will” als wat er zich binnenin diezelfde kerk afspeelt. Hier staat Ian Isaih (aka Big Shugga ) zijn stembanden aan het altaar leeg te persen en het is een pracht van een breekpunt op iets over de helft van het album. De twintig seconden beat die Hynes het nog geeft lijken als voetstappen de kerk uit, want “Dagenham Dream” verwelkomt je direct weer met ambulances en ‘streetlife’. Het meest dissonante, zelfs moedeloze nummer van het album. Alsof de hoop echt op is. Voor ons komt de hoop wel op als we horen dat Steve Lacy een plaatsje krijgt op “Out of Your League”. één vijfde ‘The Internet goes solo’-artiest, staat al een tijd op ons lijstje van artiesten die we in de gaten moeten houden. Het nummer bewijst ook welke invloed Lacy heeft op het geheel van een compositie. Hoewel aanwezig in geluid is het een bedeesd en zuinig nummer waarin alleen het essentiële overblijft.
Negro Swan is een groots werk dat respect toont naar de pioniers van het verleden tijdens een wandeling naar een nieuw kader. David Hynes mag zich stevig plaatsen voor meest inzichtelijke muzikant van deze generatie met een passende sound, een passend thema en een juiste moraal waardoor Negro Swan een zekere aandacht opeist. ‘I’m pretty as fuck’ / ‘I’m waiting for the smoke to clear’ zingt Hynes in het laatste “Smoke”, wij wachten ongeduldig mee.
Facebook I Website I Instagram
