Till Lindemann @ AFAS Dome: Pastoor van de provocatie

Na twee passages met Rammstein, een uitverkochte Lotto Arena en een headlinerpositie op Graspop op drie jaar tijd is Till Lindemann een niet onbesproken, doch graag geziene gast in ons land. Zodoende mocht een Belgische tussenstop met zijn nieuwe Meine Welt-show niet ontbreken. Die tournee kwam er nadat de 62-jarige macho dit jaar Zunge 2025 uitbracht, een opvolger van Zunge uit 2023 met een aantal remixes en aanvullend nieuw werk. Reden temeer om terug te komen dus en dat met een opschaling, want gisterenavond heerste de controversiële Duitser over de AFAS Dome. Op welke manier hij dat deed? Dat is eerder een persoonlijke kwestie, want zo erg veel gesleuteld aan de show werd er nu ook niet en dus zullen de reacties opnieuw erg verdeeld zijn.

Waar minder over gepraat zal worden, is Aesthetic Perfection. Niet omdat de Amerikanen het er slecht vanaf brachten, maar net omdat het ook niet per se supersterk was. Net als in 2023 bracht Lindemann hen mee als opwarmer. Om acht uur stipt startten ze er na een jodelintrootje aan, al leek zanger Daniel Graves nog niet honderd procent voorbereid. Zijn stem deed ons aanvankelijk denken aan die van onze bompa die net zijn bed uitstapt, al leek hij tijdens het tweede en derde nummer zijn glaasje water en wasbeurt gelukkig al achter de rug te hebben. Helaas kwam ons wat later sisser “Summer Goth” ten gehore, dat aanvoelde als een mislukte, veel te poppy gooi naar opgemerkt worden. Het nummer had de schijn van een cross-over tussen Ed Sheeran en Kygo, waar de plotse cliffhanger die neerstortte in de vertrouwde metalsound niet veel meer aan kon goedmaken. Van “We Bring The Beat” werden we dan wel weer blij, met gitaren die goed doorraasden en een simpele, maar aanstekelijke synth erdoor. Afsluiten deed de band met een tweeluik dat met een pak meer elektronica was doordrenkt en eindigde met “Love Like Lies”. Zoals eerder gezegd: om enthousiast van te worden, maar niet om aan iedereen over te gaan vertellen.

Na een halfuurtje tegen het artwork van “Meine Welt” aan te kijken, was het aan de shockmeister hemzelve om het in het Keltisch uitgedrukte ‘Kill Till’-opschrift te ontkrachten. Twee jaar geleden schreven we het al: de Duitser laat zijn mond niet snoeren, ook gisteren niet. Met “Fat” opende hij met een nummer uit de tijd dat hij als Lindemann nog een duo vormde met Peter Tägtgren en nam hij vanaf het eerste ogenblik geen blad voor de mond. Twee nonnen daalden af van het podium om zich van hun jurk te bevrijden en zich lustig rond hun paal te werpen. Aangezien de zanger het wel voor gezettere vrouwen heeft, voelde hij zich gelijk in zijn element. De dominante rode kleur van de vorige tour was ingeruild voor een glimmende zwart-gouden, lak-leren onepiece en een opvallende hanenkam, waarin hij zich graag liet omringen door zijn assorti bandleden. Op “Altes Fleish” maakten de dikke nonnen al snel plaats voor wat ‘skinnier’ en jeugdiger, bijna slangachtig vlees aan zijn zijde, waarmee Tills stem opgewarmd leek te zijn. Niet alleen zijn stem trouwens: moesten we naar een voetbalmatch aan het kijken geweest zijn, dan had de Duitser al vroeg rood gekregen voor natrappen en spuwen.

Met “Golden Shower” volgde de eerste track die echt dicht aanleunde bij de riffs die we van bij Rammstein gewend zijn: monotoon, recht op het doel af en opgedeeld door een stevige beat. Daarnaast bleek voor het eerst waarom ook deze show als 18+ in de markt werd gezet: de schaamlippen flapperden in het rond, al dan niet bevochtigd met… Tijdens “Tanzlehrerin” werd alle gekte even aan de kant geschoven en was er enkel plaats voor een akoestische gitaar, Lindemann en een sensuele danseres. Het was het enige nummer dat braaf in zijn begrensde coconnetje bleef; live had de tangoballade misschien nog wat castagnetten kunnen gebruiken, al vormde ze wel het duidelijkste bewijs dat de man ook op zijn leeftijd nog goed bij stem is. De nodige nuance daarbij is wel dat meermaals bleek dat zijn kopstem beter gesmeerd is dan wanneer hij met zijn borststem de laagste noten moest zien te raken. Daarbij komt dat af en toe zijn kenmerkende keelgeluid wat ondergesneeuwd raakte in de overigens degelijke geluidsmix. De AFAS Dome klinkt altijd wel een beetje bombastisch, maar als er één sound is die zo mag klinken is het de Neue Deutsche Härte wel.

De zanger liet het allemaal niet aan zijn hart komen. Wat dacht je nu? Meer nog: hij pompte met “Blut” een stroom aan energie door de niet geheel volgelopen zaal en wist met het Lindemann-nummer een van de hoogtepunten van de avond te ontketenen. Voor de voorste rijen werd het neerdalende lichaamssap zelfs voelbaar, want zij krijgen telkens het refrein luidde een ferme regenbui over zich heen. Helaas voor hen was de setlist onverbiddelijk: de volgorde luidde eerste “Blut” en dan “Allesfresser”, en niet andersom. De (on)gelukkigen raakten na hun douche bedekt onder een laag taart die nog zeker enkele uren een leuk aandenken aan dit concert zou geven.

Na een korte break verscheen links een grote luchtbal en onder een verschrikkelijk discodeuntje werd Lindemann het middenplein in gereden voor een van de enige intieme momenten met zijn fans. Wanneer hij terug belandde op de plek waar we hem veel liever aan het werk zien, werden drie dames de lucht ingestuurd om in feite niets te doen: twee in goud gehulde vrouwen staken hun vuist in de lucht, terwijl de andere een formidabele gitaarsolo en haar time to shine liet schieten voor simpel, repetitief gitaargetokkel. Kans verkeken dus, zeker aangezien Lindemanns show onder minder regie gebukt gaat dan bij een Rammstein-optreden. Toch zagen we nog enkele momentjes zoals deze, waar er aan de hand van solo’s of variaties wat meer afgeweken mocht worden van de studioversies.

“Skills In Pills” schafte een wat mindere vocale prestaties en wansmakelijke visuals van billen en pillen, waarna het al tijd was voor de slotronde van het Till-theater. Aan de volgorde van het trio “Fish On” / “Übers Meer” / “Knebel” werd door de band nog wat gesleuteld. De ontploffingsmagie van “Knebel” ging door de abrupte overgang zo wat verloren, maar entertainment genoeg wanneer de befaamde katapult aan het einde van het drietal het podium kwam opgerold, nadat een dokter al twee vissen uit de aars van SM-fetishist-travestiet-drummer Joe Letz… tja, viste. Een hoeveelheid vissen waar de kandidaten van het Play-programma Alone extatisch van zouden worden vond zijn laatste rustplaats in het publiek. Hun begrafenislied luidde “Ich Hasse Kinder”, dat nog strak werd gebracht en op het meeste bijval vanuit de zaal kon rekenen.

Zo keerde Lindemann terug na twee jaar terug naar Antwerpen met een vrij emotieloze, doch theatrale show, die wederom choquerend was, maar op zorgvuldiger uitgekozen momenten dan in de Lotto Arena. Het best kan je hem vergelijken met mosselen (mind de ongelukkige vergelijking): zolang je het niet ziet wat je op je bord krijgt, is het best smaakvol. Daarom is het ook een beetje een gemiste kans om aan te tonen dat Tills stem ook los van Rammsteins megalomane omkadering en show kan werken. Door er de eigenlijk overtollige choquerende en spraakmakende beelden aan toe te voegen, krijg je net dat Rammstein-effect: mensen kopen een ticket om het gezien te hebben, en niet omdat ze fan zijn, met een tamelijk lakse sfeer tot gevolg. De conclusie luidt echter wel dat Lindemann misschien over de helft van zijn leven mag zijn; dood is hij nog lang niet – ook niet zonder pyro-effecten. Mic drop.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Facebook / Instagram / Website

Setlist:

Fat
Und die Engel singen
Schweiss
Altes Fleisch
Golden Shower
Sport frei
Tanzlehrerin
Blut
Allesfresser
Prostitution
Praise Abort
Platz Eins
Du hast kein Herz
Skills in Pills

Übers Meer / Knebel / Fish On
Ich hasse Kinder