Gisterenavond, tegen de Danny Brown/Run The Jewels stroom in, kozen we voor de prachtige kruidentuin in Brussel om Princess Nokia aan te moedigen. De 1992 Deluxe tour, vernoemd naar haar jonge debuut en haar jonge zelf, is Destiny Frasqueri’s eerste grote tour door Europa. Met haar trotse individualisme confronteert ze ongelijkheid van alle planken. Vernoemd naar een telefoon die in de jaren 90 ook betaalbaar was voor de lagere inkomens, laat ze met haar artiestennaam al weten dat ze ‘voor iedereen’ is. ‘Princess Nokia is all about progression’ zegt ze in een interview met Bullet Magazine en wij bij Dansende Beren houden van progressie.

‘I’m Kari Faux, from Little Rock, Arkansas. But you guys probably never heard of that’. Support act Kari Faux laat zich bij opkomst al kennen als een down-to-earth, alledaags, liefdevol meisje dat ook wel niet over zich heen laat lopen. “Gahdamn” is toch wel echt vet, ‘Gahdamn, I’m tha m*th*f¨ck*ng sh*t” wordt een keerdicht als het publiek bij het eerste nummer haar teksten al kent. Kari merkt dat ze geen onbekende is voor dit jonge publiek en geeft alles om het tevreden te houden. Dit lukt haar met gemak.

We krijgen vooral de nummers van haar laatste mixtape Primary te horen. “Lowkey” wordt makkelijk verteerd en met het funky “Facetious” laat ze zien dat ze meerdere aspecten van de rap/hiphop scene onder de knie heeft. De manier waarop ze het publiek bespeelt en tegelijk haar nummers perfect kan uitvoeren is fantastisch om te zien. Als pluspunt komen zij en haar Dj zo goed overeen met elkaar dat elke grap en zelfs de tien seconden ’twerken’ niet geforceerd lijkt. Kari Faux eindigt (natuurlijk) met “No Small Talk” en tovert daadwerkelijk een lach op ieders gezicht. Princess Nokia kon zich geen betere publieksopwarmers wensen.

https://www.instagram.com/p/BbKqtSYFQ4x/

Als we tien minuten voor aanvang van hoofdact Nokia de zaal binnen treden, staat het voor het podium al bepakt met jonge enthousiaste millennials. Zelfs de Botanique-man die flesjes water komt afzetten mag zich gecharmeerd voelen door het hysterische gegil dat een, nu nog, kalme Orangerie vult. De lichten gaan uit, de spots gaan aan, de dj komt op! … Oh nee, hij gaat toch weer af. Hij komt terug op, neemt positie in en Bam! “Fatlip” van Sum 41? Beginnen ze nu echt met een commercieel Amerikaans punkrock nummer dat letterlijk zegt ‘I don’t wanna waste my time’? Princess Nokia verbergt zich nog even in de schaduw van de draperie. ‘Not yet! Not Yet!’ insinueert dat we nog maar even moeten wachten.

Als we dan toch een eerste glimp mogen opvangen, is het haar bekendste die de aftrap neemt. “Tomboy” spettert door de zaal, waardoor het publiek explodeert na zich zo lang in te houden. Nokia komt zo agressief op dat niemand het aandurft een statische positie in te nemen. Direct na deze uitspatting, legt ze muziek en publiek stil om plaats te maken voor een redevoering. ‘A safe space is a sanctuary, an environment, that is safe from any oppression, abuse or harrassment, right?’ Ze doopt de Orangerie om tot een ‘safe place’ (zie video). ‘Who am I? I’m a queer Woman of colour. If you’re not a person of colour and you respect me, you respect everybody in this place’. Oké, iedereen respecteren, geen probleem, waarna vrouwen het voorrecht krijgen om voor in de zaal de positie in te nemen van alles dat geen vrouw is… Wat was de boodschap weer?

Waar Kari Faux en haar Dj beste vriendjes waren, geven deze twee geen *peep* om elkaar en zijn ze totaal niet op elkaar ingespeeld. De Dj gooit er te pas en te onpas een nummer in, waarover onze Princess een paar zinnen live rapt en haar opgenomen stem de rest van het werk laat doen. Louter en alleen om het publiek te domineren. Zo tiert ze er wat scheldwoorden op los, steekt ze een sigaret aan, roept ons op hetzelfde te doen, rochelt ze het podium onder omdat het roken te veel slijm ophoest en springt ze met de knietjes (gericht op hoofdhoogte) het publiek in om te crowdsurfen. Wat is er gebeurd met de ‘safe space’?

Geen enkel nummer krijg een juiste introductie of wordt fijn en/of professioneel afgesloten. Het moddervette “Flava” krijgt geen ruimte en begint ergens ongeveer op de helft. “G.O.A.T” wordt een roepfestijn in plan van de subtiliteit qua intonatie die het nummer normaal bevat. “Brujas” gaat iedereen volledig voorbij omdat Nokia heel de tijd met het publiek aan de telefoon hangt. Bij “Dragons” vergrijst de fonkel in haar ogen als ze merkt dat dit publiek haar vroegtijdige werk eigenlijk niet kent en “Kitana”  rapt ze uitgeput, omdat het springen haar moe heeft gemaakt. Gegeven, “Kitana” speelde ze wel van voor tot eind. Aan de finishlijn neemt een jongedame de moed het podium op te klimmen. Nokia laat dit toe en nodigt selectief nog een vijftiental dames uit om de muziek af te zetten, samen op de foto te gaan en daarna een feministisch dansfestijn los te laten op wat net zo goed alleen een steady kick had kunnen zijn. De meeste buitengesloten mensen die het podium niet op mochten, wachten hier niet op en lopen langzaam richting uitgang.

We verontschuldigen ons dat we in dit artikel niet echt over muziek konden praten. Wij dachten namelijk ook dat we naar een concert van Princess Nokia gingen, maar dat vergat ze te geven. Begrijp ons niet verkeerd, ze bereikt haar jonge doelgroep goed, maar mag zich live absoluut geen muzikale artiest noemen. Dit was pure egotripperij en zelfverheerlijking. Ze neemt beter een voorbeeld aan de beeldige Kari Faux. ‘I’m making worldly music — music that will talk to all kinds of people. Banjee girls in Harlem, teen brides in the Middle East, gay boys in East Asia. Labels no longer matter”’ Lieve Destiny, als je zo voor gelijkheid bent vindt jezelf dan niet het belangrijkst. Little Titties? Fat Belly? Wij vinden ook dat iedereen mag, zoals hij, zij of hen wilt zijn. Wees gewoon niet zoals Princess Nokia.